دیوید او. راسل پس از فیلم های “سه پادشاه” [۱۹۹۹]، “مشت زن” [۲۰۱۰] و “دفترچه امیدبخش” [۲۰۱۲] با الهام گرفتن از یک داستان واقعی، بار دیگر بازیگران مورد علاقه خود را در “کلاهبرداری آمریکایی” گردهم آورده: یک فیلم پلیسی که برای دریافت ۱۰ جایزه اسکار در ماه مارس نامزد شده است.
فیلم “کلاهبرداری آمریکایی”، معلق میان داستان و واقعیت، بیننده را به دنیای یکی از مشهورترین رسوایی های آمریکا در سال های ۱۹۷۰ [رسوایی آبسکام] که منجر به محکومیت چندین شخصیت سیاسی فاسد، ازجمله یک سناتور و شش عضو مجلس نمایندگان شد می برد. ایروینگ رازنفلد، یک کلاهبردار زیرک [با بازی کریستین بیل]، و همدست زیبایش، سیدنی پراسر [با بازی ایمی آدامز] که رابطه بسیار پیچیده ای با یکدیگر دارند، یک تیم دو نفری خطرناک را تشکیل داده اند. آنها با استعداد فوق العاده شان شرکت کوچک کلاهبرداری خود را بر سر زبان ها می اندازند تا اینکه ریچی دی ماسو، یک مأمور اف بی ای [با بازی بردلی کوپر] آنها را درحال ارتکاب جرم گیر می اندازد. او آن دو را مجبور می کند در عملیاتی که بودجه قابل توجهی برای آن معین شده، برای به دام انداختن چند شخصیت سیاسی فاسد و مافیایی، ازجمله کارمین پولیتو [با بازی جرمی رنر]، شرکت کنند. ریسک مأموریت بالاست، طوری که روزالین، همسر ایروینگ، هر لحظه می تواند باعث شکست آنها شود.
داستان فیلم عالی است: تعلیق، بازیگران خوب و یک هنر دیالوگ بسیار استادانه. بیننده دیگر چه می خواهد؟ بازسازی سال های ۱۹۷۰ نیز خوب از آب درآمده. این داستان قبل از راسل نیز توسط “لویی مال” در سال های ۱۹۸۰ ساخته شده بود. نام آن فیلم “مهتاب بر فراز میامی” بود، ولی به دلیل مرگ یکی از بازیگران آن، جان بلوشی، هیچ گاه به پایان نرسید.
دیوید او. راسل اخیراً در یک نشست خبری در هالیوود گفت: “آنچه در این فیلم برایم بسیار جالب توجه است، شخصیت ها و بازیگران آن هستند. در این فیلم، ابداع دائمی شخصیت ها و این ایده که همه باید برای زنده ماندن گزینه ای را انتخاب کنند برایم جالب بود.”
او در ادامه می افزاید: “باید با شخصیت ها صادق بود تا بتوان آنها را تأثیرگذار و بامزه نشان داد. من انگیزه خود را با عشقی که به این شخصیت ها می ورزم به دست می آورم. می خواهم در حد و اندازه بازیگران خود باشم تا بتوانم بهترین نقش های ممکن را برای آنها ایجاد کنم.”
با ورود مأمور اف بی آی و انتقاد از یک سیستم سیاسی فاسد، لذت بیننده چند برابر می شود؛ حداقل در بخش اول. ولی علی رغم دریافت جایزه گلدن گلوب در بخش بهترین کمدی، بجای اینکه این لذت افزایش پیدا کند، دچار یک روند بی پایان صحبت و مکالمه می شود که درنهایت با وجود حضور سه بازیگر مطرح، فضایی خسته کننده و کسالت آور برای بیننده ایجاد می کند.
