ایران، لیبی نیست

نویسنده

رافائل باراجی

براساس گزارش جدید اطلاعاتی امریکا، در سال 2003 اتفاق مهمی روی داده است: ایران برنامه نظامی هسته ای خود را که به ‏صورت مخفیانه آغاز شده بود متوقف کرده . این تعلیق به لطف فشارهای بین المللی و نظارت موشکافانه صورت گرفته است. ‏

ولی در سال 2003 مسأله دیگری نیز به وقوع پیوست که نمی توان بی تفاوت از کنار آن گذشت: لیبی ناگهان از ادامه برنامه هسته ‏ای نظامی خود که هیچ کس چیزی از آن نمی دانست چشم پوشی کرد و پیشرفت هایی را که در زمینه تسلیحات کشتارجمعی به ‏دست آورده بود اعلام داشت. این کشور علاقه خود را برای پایان دادن به این برنامه نشان داد و حتی حاضر شد جامعه بین الملل ‏بازرسی های همه جانبه ای را از تأسیسات آن به عمل آورد.‏

در پاییز 2003 درست پس از فروپاشی حکومت صدام حسین در عراق، هر دو کشور تصمیم گرفتند که به برنامه تسلیحات اتمی ‏خود خاتمه دهند. ولی چرا در مورد لیبی، معمر قذافی در شفافیت کامل از این برنامه منصرف می شود، در حالی که ایران درست ‏برعکس این مسأله عمل می کند؟‏

اگر حکومت تهران پذیرفته بود با امریکا یا حتی با بازرسان آژانس اتمی و مذاکره کنندگان اروپایی از جمله خاویر سولانا همکاری ‏کند، اکنون وضعیت به گونه ای دیگر رقم خورده بود، ولی این چنین نشد. آنچه که امروز جامعه بین الملل از برنامه های اتمی ‏ایران می داند تا قسمتی مرهون فعالیت های سرویس های اطلاعاتی، و به ویژه گروه های مخالف با حکومت آیت الله هاست. این ‏گروه ها اطلاعاتی را برملا کردند که جمهوری اسلامی در صدد مخفی نگاه داشتن آنها بودند.‏

ولی چرا در صورت چشم پوشی ایران از رؤیاهای هسته ای خود، مورد لیبی تکرار نمی شد؟ به یک دلیل ساده؛ زیرا این کشور به ‏واقع جاه طلبی های خود را برای دستیابی به سلاح های اتمی از دست نداده است. همان طور که در ارزیابی سازمان های ‏اطلاعاتی امریکا آمده، ایران می تواند مواد مورد نیاز برای یک بمب را تا اواخر سال 2009 به دست آورد و بین سال های 2013 ‏تا 2015 به ساخت بمب مبادرت ورزد.‏

ایران همچنان قصد دارد خود را به عنوان یک جمهوری اسلامی مقتدر در منطقه خاورمیانه معرفی کند. این حکومت به عنوان ‏طلایه دار یک انقلاب اصولگرا در تلاش است تا بر جهان عرب چیره شود و خود را به عنوان یکی از مخالفان سرسخت سیاست ‏های غرب معرفی کند. داشتن چنین رفتاری بی شک شرایط لازم برای تعلیق غنی سازی اورانیوم را به وجود نمی آورد و هیچ ‏تحولی نیز در روند عملکرد این کشور ایجاد نخواهد کرد. ‏

به علاوه باید اضافه کرد که ایران با پیش گرفتن این رویکرد به هر آستانه ای خواهد رسید، مگر اتمی.‏

منبع: آ. ب. ث، 14 دسامبر‏

مترجم: علی جواهری