دیدیه اوژن
آزادی به قید وثیقه دو فرانسوی که به دلیل شرکت در تظاهرات اعتراض آمیز “انتخابات احمدی نژاد” دستگیر شده بودند، بی شک یک خبر خوب برای آنان و خانواده هایشان است. ابتدا نازک افشار، کارمند ایرانی- فرانسوی سفارت فرانسه که ۱۸ سال است در این سفارتخانه مشغول به کار است، آزاد شد. پس از آن، ۵ روز زمان لازم بود تا شاهد آزادی کلوتیلد ریس باشیم؛ دانشجوی ۲۴ ساله فرانسوی که روز اول ژوئیه در فرودگاه تهران دستگیر شد.
جمهوری اسلامی در محاکمه ای برنامه ریزی شده که تنها توسط نهادهای رسمی پخش گردید، یک هدف سه گانه را دنبال می کرد: تأیید اینکه مخالفت با انتخاب مجدد احمدی نژاد از سوی کشورهای بیگانه آغاز شده؛ هشدار به ایرانیانی که با خارجی ها تماس دارند؛ مهر سکوت زدن به انتقادهای غربی نسبت به تقلب در انتخابات. حتی در راه این هدف ایرادی وارد نیست اگر گروگان هایی نیز به طور تصادفی دستگیر شوند.
محاکمه نازک افشار و کلوتیلد ریس که بدترین شیوه های دیکتاتوری در آن رعایت شده بود هنوز تمام نشده. یک سیستم قضایی عادل و بی طرف، بی شک تاریخی را به صورت عمومی به سمع حضار و مردم می رساند. در تهران هیچ کس نمی دانست که دادگاه این دو فرانسوی روز ۸ اوت بدون حضور وکلای مدافع برگزار می شود و هیچ کس نمی داند چه زمانی حکم آنها صادر خواهد شد.
در چنین شرایطی، احترام به حقوق شخص و حقوق شهروندی، دیگر هیچ قدرت مانوری را به دولت نمی دهد. به همین دلیل فرانسه پرداخت وثیقه را پذیرفت تا این دو نفر آزاد شوند. آنان همچنان به عنوان اغتشاش گر شناخته می شوند و امکان آزادی قطعی را نیافته اند. اگر آنها از این مخمصه خارج شوند، بی شک مجدداً به خاطر بخشش و رحمت آیت الله ها خواهد بود.
در حالی که به انتظار محاکمه شان نشسته ایم، سؤالاتی در مورد وضعیت آنان پیش می آید. با توجه به اینکه به زندان محکوم شده اند، آیا مجدداً در برابر قاضی حاضر خواهند شد؟ یا اینکه در انتظار یک عفو سیاسی در سفارت فرانسه خواهند نشست؟ آیا یک سیستم قضایی که به منطق بازگشته مجدداً آنها را محکوم می کند؟ در این شرایط، باید مراقب حساسیت حکومتی که دوست ندارد مورد انکار و تکذیب قرار بگیرد باشیم.
در محافل دیپلماتیک بحث بر این است که رییس جمهور اسد آزادی قطعی این دو فرانسوی را به دست خواهد آورد. اسد تا ۸ روز آینده به تهران سفر خواهد کرد و به عنوان متحد ایران می تواند آنچه را که ایران دوست ندارد به فرانسه اعطا کند به دست آورد. نیکولا سارکوزی با دعوت رییس جمهور اسد به رژه ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۸، قبل از او باب گفتگو را باز کرد و اکنون باید برای این انتخاب و این اقدام به خود تبریک بگوید.
اگر فرانسه در انتظار این بود که سوریه موجب گشایش سیاست کلی در خاورمیانه شود، فعلاً باید به آزادی این دو گروگان بخت برگشته که به نماد سرسختی جمهوری اسلامی تبدیل شده اند بسنده کند.
منبع: اوست فرانس، ۱۸ اوت
