غزال آزادفر
سعید ترابیان، عضو هیات مدیره و مسوول روابط عمومی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران، در آستانه روز جهانی کارگر به پرسش های “روز” در مورد مسایل گوناگون کارگری و همچنین برنامه و شعارهای آن تشکل پاسخ داده است.
برنامه سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران برای روز جهانی کارگر چیست؟
تشکل مستقل سندیکای کارگران شرکت واحد تا امروز هیچ برنامه تعریف شده ای برای روز اول ماه مه ندارد، اما اعضای آن با حضور در تجمع های کارگری، صدای اعتراض خود را به گوش همگان خواهند رساند.
این اعتراض ها با چه شعارهایی ابراز خواهد شد؟
با شعارهایی مثل “زندگی شایسته و سندیکا حق مسلم کارگران است”، “اسانلو را آزاد کنید”، ”آزادی ،عدالت، امنیت مشاغل حق مسلم ماست” و ”قراردادهای موقت ملغی باید گردد”.
چرا دولت به تشکل های کارگری، اجازه برگزاری مراسمی برای روز جهانی کارگر را نداده است؟ ضمن آنکه شاهد آنیم که تلاش هایی برای برگزاری مراسم رسمی یا دولتی به عمل آمده است.
در مورد بخش نخست باید بگویم که به دلیل مشکلات فراوان کارگران و اعتراضات گسترده آنان، چون کارگران در روز جهانی کارگر با هم یکصدا می شوند و مطالبات خود را درخواست می کنند، از این رو، برای به نمایش در نیامدن این همبستگی و اتحاد، اجازه برگزاری این مراسم داده نمی شود.
در پاسخ به بخش دیگر گفته شما باید خاطر نشان کنم که آن مراسم دولتی که شما اشاره کردید، مراسمی نیست، جز با محوریت خانه کارگر که خود را به عنوان نماینده کارگران به آنان تحمیل کرده است. البته در همین مراسم نیز که با محوریت خانه کارگر برگزار می شود، هیچگونه اجازه ای به کارگران برای ابراز مشکلات و خواسته های شان داده نمی شود. در اینگونه مراسم، مسئولین آن تنها حرف می زنند، در حالی که کارگران گوششان از این حرف ها پر است و باید تحقق حرف ها را در عمل ببینند که متاسفانه تاکنون هیچ یک از آنها عملی نشده است.
اما همین خانه کارگر نیز در مراسم امسال محدود شده است.
با اعتراضات وشکایاتی که سندیکا و کارگران در رابطه با خانه کارگربه سازمان جهانی کار، آی ال او، کرده اند، وزیر کار هم در صدد برکناری خانه کارگر و جایگزینی تشکل های زیر مجموعه خود وزارت کار کرده است، ولی به هر حال، ما در همه جا اعلام می کنیم که خانه کارگر، یک حزب سیاسی است و به هیچ عنوان نمی تواند خود را به جای نمایندگان کارگران معرفی کند.
با توجه به فرا رسیدن روز اول ماه مه، چه مشکلاتی در پیش روی کارگران ایران وجود دارد؟
اخراج های دسته جمعی وپرداخت نشدن حقوق کارگران از جمله مشکلات اصلی پیش روی آنها است، به دلیل اینکه اجرای خصوصی سازی در دستور کار دولت است و اکثر کارخانه ها و کارگاه های کارگری به بخش خصوصی واگذار می شوند و معمولا مدیریت این واحد ها از مدیریت کافی و لازم برخوردار نیستند و فقط به سود خود می اندیشند. این شیوه به طور معمول، باعث رسیدگی نکردن به مشکلات کارگران و پرداخت نشدن حقوق آنها می شود. ضمن اینکه با واردات گسترده ای که در حال حاضر وجود دارد، کارگاه ها و کارخانه ها ورشکست و در نتیجه، کارگران اخراج می شوند.
در سالیان اخیر، شاهد گسترش دامنه اعتراضات و اعتصابات کارگران بوده ایم. برخورد دولت با این اعتراض ها و اعتصابات چگونه بوده است؟
کارگران با هر حرکت اعتراضی، با تهدید و فشار از این کار منع می شوند و تشکلات کارگری هم اگر تصمیم به اعتراض جمعی بگیرند و برای تحصن و اعتراض هم به دنبال مجوز دولتی باشند، با در بسته روبرو می شوند و در نطفه از بین می روند.
اینگونه برخوردها چه تاثیری بر جامعه کارگری ایران دارد؟
این حرکات به جز اینکه کارگران را جری تر به ادامه حرکت های صنفی خود می کند، ثمر دیگری ندارد و حتی باعث از یاد بردن موضوع اعتراض توسط کارگران هم نمی شود. در این مورد می توانم به اعتصابات بزرگ طی یک سال گذشته کارگران لاستیک البرز و نیشکر هفت تپه اشاره کنم که از نمونه های بارز حرکت های اعتراضی کارگران هستند.
انعکاس این حرکت های اعتراضی کارگران در خارج از ایران چطور بوده است؟
انعکاس حرکت های کارگری فقط در رسانه های خارجی بسیار خوب است و در کشور خودمان به جز چند روزنامه، آنهم به صورت دست و پا شکسته، مطرح نمی شود. اما در بعد همبستگی کارگران جهان با برادران و خواهران ایرانی شان، در سال گذشته، از طرف فدراسیون بین المللی کارگران بخش حمل و نقل و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های آزاد کارگری، دو روز همبستگی بین المللی برگزار شد که طی آنها، حمایت های خوبی توسط این سازمان های کارگری از کارگران و فعالان کارگری در ایران به عمل آمد.