نرگس محمدی، نائب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و رئیس هیات اجرایی شورای صلح دو روز بعد از آزادی از زندان، در بیمارستان بستری شد و تقی رحمانی، همسر خانم محمدی روز گذشته در مصاحبه با “روز” خبر داد که وی هر چند ساعت یک بار، دچار فلج عضلانی می شود و قادر به انجام کارهای روزانه و حتی حرف زدن نیست.
هنوز مشخص نیست علت فلج عضلانی خانم محمدی که روزی دو یا سه بار بدان دچار می شود چیست اما تقی رحمانی، همسر این فعال حقوق بشر به “روز” می گوید همسرش در زندان نیز دچار این حالات می شده اما بازجویان هیچ اهمیتی به این وضعیت او نمی داده و حتی در این وضعیت نیز از او بازجویی می کرده اند.
همزمان، شیرین عبادی، برنده ایرانی جایزه صلح نوبل با اشاره به وضعیت وخیم جسمانی خانم محمدی به “روز” می گوید خانواده خانم محمدی در نامه ای به دادستان تهران، مقامات قضایی را در جریان وضعیت جسمانی خانم محمدی قرار داده بودند اما هیچ اهمیتی به این نامه داده نشد.
تقی رحمانی:
نرگس محمدی، برنده جایزه بین‌المللی الکساندر لانگر، از یک سال پیش، از کار برکنار و ممنوع الخروج شده و به گفته همسرش بارها به دادگاه انقلاب احضار و در نهایت با قرار وکالت آزاد شده بود. او اما در 20 خرداد و به صورت شبانه در حالی بازداشت شد که به گفته تقی رحمانی ماموران انتظامی با در دست داشتن یک حکم کلی به امضای معاون دادستان پیشین در مورد افراد مشکوک در ارتباط با انتخابات ریاست جمهوری دهم، اقدام به بازرسی منزل کردند، و سپس او را با خود بردند و 20 روز بعد، یعنی 10 تیر ماه وقتی او را با قرار وثیقه 50 میلیون تومانی آزاد کردند، در بیمارستان بستری شد.
تقی رحمانی، همسر خانم محمدی که در زمان بازداشت همسرش از وضعیت جسمانی او به شدت ابراز نگرانی کرده بود، در گفتگو با “روز” توضیح میدهد: نرگس، وقتی زایمان کرد، دچار آمبولی ریه شد که بیماری بسیار خطرناکی است و منجر به مرگ می شود، اما خوشبختانه نجات پیدا کرد. بعد از آن گاهی دچار تنگی نفس می شود که همین مساله باعث نگرانی من شده بود تا اینکه از زندان به خواهرش زنگ زده و گفته بود حالش به هم خورده است. من پیش دکتر معالج نرگس رفتم و ایشان نامه دادند که نرگس دچار آمبولی ریه بوده و به همین دلیل وقتی در جای تنگ قرار بگیرد، خطرناک است و ممکن است منجر به مرگ شود.من این نامه را برای زندان، قاضی و دادستان فرستادم اما هیچ ترتیب اثری داده نشد.
آقای رحمانی می افزاید: نرگس که آزاد شد من دیدم که یکباره می افتد، هوشیار است اما توانایی و هیچ اراده ای ندارد و هیچ کاری نمی تواند بکند و تقریبا دچار فلج عضلانی می شود. نرگس خودش می گوید که اولین بار 27 خرداد دچار این حالت شده و بعد هر روز، دو یا سه بار در سلول یا هنگام بازجویی دچار این حالت می شده است؛ حتی چندین بار در حین بازجویی، این اتفاق افتاده اما هیچ اهمیتی داده نشده و با این وضعیت حتی از او بازجویی هم کرده اند. یعنی وقتی این وضعیت دست میداده در همان حالت از نرگس بازجویی می کرده اند.
به گفته آقای رحمانی، بخش هایی از بدن خانم محمدی هم به دلیل زمین خوردن و افتادن در اثر این حالت، کبود شده است.
همسر نرگس محمدی، سپس اشاره می کند که: “جمعه حدود ساعت 2 بعد از ظهر، نرگس دچار این حالت شد و افتاد و رفتیم پیش دکتر پارسا، جراح مغز و اعصاب که قبلا هم نرگس را ویزیت کرده بود، وقتی از ماشین پیاده شدیم دوباره افتاد و دچار این حالت شد. دکتر دستور بستری شدن او را داد تا مشخص شود علت این قضیه چی است آیا آمبولی مجددا برگشته یا فشارهای عصبی است و یا بیماری های دیگر. چون ما نیز هنور نمیدانیم علت آمبولی است یا فشار عصبی و میدانیم که این مدت یعنی از 27 خرداد که شروع این قضیه بوده تا زمان آزادی، فشارهای عصبی شدید به او وارد آمده است.”
