چاپ دوم/ از آنجا: “دن کیشوت” را دوست داشته باشید یا نه و از “جنگ و صلح” خسته شوید یا نه، باید بدانید که این کتاب‌ها همواره در میان آثار مکتوبی جای دارند که به عنوان افتخار اروپا و روسیه شناخته می‌شوند.
منتقدان نشریه تلگراف ۱۵ کتاب ادبی برتر در تاریخ اروپا و روسیه را چنین انتخاب کرده‌اند:
“محاکمه” فرانتس کافکا نوشته شده به سال ۱۹۲۵
فرانتس کافکا که سال ۱۹۲۴ و در چهل و یک سالگی درگذشت از بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی‌زبان قرن بیستم است. رمان “محاکمه” او با دستگیری فردی بدون اعلام هیچ دلیلی شروع می‌شود. این کتاب که به عنوان کتابی درباره دنیایی بدخواه شناخته شده به درک ما از خودمان کمک می کند.
“اگر این یک مرد است” نوشته پریمو لوی در سال ۱۹۴۷
پریمو لوی که سال ۱۹۸۷در شصت و هشت سالگی درگذشت، شیمی‌دان و نویسنده ایتالیایی است که اسیر نازی‌ها شد و ده ماه در اردوگاه آشویتس اسیر بود. خاطرات اسارت او از آشوییتس و اروپای شرقی در دو کتاب “اگر این یک مرد است” و “معاهده” گرد آمده است. وقتی کتاب “اگر این یک مرد است” از اردوگاه مرگ منتشر شد، چنان شوک برانگیز بود که همه انکارش می‌کردند.
“زندگی: کتاب راهنمای یک کاربر” نوشته ژرژ پره به سال ۱۹۷۸
ژرژر پره رمان نویس و فیلمساز فرانسوی که سال ۱۹۸۲ در ۴۵ سالگی درگذشت جوایز مهم ادبیات فرانسوی از گنکور گرفته تا رنودو و مدیسی را در کارنامه دارد. او در کتاب “زندگی: کتاب راهنمای یک کاربر” افکارش را درباره همه زندگی و تاریخ گردآورده است.
“دون کیشوت” میگوئل دو سروانتس به سال ۱۶۰۵ تا ۱۶۱۵
رمان سروانتس با خلق قهرمانی متفاوت که دچار توهم است و وقت خود را با خواندن آثار ممنوعه می‌گذراند، به عنوان یکی از نخستین رمان‌هایی شناخته می شود که ادبیات امروز را شکل دادند. شخصیت اصلی داستان خود را جای یک شوالیه می‌بیند و دشمنانی فرضی در برابر خود می‌بیند که اغلب کوه‌ها و درخت‌ها هستند. “دن کیشوت” پهلوانی خیالی و بی‌دست‌وپاست که خود را شکست‌ناپذیر می پندارد. امکان ندارد کسی این کتاب را بخواند و شیفته او ودنیای تخیلی‌اش نشود.
“اعترافات” ژان ژاک روسو به سال ۱۷۸۲
روسو با این کتاب قصد داشت به تحلیل خودش و همه اشتباهاتش بپردازد. در این کتاب که پس از مرگ فیلسوف و نویسنده فرانسوی منتشر شد، او بدون پرده‌پوشی به خطاهای خود اعتراف کرده و پیش از آنکه دربند اعتراف باشد، در پی توصیف خویشتن است. او با این کتاب اروپا را متحول کرد.
“درجستجوی زمان از دست رفته” مارسل پروست از ۱۹۱۳ تا ۱۹۲۷
جملات طولانی و فشرده و موضوع بی ثبات و لغزنده در بیان خاطراتی که در هشت جلد گرد آمده، مجموعه زندگینامه خودنوشت پروست است؛ شاهکاری پر از شایعه و سخنان بی پایه تا رفتارهای روزمره ملال انگیز. او با این کتاب یک تحلیل عمیق ادبی، هنری، فلسفی و اجتماعی جامعه فرانسه را در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن بیستم، در برابر خواننده قرار می دهد. پروست سال ۱۹۲۲ در ۵۱ سالگی درگذشت.
“سبکی تحمل ناپذیر هستی” نوشته میلان کوندرا به سال ۱۹۸۴
میان کوندرا نویسنده چک که اکنون ۸۵ سال دارد و سال‌هاست در فرانسه زندگی می کند، در این کتاب که به سبکی فلسفی و مقاله مانند نوشته شده از احساساتش دربرابر خشونت تمامیت خواهانه در شهر پراگ و شخصیت‌هایی که خلق کرده سخن می‌گوید و به داوری مسایل مختلف از بتهوون تا مسایل روزمره می‌پردازد تا نشان دهد تشخیص راه درست از نادرست برای انسان ناممکن است.
