چک چک، ایران- مرد روحانی که به نشانه پاکی، سرتا پا سفید پوشیده است، از روی کتاب مقدس زرتشتی، مذهب قدیمی ایران قبل از اسلام، فراز هایی را می خواند تا یاد آور یکی از تلخ ترین وقایع تاریخ ایران باشد: هفتصدمین سالگرد فتح ایران به دست اعراب.
حمله اعراب، تاریخ پرسیا، نام ایران باستان، را تغییر داد: اسلام به عنوان دین جدید جایگزین زرتشت شد و پیروان آن پراکنده شدند.
هزاران زرتشتی که از هنوز در ایران باقی مانده و جامعه کوچک زرتشتیان ایران را تشکیل می دهند در کنار زرتشتیان هند و آمریکا و سایر کشورها به این پرستشگاه کوهستانی آمدند و مراسم چهار روزه ای را به همین منظور برگزار کردند.
موبد گشتاسب بلیوانی خطاب به جمع سخن می گفت که در آستانه درب برنزی معبد که به غاری که گفته می شود قهرمان مذهبی آیین زرتشتی، نیک بانو، بعد از حمله اعراب به آنجا پناه آورده بود، گردآمده بودند.
وی گفت: “ما در این مکان مقدس جمع شده ایم تا برای اهورا مزدا، خدای زرتشتیان، نیایش کنیم و همچنین یاد نیک بانو را گرامی بداریم و آنچه اعراب بر سر نیاکان ما آوردند به یاد آوریم”.
بلیوانی قبل از اینکه قسمت هایی از اوستا، کتاب مقدس آیین زرتشت را به زبان باستانی ایران بخواند، به زبان فارسی امروزی با جمع سخن گفت.
طبق روایت، نیک بانو، کوچک ترین دختر آخرین پادشاه امیراطوری پرسیا، به کوهستان پناه برد و برای نجات جانش از دست متجاوزین، به درگاه اهورا مزدا دعا کرد. کوه به شکلی معجزه آسا دهان باز کرد و او را در پناه خود جا داد.
در کنار معبد، قطره های آب چشمه های کوهستانی چکه می کند و نام “چک چک” که به زبان فارسی یعنی “قطره قطره” از همین جا آمده است. طبق روایت، چشمه ها، از قطرات اشکی بوجود آمده اند که کوهستان به یاد نیک بانو ریخته است. یک درخت تنومند هم در کنار معبد قرار دارد که گفته می شود از عصای نیک بانو روییده است.
جمهوری اسلامی از زمانی که در سال 1979 به قدرت رسید، آیین زرتشتی را تحمل کرده و جایگاه رسمی آن را حفظ کرده و یک صندلی در مجلس را در اختیار آنها قرار داده است. همچنین به پیروان این دین اجازه داده است که مراسم مذهبی خود را برگزار کنند. به عنوان مثال، درجایی که طبق قانون رقص مختلط ممنوع است، زنان و مردان زرتشتی اجازه دارند به عنوان قسمتی از مراسم مخصوصشان در معابد در بسته، با یکدیگر برقصند و موسیقی اجرا کنند.
با وجود اینکه درسال های هفتاد میلادی عده زیادی از زرتشتیان به آمریکا مهاجرت کردند، هنوز 50 هزار زرتشتی از باقی مانده 300 هزارنفری آنها در ایران زندگی می کنند.
گزارشگران حقوق بشر می گویند که زرتشتیان هم مانند جامعه کوچک یهودیان و مسیحیان، از تبعیض ها در رنجند و نمی توانند در برخی از مشاغل، مشغول به کار بشوند. اما تعداد زیادی از زرتشتیان فقط به این دلیل ایران را ترک کردند که از سختگیری های عمومی که توسط حکومت برقرار شده بود، مانند همه ایرانی ها در عذاب بودند.
آیین زرتشت، هنوز در ایران که 70 میلیون از جمعیت آن مسلمان شیعه هستند، جایگاه خاصی دارد و مردم ایران به تمدن قبل از اسلام خود، عمیقا افتخارمی کنند.
ایرانیان با هر مذهبی که دارند مراسم چهارشنبه سوری، جشن آیینی آخرین چهارشنبه سال و سال نو ایرانی را در ماه مارس برگزار می کنند. طی این مراسم ایرانی ها بوته ها را در کوچه و خیابان آتش می زنند و به این امید که ناکامی ها را پشت سر بگذارند از روی آن می پرند و رقص و پایکوبی می کنند و این مراسم برخلاف تلاش های روحانیون که آن را مراسمی غیر اسلامی می دانند، همچنان برگزار می شود.
اردشیر خورشیدیان، موبد بزرگ زرتشتیان می گوید: “جامعه زرتشتیان در ایران بزرگ نیست اما مراسم و آیین های آن بطور گسترده و نه فقط در ایران بلکه در سایر کشورهای جهان، گرامی است”.
در “چک چک” که به پیر سبز هم مشهور است و در 550 کیلومتری جنوب تهران واقع شده است، جایگاهی برای زائران در کوهپایه و در پایین معبد در نظر گرفته شده بود. خانواده ها روی فرش ها به تفریح مشغول بودند و بچه ها می رقصیدند و والدینشان در معبد نیایش می کردند.
پدرام سروش پور، می گوید: “تابستان برای بسیاری از زرتشتیان با اجرای مراسم پیر سبز، آغاز می شود. این واقعه سمبولی برای زرتشتیانی است که به سنت ها و آیین هایشان وفادار مانده اند”.
منبع: اینترنشنال هرالد تریبیون، 18 ژوئن 2007