آقای رحمانی که پس از بستری کردن همسرش در بیمارستان، تلاش کرده با دادستان تهران ارتباط بگیرد می گوید: “تاکنون موفق نشده ام اما میخواهم به او بگویم تا در جریان مساله باشد. هیچ یک از اتهامات و شکل دستگیری و این وضعیتی که نرگس در آن قرار دارد، قابل توجیه نیست و این رفتارها خلاف عرف و اصول انسانی و خلاف اصول مذهبی است. اینکه در این حالت که نرگس می افتد و هیج اراده و توانی ندارد و دچار فلج می شود از او بازجویی میکنند با هیچ منطق انسانی، شرعی و عرفی سازگار نیست.”
شیرین عبادی: زندان ها به شیوه کهریزک اداره می شوند
شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل صلح نیز با اشاره به آئین نامه زندان ها مبنی بر اینکه مسولیت سلامت و جان زندانیان بر عهده مسولین زندان است به “روز” می گوید: متاسفانه شرایط زندان ها، بخصوص در یک سال اخیر رو به وخامت گذاشته تا حدی که بسیاری از افرادی که از زندان آزاد می شوند بلافاصله مجبورند در بیمارستان بستری شوند که آخرین آنها خانم نرگس محمدی است.
خانم عبادی درباره وضعیت خانم محمدی توضیح میدهد: وقتی خانم محمدی را بازداشت کردند، بلافاصله از سوی همسر و خانواده ایشان، به دادستان تهران اطلاع داده شد که خانم محمدی دچار آمبولی ریه هستند و می بایست تحت درمان باشند اما به این نامه و هشدارهای متعدد خانواده، اهمیتی داده نشد و با اینکه بازجوی امنیتی می دید که خانم محمدی روزی دو یا سه بار از هوش می رود، ایشان را نه به بیمارستان منتقل کردند و نه درمانی انجام شد بلکه بالای سر ایشان می ایستادند و در همان حالات هم تا به هوش می آمد بلافاصله، بازجویی ها را ادامه میدادند.
خانم عبادی با اشاره به بازجویی های خانم محمدی که درباره فعالیت های حقوق بشری او بوده می گوید: تمامی سئوالات از خانم محمدی درباره کانون مدافعان حقوق بشر و شورای ملی صلح بوده و این رفتارها نشان از دو چیز دارد؛ در درجه اول عدم پایبندی آقایان به قوانین مصوب حکومتی را نشان میدهد، یعنی در حالی که مامورین امنیتی و قضایی از مردم انتظار دارند به قانون پایبند باشند، خودشان قوانین را زیر پا می گذارند. و از سوی دیگر این گونه رفتار ها نشانگر این است که دستگاه قضایی از بی طرفی خارج شده است.
به گفته برنده ایرانی جایزه صلح نوبل، وضعیت زندانیان سیاسی در ایران به گونه ای است که از کلیه حقوق مندرج در قانون محروم هستند. او می گوید: افرادی که مرتکب جنایاتی چون قتل عمد یا قاچاق مواد مخدر می شوند از این حقوق بهره مند هستند. من منظورم این نیست که مجرمان عادی هم از حقوق خود محروم شوند بلکه منظور این است که با خروج از بی طرفی و طبق میل دولت، زندانیان سیاسی را از حقوق خود محروم میکنند و این نشان دهنده از دست رفتن استقلال قوه قضائیه است.
خانم عبادی در این زمینه توضیح میدهد: بسیاری از زندانیان سیاسی بعد از آزادی گفته اند که در همان اول، بازجویان گفته اند در صورت عدم همکاری چقدر حکم به آنها خواهند داد و بعد دادگاه ها نیز همان احکامی را داده اند که بازجویان گفته اند. در این میان باید پرسید نقش دادستان چیست؟ آقای دادستان که ادعا میکند مردی مومن و خدا شناس است چرا به شکایات خانواده های زندانیان سیاسی، بخصوص زندانیان بند 325 بی اعتنا است؟ آقای لاریجانی، رئیس قوه قضائیه که طبق قانون اساسی، می بایست برای تصدی چنین مقامی درجه اجتهاد داشته باشد چگونه می تواند پاسخگوی مسئولیت اسلامی و قانونی خود باشد؟
شیرین عبادی سپس تصریح میکند که زندان کهریزک را بستند اما زندان های دیگر به همان شیوه اداره می شوند.