“آنا کارنینا” نوشته لئو تولستوی به سال ۱۸۷۷
تولستوی در این کتاب جامعه اشرافی روسیه را زیر ذره بین گذاشته و با رآلیسم قوی خود و استادی شخصیت اصلی خود را که زنی به نام آنا است، شکل داده است. این کتاب به عقیده بسیاری از منتقدان بهترین کتاب تاریخ است.
“زوربای یونانی” نوشته نیکوس کازانتزاکیس به سال ۱۹۴۶
نویسنده ای جوان قصد دارد تا یونان حقیقی را ببیند. این شخصیت با زوربا مرد میانسالی آشنا می شود که دست به هر کاری می‌زند تا این حقیقت را به او نشان دهد. زوربا تاثیر عمیقی بر مرد می‌گذارد و راوی در پایان به درک تازه‌ای از زندگی و لذت‌های آن می‌رسد. کازانتزاکیس که سال ۱۹۵۷ در ۷۴ سالگی درگذشت، در آثارش دغدغه‌های جامعه بشری را منعکس کرده است.
“دی کامرون” نوشته جیووانی بوکاچیو، پس از سال ۱۳۵۰
این کتاب شبکه ای از صد داستان است که از شخصیتی به شخصیت دیگر می رود و از افرادی می گوید که به دلیل بلای طاعون از فلورانس در حال فرار هستند. هر یک از این داستان ها به شیوه ای متفاوت خواننده یا شنونده را به خود مجذوب می‌کند.
“شبی از شب‌های زمستان مسافری” نوشته ایتالیو کالوینو به سال ۱۹۷۹
ایتالو کالوینو از نویسندگان ایتالیایی قرن بیستم است. این نویسنده، خبرنگار، منتقد و نظریه‌پرداز ایتالیایی با فضای انتقادی آثارش، به عنوان یکی از مهم‌ترین داستان نویس‌های ایتالیا در قرن بیستم شناخته می شود. شروع فوق‌العاده کتاب “شبی از شب‌های زمستان مسافری” گویای تسلط و توانایی او بر شیوه‌های داستان‌گویی مدرن است: تو داری شروع به خواندن داستانِ جدید ایتالو کالوینو می‌کنی، آرام بگیر، حواست را جمع کن و …
“جنایت و مکافات” نوشته فئودور داستایوسکی به سال ۱۸۶۶
م می دانیم چه کسی این کار را انجام داده، کارآگه هم یم داند. اما ما می خواهیم بدانیسم که چرا یک دانشجو باید صاحبخانه اش را بکشد؟ در این تریلر روانشناسانه نویسنده همدلی خودش را با ایده‌آلیست‌های خشمگین نشان می دهد و از زنان لگد شده و احساس‌گرایان رنج کشیده دفاع می کند و به این بهانه وارد روح زندگی شهری روسیه می شود.
“پرنسس کلیوز” نوشته مادام دولفایت به سال ۱۶۷۸
این رمان که درباره زندگی زنی شریف است که می خواهد با عشق هم زندگی کند، به عنوان اولین رمان روانشناسانه شناخته شده است. بعدها دیگر رمان نویسانی مانند جورج ساند از طرحی که اینجا به کار رفته برای خلق آثارشان الهام گرفتند.
“قهرمانی از دوران ما” نوشته میخاییل لرمانتف به سال ۱۸۳۰
به شیوه ای کاملا درهم و غیرمعمول، لرمانتوف در این رمان به بیان انی می پردازد که خیلی چیزهای غیرمعمول در هم پیچیده هستند که می توانند به دوئل منتهی شوند و مسیر عشق و سرنوشت را تعیین کنند. مشکل این است که آیا خواننده می تواند نسبت به قهرمان بی‌پروایی که او خلق کرده بی تفاوت بماند؟
“اعتراف نامه فلیکس کرول” نوشته توماس مان به سال ۱۹۵۴
این کتاب آخرین و جذاب ترین کتاب مان است و او در آن او برخی از سوال‌های بسیار بزرگش را طرح کرده است- آیا هنرمندان دروغگو هستند؟ آیا اروپا به سمت زوال می رود؟ او به شیوه ای بسیار روحانی، جنجالی و با مزه به پاسخ هایش می‌رسد.
پس از این ۱۵ کتاب، آثار دیگری نیز جای دارند که شامل “پدران و پسران” نوشته ایوان تورگنیف، “گرسنگی” نوشته کنوت هامسون، “وجدان زنو” نوشته ایتالو سووو، “خاکستر گرم” نوشته ساندور مارای، “پا به سن گذاشتن” نوشته سیمون دو بوار، “مرگ در ونیز” نوشته توماس مان، “پلنگ” نوشته جوزپه دی لامپدوسا، “زندگی و سرنوشت” نوشته واسیلی گراسمن، “عطر” نوشته پاتریک سوسکیند و “کوری” نوشته ژوزه ساراماگو در مقام ۱۰ کتاب بعدی می شود.
منبع: خبرگزاری مهر
