به رفتارهای غیرقانونی خاتمه دهید

نویسنده

samanrasoulpour.jpg

سامان رسول پور

آخرین وضعیت زندانی، نحوه ی برخورد مقامات قضایی با خانواده ی زندانیان ونیز توقعات خانواده ها از مقامات قضایی، ‏موضوع گفتگو با خانواده های چند زندانی است.‏‎ ‎پروانه ی اسانلو همسر منصور اسانلو، پریناز باغبان حسنی همسر محمد ‏صدیق کبودوند، نجیبه صالح زاده همسر محمود صالحی و شاهو قوامی برادر اجلال قوامی. هر کدام از خانواده ها به علت ‏زندانی بودن بستگان خود مشکلات متفاوتی دارند، به اضافه یک درد مشترک نیز دارند:‏‎ ‎رعایت نشدن حقوق زندانی.‏

‎ ‎آزادی بی قید و شرط‎ ‎

منصور اسانلو رییس هیئت مدیره ی شرکت واحد اتوبوسرانی که قریب 5 ماه است در بازداشت بسر می برد، به حکم ‏دادگاهی در تهران به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” به 5 سال حبس تعزیری محکوم شده است. این فعال سندیکایی از ‏بیماریهای قلبی و کلیوی رنج می برد و اخیرا هم چشم چپ وی دربیمارستانی(بیرون زندان) عمل شده؛ او در حال حاضر در ‏بهداری زندان تحت مراقبت است. منصور اسانلو در سال 85 هم بازداشت و پس از 7 ماه با وثیقه ی 180 میلیونی از ‏زندان آزاد شد.‏

پروانه اسانلو، همسر منصور اسانلو از آخرین وضع همسر دربندش به روز می گوید: “آقای اسانلو در رابطه با عملی که ‏روی چشم چپشان انجام شده، به دلیل سنگین بودن عمل الان نیاز به آرامش و استراحت دارند و اینکه حتما باید دور از محیط ‏زندان باشند؛ چون ممکن است به دلیل آلودگی فضای زندان چشمشان دچار عفونت بشود.همچنین عمل دیگری دارند که باید ‏‏2 ماه دیگر انجام بشود. به جز این موارد، سنگ کلیه دارند و گاها خونریزی می کنند، دیسک کمر و گرفتگی دو رگ قلبشان ‏هم در کل خیلی اذیتشان می کند.در مجموع شرایط جسمانی مناسبی برای تحمل 5 سال زندان ندارند. برای همین من، مادر ‏آقای اسانلو و بچه ها همه نگرانیم و امیدواریم هر چه سریعتر با مرخصی وی موافقت شود.“‏

همسر منصور اسانلو انتقاداتش را از مسئولین قضایی به این شکل ابراز می کند: “متاسفانه همسرم را 3 ماه دیر عمل کردند. ‏از سویی هنوز حکم دادگاه بدوی به آقای اسانلو و وکلایشان ابلاغ نشده و در نتیجه ایشان اصلا نمیداند برای چه زندان است، ‏فقط موقعی که وی را برای عمل به بیمارستان می بردند، مسئولان زندان شفاها گفته اند که دوران محکومیت 5 ساله ی شما ‏عملا آغاز شده است”.‏

پروانه ی اسانلو تنها انتظاری که از قوه ی قضاییه دارد “آزادی بی قید و شرط” همسرش است و اینکه در صورت امکان ‏با مرخصی وی موافقت کنند تا در بیرون زندان تحت مراقبت باشد. ‏

‎ ‎حاضر نیستند ما را ببینند‎ ‎

محمد صدیق کبودوند فعال حقوق بشر ومدیر مسئول هفته نامه ی “پیام مردم” 5 ماه قبل در تهران بازداشت و روانه ی بند ‏‏209 اوین شد.وی که رییس سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان نیز هست، در زندان تحت فشار بوده تا این تشکل حقوق ‏بشری را منحل کند. دو هفته پیش دادگاه انقلاب برای آزادی وی قرار وثیقه ای معادل 150 میلیون تومان تعیین کرد، اما ‏خانواده ی وی هنوز نتوانسته اند این وثیقه را تامین کنند.‏

