مراسم مشرکانه نوروز

نویسنده

boroz.jpg

ام سیست

درباره آنچه روزنامه نگاران خارجی که از ایران دیدن می کنند، نظریه ثابتی وجود دارد. همه کلیشه ها ‏آنجاست، دخترهای مو بور که سرشان را زیر روسری پوشانده اند، مشروب و مکان هایی برای تریاک ‏کشیدن. ‏

خانواده و دوستانم، قبل از رفتنم یک مهمانی در کلوپ هنر لندن که به طرز خطرناکی به دفتر هواپیمایی ایران ‏ایر در میدان پیکادلی نزدیک بود، برگزار کردند. تبعیدی های ایرانی و افراد مطلع گفتند که اقامت عجیبی در ‏ایران خواهم داشت.‏

وقتی به ایران رسیدم سال 1386 بود و در حال حاضر ما در سال 1387 هستیم. هشت میلیون نفر در تهران ‏جشن های سال نو را که رنگ و بوی ضد اسلامی دارند برگزار می کنند، از روی بوته های آتش می پرند و ‏کلاه قرمز روی سر می گذارند. رژیم سعی می کند که جلوی این مراسم “مشرکانه” را که سه هزار سال ‏قدمت دارد، بگیرد. بر سر سفره هفت سین ایرانیان که از اشیایی تشکیل شده است که حرف اولشان “سین” ‏است، حالا قرآن گذاشته می شود که حرف اول آن “قاف” است. سنگ بکار رفته در آپارتمانی که من در آن ‏زندگی می کنم، از دامنه رشته کوه البرز آمده است که بلندترین قله خاورمیانه، دماوند، برفراز این رشته کوه ‏قرار دارد. مردم اهل کتاب، یهودیان، مسیحیان و مسلمانان می توانند ریشه های دین خود را در همین قله ‏دنبال کنند. تقویم ایرانی درواقع در سال 1387 قرار ندارد، بلکه تاریخ ایران بیش از 3008 سال است. اما در ‏حالا حاضر اسلامگرایان به قدرت رسیده اند و دلشان می خواهد مردم شمال تهران هم پارسا بشوند. قبل از ‏انقلاب شمال تهران محل سکونت اعضای ساواک بود [!] ساواک، سازمان امنیت ایران و دست پخت ‏سازمان سیا بود. گفته می شود که ماموران ساواک حتی در زمانی که شکنجه می کردند از قدح بزرگی ‏شامپاین می نوشیدند. امروز، بازاری هایی که گذشته شان را بعنوان انقلابی و قدرت مذهبی فراموش کرده اند ‏در این منطقه زندگی می کنند و ودکای ابسولوت می نوشند و به صدای فریاد هایی که از زندان بدنام اوین به ‏گوش می رسد بی اعتنا هستند. ‏

در هر کجای دنیا، یک هتل محل رفت و آمد خبرنگاران خارجی است. در تهران، هتل لاله محل اقامت ‏خبرنگاران است. در تهران هتل های بزرگ توسط یکی از ارگان های دولتی اداره می شوند که هتل لاله هم ‏تحت نظارت وزارت اطلاعات است. مشابه این هتل، هتل رشید در بغداد است که که خبرنگاران خارجی ‏ازجنگ وحشتناک ایران و عراق که توسط آمریکا برپا شده بود، گزارش می دادند. خبرنگاران، انقلاب ایران ‏را هم از همین هتل گزارش می کردند. هتل لاله برای گزارش فرمان های خمینی، در فاصله مناسبی واقع شده ‏بود. ‏

در هتل استقلال، که پدران پاریس هیلتون موسس آن بودند، همین وضع برقرار است. دستشویی های هتل ‏هیلتون با مارک امریکن استاندارد همچنان پابرجاست و در حیاط هتل استخر است و در لابی هتل گاهی ‏صدای ایرانی هایی که از شنیدن نوای پیانو که آهنگی از یکی از خواننده های قبل از انقلاب را می نوازد ‏هیجان زده شده اند، بگوش می رسد. بار هتل نسکافه سرو می کند و نه مارتینی.‏

