رابرت مک کی
دوروتی پروز گزارشگر وب سایت انگلیسی خبرگزاری الجزیره که ماه گذشته در سوریه بازداشت شده بود و تا چهارشنبه گذشته در ایران نگاهداشته شده بود، پس از آزادی در یک مصاحبه تلویزیونی به شرح ماجرای دستگیری خود پرداخت.
خانم پروز که شهروند آمریکا، کانادا و ایران است، در 29 آوریل و به محض ورود به سوریه برای پوشش خبری اعتراضات این کشور بازداشت شد. سوری ها وی را دو روز بعد به ایران فرستادند، کشوری که متحد نزدیک دولت سوریه است. خانم پروز این مدت را در ایران بدون هیچ امکانات ارتباطی گذراند تا اینکه روز چهارشنبه وی را در پروازی به مقصد قطر، محل استقرار شبکه الجزیره، ازاد کردند.
خانم پرواز گفت هر چند نه در سوریه و نه در ایران مورد ضرب و جرح قرار نگرفته است، اما در بازداشت گاه های سوریه صدای مردان جوانی را می شنیده که در زیر ضرب و جرح “وحشیانه” و “تقریباً بدون وقفه” از درد فریاد می کشیدند. وی در عین حال گفت صدای گریه و شیون مردان وی را به شدت تحت تأثیر قرار داده است، حتی پس از آنکه سوریه را ترک کرده بود.
خانم پرواز در نوشته ای در خصوص ماجرای بازداشت خود در سایت الجزیره توضیح داده است که وی را به دلیل در اختیار داشتن یک تلفن همراه ماهواره ای در هنگام ورود به فرودگاه دمشق، به بازداشتگاهی در سوریه برده اند.
کار من به زندان کشید زیرا دستگاه اسکن فرودگاه در داخل چمدان من یک تلفن همراه ماهواره ای و یک دستگاه اینترنت ماهواره ای پیدا کرد. این وسایل از نوع موجود در بازار بودند نه نوع خاص دیگری و از جمله وسایلی هستند که هنگام سفر به یک کشور با امکانات غیرقابل اعتماد ارتباطی، ممکن است همراه ببرید.
حتی اگر این وسایل به اندازه کافی مشکوک نبودند، گذرنامه آمریکایی و روادید تحت درخواست شبکه الجزیره کار را تمام کرد. مأمور فرودگاه نمی توانست بپذیرد من چه کسی هستم و یا اینکه کدام یک بدتر است: اینکه من یک جاسوس آمریکایی برای اسرائیل هستم یا یک خبرنگار الجزیره هستم. هر دوحالت به یک اندازه بد بود.
خانم پروز می نویسد هرچند در ابتدا نگران بود ممکن است تهران اتهام جاسوسی را جدی بگیرد، اما در نهایت پس از آنکه مسؤولان متقاعد شدند وی یک خبرنگار است، وی را آزاد کردند. وی افزود:
هر چند من مطالب انتقادی درباره سیاست های ایران نوشته بودم، اما آنها در طول دوره بازداشت من، رفتار احترام آمیز و محبت آمیزی داشتند. اتاق من تمیز بود، بازجوی من بسیار مؤدب بود و زنانی که در مرکز زنان اوین مراقبت از من را برعهده داشتند، اطمینان حاصل می کردند تمام نیازهای من تأمین شود، از جمله نیاز من به قرص خواب؛ زیرا هر شب بدون استثنا هنوز صدای گریه و فریاد آن مردان در سوریه در گوشم صدا می کرد.
منبع: نیویورک تایمز- 19 مه