پرناز باغبان حسنی، همسر محمد صدیق کبودوند آخرین وضع همسرش را در گفتگو با روز چنین بازگو می کند: “حدود 3 ‏هفته پیش ایشان را از بند 209 زندان اوین به بند انفرادی 240 انتقال دادند و ما نسبت به این اقدام اعتراض کردیم اما ‏متاسفانه هنوز اعتراضمان راه به جایی نبرده است. بعلاوه برای آزادی همسرم وثیقه ی 150 میلیونی تعیین شده که به دلیل ‏سنگین بودن وثیقه هنوز نتوانسته ایم آن را فراهم کنیم.“‏

همسر کبودوند در ادامه، برخورد مسئولان قضایی را چنین تشریح می کند: “در جریان صدور وثیقه و انتقال آقای کبودوند ‏به انفرادی، ما برای اعتراض به دادگاه مراجعه کردیم اما آنها حتی حاضر نشدند ما را ببینند. متاسفانه ما نمی توانیم خواسته ‏هایمان را در دادگاه مطرح کنیم؛ در طی چند ماه اخیر بارها و بارها به قصد ملاقات با قاضی پرونده به دادگاه رفته ایم اما ‏هیچ گاه نتوانسته ایم با قاضی صحبت بکنیم (تلفنی) و هر بار منشی وی پاسخ داده.حضوری که اصلا ما را قبول نمی کنند.“‏

همسر محمد صدیق کبودوند، انتظاراتش را از قوه ی قضاییه و نیز آقای شاهرودی چنین بیان می کند: “ما انتظار داریم آقای ‏کبودوند را آزاد کنند چون واقعا ایشان هیچ جرمی مرتکب نشده اند، ما انتظار داریم به ارباب رجوع و امور آنان بیشتر توجه ‏بشود چون متاسفانه هیچ جوابی نمی گیرند و حتی نمی توانند خواسته هایشان را هم در دادگاه بیان کنند.“‏

‎ ‎وضع بهداشت و خوراک وحشتناک است‏‎ ‎

محمود صالحی فعال کارگری ساکن سقزبه اتهام اقدام علیه امنیت ملی، بیش از 8 ماه است در زندان بسر می برد و در حال ‏حاضر در زندان مرکزی سنندج دوران محکومیت 1 ساله را سپری می کند.این فعال کارگری که در زندان به بیماریهای ‏مختلفی مبتلا شده است، از قرار معلوم 4 فروردین سال 1387 محکومیت یک ساله اش به پایان می رسد اما وی پس از ‏آزادی باز رها نیست و 3 سال حبس تعلیقی هم در انتظارش است.‏

نجیبه صالح زاده، همسر محمود صالحی در مورد آخرین اخبار از وضع همسرش به روز می گوید: “متاسفانه وضع ‏جسمانی همسرم اصلا خوب نیست؛ جدا از ناراحتی های کلیوی که قبل داشتند، طی آزمایشهایی که اخیرا انجام داده اند، ‏چربی و قند خونشان به شدت بالا رفته و دریچه ی قلبشان هم گشاد شده و به بیماری پروستات هم مبتلا شده اند برای همین ‏مجبورند از سوند استفاده کنند. بدتر اینکه ناراحتی های ایشان در درمانگاه زندان کنترل نمی شود؛ حتی هنگامی که وی را ‏برای انجام آزمایش به بیمارستان توحید(در خارج زندان) بردند، با وی مثل معتاد تزریقی برخورد کردند و به او دستبند و ‏پابند و زنجیر زدند.“‏

زینب صالح زاده درباره ی پرونده ی محمود صالحی می افزاید: “تنها امید ما اینست که یک سال حبس وی تمام شود؛ هر ‏چند 3 سال حبس تعلیقی هم همچنان در انتظارشان خواهد بود. البته به قول محمودحبس تعزیری از تعلیقی آسان تر است.اما ‏حبس تعزیری وی احتمالا 4 فروردین 1387 به پایان می رسد و می ماند 3 سال تعلیقی، که در صورت انجام هر نوع ‏فعالیتی به حبس تعزیری تبدیل می شود”.‏

در پیوند با نحوه ی برخورد مسئولان قضایی، همسر محمود صالحی به روزمی گوید: “انصافا دادستان سقز تا کنون برخورد ‏بدی با ما نداشته است و وقتی که دلیل انتقال همسرم به زندان سنندج را از وی پرسیدم، در پاسخ گفت:مصلحت این بوده که ‏همسرتان به سنندج منتقل شود. ولی هنگامی که برای انتقال مجدد محمود به سقز و نیز ارائه ی درخواست مرخصی به ‏سنندج رفتیم، آنجا هیچ جوابی نگرفتیم وحتی در دادگاه سنندج به من گفتند: خانم خود شما هم متهم هستید! و بدین ترتیب با ‏مرخصی همسرم موافقت نکردند و گفتند:تا پایان محکومیت از مرخصی خبری نیست!“‏

