رافائل باراجی
براساس گزارش جدید اطلاعاتی امریکا، در سال 2003 اتفاق مهمی روی داده است: ایران برنامه نظامی هسته ای خود را که به صورت مخفیانه آغاز شده بود متوقف کرده . این تعلیق به لطف فشارهای بین المللی و نظارت موشکافانه صورت گرفته است.
ولی در سال 2003 مسأله دیگری نیز به وقوع پیوست که نمی توان بی تفاوت از کنار آن گذشت: لیبی ناگهان از ادامه برنامه هسته ای نظامی خود که هیچ کس چیزی از آن نمی دانست چشم پوشی کرد و پیشرفت هایی را که در زمینه تسلیحات کشتارجمعی به دست آورده بود اعلام داشت. این کشور علاقه خود را برای پایان دادن به این برنامه نشان داد و حتی حاضر شد جامعه بین الملل بازرسی های همه جانبه ای را از تأسیسات آن به عمل آورد.
در پاییز 2003 درست پس از فروپاشی حکومت صدام حسین در عراق، هر دو کشور تصمیم گرفتند که به برنامه تسلیحات اتمی خود خاتمه دهند. ولی چرا در مورد لیبی، معمر قذافی در شفافیت کامل از این برنامه منصرف می شود، در حالی که ایران درست برعکس این مسأله عمل می کند؟
اگر حکومت تهران پذیرفته بود با امریکا یا حتی با بازرسان آژانس اتمی و مذاکره کنندگان اروپایی از جمله خاویر سولانا همکاری کند، اکنون وضعیت به گونه ای دیگر رقم خورده بود، ولی این چنین نشد. آنچه که امروز جامعه بین الملل از برنامه های اتمی ایران می داند تا قسمتی مرهون فعالیت های سرویس های اطلاعاتی، و به ویژه گروه های مخالف با حکومت آیت الله هاست. این گروه ها اطلاعاتی را برملا کردند که جمهوری اسلامی در صدد مخفی نگاه داشتن آنها بودند.
ولی چرا در صورت چشم پوشی ایران از رؤیاهای هسته ای خود، مورد لیبی تکرار نمی شد؟ به یک دلیل ساده؛ زیرا این کشور به واقع جاه طلبی های خود را برای دستیابی به سلاح های اتمی از دست نداده است. همان طور که در ارزیابی سازمان های اطلاعاتی امریکا آمده، ایران می تواند مواد مورد نیاز برای یک بمب را تا اواخر سال 2009 به دست آورد و بین سال های 2013 تا 2015 به ساخت بمب مبادرت ورزد.
ایران همچنان قصد دارد خود را به عنوان یک جمهوری اسلامی مقتدر در منطقه خاورمیانه معرفی کند. این حکومت به عنوان طلایه دار یک انقلاب اصولگرا در تلاش است تا بر جهان عرب چیره شود و خود را به عنوان یکی از مخالفان سرسخت سیاست های غرب معرفی کند. داشتن چنین رفتاری بی شک شرایط لازم برای تعلیق غنی سازی اورانیوم را به وجود نمی آورد و هیچ تحولی نیز در روند عملکرد این کشور ایجاد نخواهد کرد.
به علاوه باید اضافه کرد که ایران با پیش گرفتن این رویکرد به هر آستانه ای خواهد رسید، مگر اتمی.
منبع: آ. ب. ث، 14 دسامبر
مترجم: علی جواهری