ایرانِ به شدت اسلامی یک وجه جالب توجه دارد: الکل، موسیقی راک، و پارتی های پنهانی شبانه که دختر و پسر در آنها در هم می لولند. گاهی توریست ها نیز به این جهان ناشناخته قدم می گذارند.
آرایش های پررنگ، موهای آرایش شده، و مینی ژوپ هایی که باز هم کوتاه تر شده اند؛ انواع موسیقی غربی، وفور الکل، و پوسترهایی که بر دیوارها نقش بسته و بی شک مورد خوشایند مقامات جمهوری اسلامی نیز نیست. زنان و مردان به شکلی خودمانی با هم صحبت می کنند و برخی نیز مشغول معاشقه اند. تا اینجا همه چیز مشابه با یک پارتی غربی است، ولی نباید فراموش کنیم که اینجا تهران است؛ پایتخت جمهوری اسلامی ایران که در آن انجام این گونه کارها ممنوع و مجازات های تعیین شده برای آنها بسیار سنگین اند. ولی به هرحال مهمانی ها به شکل خصوصی برگزار می شود. و حتی یک توریست نیز این امکان را دارد که وارد این دنیای مرموز شود.
سایت “کاوچ سرفینگ” یک شبکه اجتماعی است که در آن هر فرد از هر کجای جهان می تواند در منزل فردی دیگر در کشوری دیگر سکنی گزیند تا با فرهنگ های یکدیگر آشنا شوند. این حالت حتی در ایران نیز ممکن است. ایرانیان از اینکه خارجیان را به منزل خود راه دهند منع نشده اند. بی شک دولت از این مسأله خشنود نیست، ولی آن را ممنوع نیز نکرده. چرا که سایت “کاوچ سرفینگ” بدون فیلتر در ایران قابل رؤیت است.
مشخص نیست چه تعداد ایرانی در کاوچ سرفینگ فعال اند. تماس ها اکثراً ازطریق فیس بوک انجام می شود که برای دسترسی به آن باید از برنامه های فیلترشکن استفاده کرد که آن نیز ازسوی حکومت ممنوع است. به هرحال ایران مقصد آسانی برای تصمیم گیری یک توریست نیست، چرا که این کشور از شهرت خوبی برخوردار نیست: وجود پلیس منکراتی، دستگاه قضایی خودکامه، تسلیحات اتمی، نفرت و آرزوی مرگ برای اسراییل. کسی که این مقصد را انتخاب می کند، باید این مسأله را بپذیرد که به کشوری وارد می شود که حکومت آیت الله ها بر آن حکم می راند.
در خیابان پوشش اسلامی برای زنان، حتی توریست های خارجی، اجباری است، ولی در منزل به هر شیوه ای که بخواهند می توانند زندگی کنند. به عنوان مثال در پارتی های خصوصی می توان وجه دیگری از این کشور مذهبی را مشاهده کرد.
امید که در کاوچ سرفینگ فعال است، به دنبال مهمانان آلمانی است. او به تیم بایرن مونیخ عشق می ورزد و مسابقات بوندس لیگا را دنبال می کند. ولی سفر به غرب برای جوانان ایرانی کار ساده ای نیست. پسرها برای داشتن گذرنامه باید خدمت سربازی را بگذارنند و دختران نیز برای دریافت آن و خروج از کشور به اجازه پدر یا شوهر نیاز دارند. همین محدودیت ها باعث شده تا کاوچ سرفینگ برای جوانان ایرانی بسیار جالب توجه باشد.
بدین ترتیب آنها می توانند پذیرای یک مهمان از کشوری باشند که مدت ها از آن خوانده یا شنیده اند، ولی هرگز از نزدیک آن را ندیده اند. امید می گوید: “آرزوی من سفر به اروپاست؛ البته پول کافی هم ندارم. ولی ازطریق کاوچ سرفینگ با اشخاص مختلفی از سراسر جهان آشنا می شوم. بدین ترتیب قدری از احساساتم نسبت به اروپا سیراب می شود.” او قصد داشته مهمانانی را به منزل خود دعوت کند، ولی هنوز با والدین اش زندگی می کند و امکان دعوت از دیگران را ندارد.
کاوچ سرفینگ نه تنها در تهران، بلکه در شیراز و اصفهان نیز بسیار شناخته شده است. شیراز با یک و نیم میلیون نفر جمعیت دارای فضاهای سبز بسیاری است و از این حیث به عنوان “باغ ایران” شناخته می شود. بهنام در اصفهان که مرکز غنی سازی اتمی ایران است، زندگی می کند و موسیقی راک می نوازد. فعالیت او نیز پنهانی است، زیرا این نوع موسیقی به طور رسمی در ایران ممنوع است. او کنسرت های زیرزمینی برگزار می کند. در کنسرت های او می توان راحت روی کاناپه لم داد، الکل نوشید و به ترانه هایی که او خود آنها را ساخته گوش کرد. آرزوی او این است که روزی در میدان امام اصفهان و در حضور هزاران تماشاگر یک کنسرت راک برگزار کند. آرزوی او این است که دیگر کسی بخاطر سلیقه موسیقیایی خود دستگیر نشود. بهنام علاقه ای به ترک کشورش ندارد و این رؤیا را در سر می پروراند که روزی ایران آزاد را به چشم خود ببیند.
دی ولت، ۲۶ دسامبر