نجیبه صالح زاده در موردانتظاراتش از قوه ی قضاییه اینطور می گوید: “من در جریان این پرونده چند بار تقاضای ملاقات ‏حضوری با آقای شاهرودی کردم که موافقت نشد و گفتند ملاقات حضوری با ایشان ممکن نیست. شماره تلفن و آدرس از ‏من خواستند تا از طریق تلفن یا نامه جواب درخواستم را به من اعلام کنند که متاسفانه هیچ جوابی هم دریافت نکردم. تنها ‏تقاضایم از آقای شاهرودی و مسئولان این است که تفاوتی بین زندانیان سیاسی با دیگر زندانیان قائل شوند و در کل مثل یک ‏انسان با همه ی زندانیان برخورد شود؛ مخصوصا آنها (زندانیان سیاسی) که به خاطر عقایدشان به زندان افتاده اند.مورد ‏دیگر هم اینکه به وضعیت بد زندانها رسیدگی شود. متاسفانه از لحاظ بهداشتی و تغذیه وضعیت زندانها بسیار وحشتناک ‏است، مثلا حدود 100 تا 200 نفر مشترکا از یک حمام استفاده می کنند، وضع تغذیه هم که بسیار بد است ومحمود همیشه ‏می گوید:غذای اینجا حتی یک بچه ی کوچک را هم سیر نمی کند. ‏

‎ ‎نیاز فوری به عمل‏‎ ‎

اجلال قوامی، روزنامه نگار سنندجی به اتهام اقدام علیه امنیت ملی 10 تیر امسال بازداشت و به 3 سال و نیم زندان محکوم ‏شد.خانواده ی این روزنامه نگار وضع جسمی وی را به دلیل “ابتلا به عفونت چشم” و “انسداد مجرای اشکی” وخیم گزارش ‏کرده اند. اجلال قوامی با هفته نامه های “پیام مردم” و “دیدگاه” همکاری داشته و هم اکنون دوران محکومیتش را با وجود ‏بیماری، در زندان مرکزی سنندج و در بین مجرمین خطرناک می گذراند. وی در سال 1384 به دلیل شرکت در یک تجمع ‏اعتراضی مدتی بازداشت و متعاقب آن با وثیقه ی 100 میلیونی آزاد شد.‏

شاهو قوامی برادر اجلال قوامی پیرامون وضع جسمی برادرش به روز گفت: “برادرم در دوران بازداشت قبلی در سال 84 ‏در زندان سنندج دچار عفونت چشمی و انسداد مجرای اشکی شد و پس از اینکه در آن زمان با وثیقه ی 100 میلیونی آزاد ‏شد، بارها به متخصص مراجعه کرد ودر نهایت به این نتیجه رسید که حتما باید چشمش را عمل کند.اما پس از بازداشت ‏مجدد وی، عملا انجام عمل غیر ممکن شد و این در حالی است که هم اکنون اجلال بسیار تحت فشار است و حتما باید عمل ‏شود.هنوز با انتقال وی به بیمارستان موافقت نشده و انجمن صنفی روزنامه نگاران و سازمان حقوق بشر کردستان هم به آیت ‏الله شاهرودی نامه نوشته و از ایشان درخواست کرده اند تا با مرخصی استعلاجی برای اجلال موافقت کنند.“‏

وی برخورد مسئولان دادگستری را “خوب” عنوان کرد اما نسبت به صدور حکم زندان برای برادرش گفت “متاسفانه در ‏حالی اجلال به 3 سال و نیم زندان محکوم شد که متهم دیگر پرونده تنها به 11 میلیون ریال جزای نقدی محکوم گردید”.‏

شاهو قوامی در پایان افزود: “با وجود مراجعاتی که داشته ایم هنوز نتوانسته ایم با آقای شاهرودی ملاقاتی داشته باشیم و تنها ‏خواست ما از ایشان این است که قبل از اینکه برادرم بیناییش را از دست بدهد با مرخصی وی موافقت نمایند.” ‏