فیلم روز♦ سینمای ایران

نویسنده
کامبیز رحیمی

‏شهرام شاه حسینی متولد 1350، فیلمسازی را به طور تجربی با دستیار کارگردانی آغاز کرده است. او پس از دستیاری ‏برای کارگردان هایی چون بهرام بیضایی، سیامک شایقی و بسیاری دیگر اولین فیلم کوتاه خود به نام با چراغ های ‏خاموش را مقابل دوربین برد. پس از یک فیلم کوتاه دیگر به سینمای بلند باز گشت و دستیاری را ادامه داد تا اینکه بازی ‏کلاغ پر را به عنوان اولین فیلم سینمایی خود مقابل دوربین برد. او این روز ها در تدارک ساخت دومین فیلم بلند ‏سینمایی خود است.‏

shahramshahhoseini1.jpg


‎ ‎شروعی برای گیشه‎ ‎

بازی کلاغ پر- کارگردان:شهرام شاه حسینی. نویسنده:حسن انصاریان. مدیرفیلمبرداری: رضا بانکی. تهیه کننده: پویا ‏فیلم. بازیگران: محمدرضا گلزار، مهناز افشار، اکبر عبدی، بهنوش طباطبایی.‏

خلاصه داستان: رضا در تعقیب عشق خود راهی شمال کشور شده و در نزدیکی محل سکونت او منزلی اختیار می کند. ‏اما شب ها از منزل مجاور صداهایی می شنود که او را می ترساند.‏

شهرام شاه حسینی سینما را کاملاً تجربی آغاز کرد. اگرچه در سینمای بدنه بزرگ شد و شاید یکی از معدود شانس ‏هایش دستیاری بهرام بیضایی در فیلم سگ کشی بود، اما در ساخت دو فیلم کوتاهش نشان داد دنبال سینمای متفاوت تری ‏است و البته از حق نگذریم که در این راه موفق هم بود. دو فیلم کوتاه او به خوبی دیده شدند تا اینکه مدتی سینما را کنار ‏گذاشت و به ساخت فیلم های تبلیغاتی روی آورد. زمانی که دوباره به سینما بازگشت توانست به مدد فیلم های کوتاهش ‏پروانه کارگردانی بگیرد، اما همچنان ترجیح داد دستیاری را ادامه دهد و بعد از یک سریال روی صندلی کارگردانی ‏نشست. گذر او برای اولین فیلمش به دفتر تولیدی افتاد که برای فیلم اولی ها چندان خوش آیند نیست و پیش تر استعداد ‏هایی همچون آرش معیریان را به تباهی کشانده بود.‏

حسین فرحبخش و عبدالله علیخانی که صاحبان دفتر پویا فیلم هستند علاقه بسیاری به کپی کردن فیلمفارسی های پیش از ‏انقلاب را دارند و چون کارگردان های فیلم اول که سودای کارگردانی دارند می توانند با قیمتی ارزان این کار را برای ‏آنها انجام دهند زمینه های فیلمسازی این کارگردان ها را فراهم آورده و فیلم به کارگردانی این علاقمندان جوان اما ‏زیرنظر کامل خود آقایان تهیه کننده ساخته می شود. فیلمنامه نویس این دفتر هم حسن انصاریان است که تا کنون ‏نتوانسته حتی یک فیلمنامه خوب بنویسد و کارش تنها تماشای فیلم های فارسی و کپی نعل به نعل آنهاست. پس از آرش ‏معیریان و فیلم کما این بار نوبت شهرام شاه حسینی بود تا با فیلم کلاغ پر دنباله روی او باشد. بازیگران ترکیبی وسوسه ‏کننده دارند. محمد رضا گلزار و مهناز افشار که پیش تر در فیلم آتش بس و فروش میلیاردی اش تجربه پس داده بودند و ‏این بار هم شاید در کنار یکدیگر به فروش مانند آن فیلم دست یابند.‏

shahramshahhoseini2.jpg

کلاغ پر در نگاه اول بزرگترین ضربه خود را از فیلمنامه می خورد. فیلم در حد یک ایده اولیه و بعد رسیدن به پایان ‏است. انصاریان در این میان هیچ ایده ای برای پرکردن میانه داستان نداشته است. فیلم از روز های اول بنا به ادعای ‏سازندگانش قرار بوده اثری در ژانر سینمای وحشت باشد، اما لحن کمیک فیلم این ادعا را در حد یک شوخی پایین می ‏آورد. فیلم پس از سفر رضا به شمال خیلی زود داستان کم مایه خود را لو می دهد. دو نامزد که حالا نامزد های دیگران ‏شده اند و باید در رقابت های عشقی باهم رو به رو شوند. در این بازی نه چندان جدید کارگردان و فیلمنامه نویس از هر ‏ترفندی استفاده می کنند تا گلیم خود را از آب بیرون بکشند و کشتی شکسته داستان فیلم را به ساحلی برسانند.‏

برای پرکردن سوراخ های فیلمنامه که در حد یک یا دو سکانس هم نیست و زمانی حول و حوش 60 دقیقه از فیلم را در ‏بر می گیرد، سکانس هایی همچون برهم زدن مراسم عروسی با چند موش، یا برخورد های مداوم با اکبر عبدی که این ‏بار نقش شیرین زبانی گیلک را بازی می کند گره چندانی را از کار باز نمی کند. ستاره های فیلم هم علی رغم قدرتی که ‏تهیه کنندگان این فیلم ها سر کاردارند ساز خود را می زنند و اصولاً به حرف کارگردان و کلیت فیلم نیستند. صحنه ‏رقص رضا در این فیلم دقیقاً مشابه کارهای گلزار در فیلم هایی است که می کوشد از این راه خود را پیش تماشاگر ‏شیرین جلوه دهد.‏

فیلم های دفتر پویا فیلم یک محصول شرکتی است. به قول کیمیایی در فیلم ضیافت “مهم نیست شخص چی می گه مهم ‏اینه که شرکت از اون چی می خواد….” اینجا هم دقیقاً همین اتفاق افتاده است. شاه حسینی، معیریان، بهرام کاظمی یا هر ‏کارگردان دیگری هیچ فرقی نمی کند مهم این است که دفتر پویا فیلم باید سالی یک یا دو فیلمفارسی تولید کند و یک نفر ‏هم باید عهده دار جمع و جور کردن فیلم از منظر یک تکنسین باشد. فیلم ها چون قواعد آشنای گیشه را رعایت می کنند ‏عموماً خوب می فروشند و این مسیر همچنان طی می شود.‏

باید تنها برای سینمای ایران متاسف بود که از مدت ها قبل انتظار می کشد تا این فیلم روی پرده بیاید تا بتواند به حیات ‏خود ادامه دهد. حیاتی کاذب که رو به احتضار است.‏