در تهران سکس وجود دارد. در جنوب این شهر، فاحشه هایی که به لطف قاچاقچیان هروئین در زمان طالبان ‏در افغانستان معتاد شده اند، زندگی می کنند. در شمال تهران، پیدا کردن شراب بوردو برای جوانان سخت تر ‏از خریدن کاندوم است. به نظر می رسد که مردان بهترین زندگی را در ایران داشته باشند. زنان از بی وفایی ‏مردان می نالند اما دست کم برای گرفتن پاسپورت نباید دو سال به خدمت سربازی بروند. ثروتمندان از حجاب ‏متنفرند و سوپرمارکت ها پر است از داروهای جلوگیری از ریزش مو.‏

قبل از انقلاب مردم مهمانی های خصوصی و عمومی برگزار می کردند. اما اکنون روش تغییر پیدا کرده ‏است. در ادارات دولتی مردان نمی توانند با زنان دست بدهند. روی دماغ دختر ها و پسرها چسب کوچکی به ‏نشانه عمل زیبایی که انجام داده اند، نقش بسته است. در مهمانی های خصوصی شمال شهر تهران، دختران و ‏پسران می توانند یکدیگر را لمس کنند و درباره آخرین چیزهایی که مد شده است، حرف بزنند. در جنوب ‏تهران تقریبا همه چادری هستند. اقلیت کوچکی ثروتمند هستند اما قسمت اعظم مردم باید چند شغل داشته باشند ‏و دیگر وقتی برای مخالفت سیاسی باقی نمی ماند.‏

تحریم ها تقریبا اثری نداشته است و برعکس عراق که چند هزار کودک در اثر تحریم جانشان را از دست ‏دادند، در تهران و شهرهای بزرگ ایران، مردم گرسنه نیستند. به این دلیل که ایران کنوانسیون برن را امضا ‏نکرده است، مغازه ها پر است از کیف هایی با مارک تقلبی و به همین دلیل ممکن است فرد فقیری را با کیف ‏لوئی ویتون ببینید. تحریم آمریکا در مورد فروش تجهیزات هواپیمای بوئینگ، ممکن است باعث سقوط ‏وحشتناک هواپیما های ایران بشود.‏

بسیجی ها با حمله به زنان و دختران به خاطر بیرون بودن مو یا چکمه هایشان، به آنان توهین می کنند. ‏داستان های وحشتناکی هم توسط دولت پخش می شود تا مردم در یک ترس مداوم باقی بمانند. اما ملاها باعث ‏شدند تا بزرگترین مهاجرت در تاریخ بشر اتفاق بیافتد [!] و در حدود یک میلیون و دویست هزار نفر در ‏جنگ کشته بشوند.‏

تهران شهر بی قانونی است. گفتگو با زن و شوهری که در لیست افراد تحت تعقیب اف بی آی قرار دارند، در ‏یک چلوکبابی به نظر عادی می رسد. مقتدی صدر برای تحصیلات به شهر مقدس قم می رود و خانواده رهبر ‏کشته شده حزب الله لبنان، عماد مغنیه، و خانواده حسن نصر الله به تهران می آیند. در حال حاضر عده ای در ‏تهران برای امامان شیعه عزاداری می کنند و عده ای به مهمانی می روند، اما روشنفکران و نویسندگان و فبلم ‏ساز ها و نقاش ها نمی توانند آنچه را که سیمو هرش می گوید را باور کنند. تعداد زیادی از خبرنگاران ‏خارجی را از کشور بیرون انداخته اند و آنهایی که هنوز این خوش شانسی را دارند که در ایران بمانند ‏نگاهشان به دیک چنی است و با خود فکر می کنند: “او دست به این کار نمی زند، می زند؟”‏

منبع: گاردین، 14 آوریل

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

 


‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

 


‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