یک سال پیش درایران جنبشی متولد شد که بهترین فرصت را برای پایان دادن به خطر حمایت ایران از تروریسم و پیگیری برنامه تسلیحات هسته ای بوجود آورد. میلیون ها ایرانی برای کنار گذاشتن دولت تندرو محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری پای صندوق های رأی حاضر شدند. آنها هنگامی که رژیم از پیروزی غیرقابل پیش بینی رئیس جمهور قبلی خبر داد، به خشم آمدند. از آن زمان تا کنون، آنچه به عنوان جنبش سبز شناخته می شود، به یکی از پربارترین چالش های موجود در برابر حکومت دینی ایران تبدیل شده است. رژیم با وحشیگری همه جانبه، شلیک گلوله، بازداشت های فله ای، تجاوز و اعدام، اعتراضات را تا حد بسیاری از خیابان ها دور کرده است. رهبران مخالف نیز تظاهراتی را که برای روز شنبه برنامه ریزی شده بود، لغو کردند. با این اوصاف، انقلاب مردمی علیه حاکمان ایران که به مخالفان انگیزه می دهد، محو نشده است.
جنبش سبز به طور شاخصی فاقد رهبر است. نامزدهای مخالف در انتخابات ریاست جمهوری که مخالفان ابتدا در پشتیبانی از آنها به خیابان آمدند، دارای روابط دیرینه با حاکمان دینی هستند و اشتراک کمی با جوانان ایرانی سرخورده از شرایط دارند. با این حال، به نظر می رسد پیروزی مخالفان حرکتی به سوی دموکراسی و اصلاحات لیبرال باشد. کاخ سفید در تأیید جنبش آهسته عمل کرد تا جائیکه معترضان با حمل پلاکاردهایی از باراک اوباما می پرسیدند، «با آنها هستی یا با ما؟» اخیراً آقای اوباما اظهارات محکم تری به زبان آورده است، از جمله سخنانی که از زبان مشاورش در همایش حمایت ملی از دموکراسی ایراد شد و جایزه سالانه خود را به جنبش سبز اهدا کرد.
در عین حال، همانطور که مک کین، سناتور جمهوری خواه از ایالت آریزونا در سخنان تند روز پنجشنبه خود در این همایش عنوان کرد، رئیس جمهور در استفاده از «قدرت اخلاقی تمام عیار آمریکا در حمایت از مردم ایران» تعلل کرده است. آقای اوباما همچنان امیدوار است افراطی های تهران سرانجام به گفتگو با حسن نیت تن خواهند داد. این «تصوری» است که به گفته آقای کین، «به نظر می رسد با ماهیت رژیم ایران کاملاً در تناقض باشد.»
سناتور مک کین «هدف دیگری» را پیشنهاد کرد که «شامل به تحرک واداشتن دوستان و متحدان ما از کشورهای هم فکر در حوزه های دولتی و خصوصی برای به چالش کشیدن مشروعیت رژیم فعلی ایران و حمایت از مردم در تغییر ماهیت دولت از طریق صلح جویانه و سیاسی و مطابق با قواعد و شیوه های خودشان است.»
در واقع دولت با سرعت کمی در این مسیر حرکت کرده است. گام های کوچکی برای کمک به مردم ایران در غلبه بر سانسور اینترنتی رژیم برداشته است. بسیاری از تحریم های جدید نیز بر روی شرکت های تحت نظارت سپاه پاسداران متمرکز شده اند. سپاه پاسداران، ستون اصلی رژیم و ابزار اصلی سرکوب هاست. اما این سیاست می تواند محکم تر باشد: برای مثال وزارت خارجه هنوز از میلیون ها دلاری که از سوی کنگره برای غلبه بر محدودیت اینترنتی اختصاص یافته، استفاده نکرده است.
استراتژی آقای اوباما نتوانسته آهنگ برنامه هسته ای ایران و یا رویکرد مغرضانه آن کشور در برابر عراق، اسرائیل و لبنان را آهسته تر کند. نارضایتی عمومی که در جنبش سبز بازتاب یافته، راهکار دیگری را پیش روی می گذارد: راهکاری که با آرمان های آمریکایی همخوانی بیشتری دارد. اکنون زمان آن فرا رسیده است که رئیس جمهور از آن کاملاً حمایت کند.
منبع: واشنگتن پست- 12 ژوئن
