آیا ایران دشمن ماست؟

نویسنده

aipac.jpg

پیتر کولورافی ‏

برای کسانی که اعتقاد ندارند شروع جنگ با ایران اقدام پرباری است، مطمئناً هفته پیش دربردارنده اخبار ‏خوشی نبود. این “سئوال” که آیا باید به ایران حمله کرد یا خیر منحصرا از سوی حزب کهنه کار جمهوری ‏خواه مطرح می شود و بیشتر به این صورت که چه کاری برای اسرائیل بهتر است، نه اینکه این حمله با ‏امنیت ایالات متحده چه خواهد کرد.‏

ممکن است بپرسید چرا اسرائیل موضوع نگرانی است؟ کافی است ببینیم جان مک کین، نامزد جمهوری خواه ‏در انتخابات ریاست جمهوری، دوشنبه 2 ژوئن کجا به سخنرانی پرداخته است. مک کین آن روز، جلسه ‏کمیته روابط رسمی آمریکا واسراییل- یک گروه فشار بسیار قدرتمند طرفدار اسرائیل و صاحب مقدار زیادی ‏پول- را برای سخنرانی انتخاب کرد.‏

چنین گروه هایی، نفوذ زیادی بر سیاست دولت ایالات متحده دربرابر کشورهای خاورمیانه (نظیر ایران) ‏دارند و در قالب ترکیبی از لابی های فشار و کمک های اهدایی به همایش های تبلیغاتی نفوذ خود را اعمال ‏می کنند.‏

در واقع قدرت این کمیته به قدری زیاد است که سناتور فریتز هولینگز، قبل از بازنشستگی خود در سخنانی ‏در باره نگرانی ازاسرائیل گفت: “سازمانهای چنین با نفوذ واشنگتن را اداره می کنند.“‏

از آنچه مک کین در پیشگاه این کمیته، درباره چیزی که ایران مانند بسیاری کشورهای دیگر (از جمله چین) ‏به دنبالش است، یعنی برنامه هسته ای، اعلام کرد، به نتیجه خاصی می رسیم.‏


‏ چرا باید جان مک کین را اینقدر جدی بگیریم وقتی می گوید کشوری مانند ایالات متحده با ده ها هزار سلاح ‏هسته ای می بایست تا سرحد مرگ از کشوری مانند ایران که حتی نمی تواند برق پایتخت خودش را تامین ‏کند- بگذریم از تولید سلاح هسته ای – بترسد ووارد جنگ با آن شود؟ ‏

مک کین حتی به کمیته گفت می باید گزینه گفتگو با ایران از روی میز برداشته شود زیرا این یک گزینه ‏آرامش بخش برای این کشور حامی تروریسم است که در روند اشغال ما در عراق “دخالت بیجا می کند.“‏

جان مک کین این حقیقت را فراموش کرده که ما دو همسایه ایران را اشغال کردیم، چیزی که مطمئناً او ‏حاضر نیست ایران در مورد ما انجام دهد.‏

سال گذشته جرج بوش، دوست مک کین، هیئت دیپلماتیکی را برای مذاکره با نمایندگان ایران اعزام کرد و در ‏همین حال، نخست وزیر عراق که مورد حمایت بی چون و چرای مک کین است از محمود حمدی نژاد، در ‏تازه ترین سفرش به عراق استقبال نمود، او را در آغوش گرفت و هر دو طرف صورت او را در مقابل ‏دوربین رسانه ها بوسید. ‏

حال سوال این است که چرا مک کین می بایست از این دو مرد حمایت کند و در عین حال با رفتن به کمیته ‏روابط آمریکا و اسرائیل از این اقدامات ایراد بگیرد؟ آیا این قدرت لابی اسرائیل است؟‏

پر دردسر ترین قسمت مسأله این است که مک کین اساس استدلال حمله به ایران را بر نافرمانی ایران از ‏خواست “نهادهای” بین المللی و تهدیداسرائیل بنا کرده است. مک کین هرگز اعلام نکرده این اقدامات ایران ‏چگونه امنیت ملی ایالات متحده را تهدید می کند- در قانون اساسی آمریکا اختیار دفاع از کشور به رییس ‏جمهور داده شده - و نه امنیت اسرائیل و سازمان ملل. ‏

مک کین در مناظره انتخاباتی ریاست جمهوری سال گذشته، ران پاول نامزد ضد جنگ را «انزوا طلب» ‏خطاب کرد؛ حال آنکه خودش از گفتگو با مخالفانش سر باز می زند. این رفتاری ناخوشایند است که حتی ‏جرج بوش هم گاه گاهی از آن یاد می کند. ‏


ایالات متحده می بایست رفتار خود با اسرائیل را انگار که از یک کودک فقیر و ناامید و ناتوان در دفاع از ‏خود است مراقبت می کند، عوض کند. جان مک کین می گوید ایران مشغول ایجاد “نابسامانی” در خاور میانه ‏است و اکنون بزرگترین قدرت منطقه ای به شمار می آید.‏

حقیقت این است که ما صدام را در سال 2003 از آنجا برداشتیم و ایران این خلأ قدرت را به خوبی پر کرد و ‏به چهره قدرتمند منطقه تبدیل شد. ‏

چیزی که مک کین به عنوان جنگ با ایران پیشنهاد می کند این است که ما شرایط بدی را که ایجاد کرده ایم، ‏خود به شرایط بدتری تبدیل کنیم. ‏

اگر قرار باشد ما با هرکشوری که مزاحم خودمان می دانیم وارد جنگ شویم، این راه به کجا می انجامد؟ ‏ارتش ما قادر نیست، آنطور که مک کین قولش را می دهد، هربار جنگ تازه ای را تحمل کند و در عین حال ‏به جنگهایی که جورج بوشبر دوش آن گذاشته ادامه دهد. ‏

البته مسأله پول هم در این مقوله مطرح است. مک کین چگونه می تواند هزینه تهاجم به نصف دنیا را تأمین ‏نماید. هیلاری کلینتون یک بار گفته بود که اگر رئیس جمهور شود، پول کافی برای کارهایی که قصد ‏انجامشان را دارد وجود نخواهد داشت. این مسأله به همان اندازه قابل تعمیم به جان مک کین هنیز هست. ‏آمریکا به رئیس جمهوری احتیاج دارد که به قانون اساسی متعهد باشد و از امنیت ملی کشور دفاع کند، نه ‏کسی که به خرج سربازان و پول ما با مزاحمان اسرائیل درگیر شود. ‏

منبع: آمریکن کرونیکل- 9 ژوئن ‏