سرکار خانم بهبهانی، شما از اولین حامیان کمپین یک میلیون امضاء بودید، ممکن است کمی توضیح دهید که شما به عنوان یک شاعر متعهد این حرکت را چگونه میبینید ؟
ـ بهنظر من این کمپین به اصطلاح یک “اتمام حجت ” است که شما با دلیل و مدرک به جامعه نشان میدهید که فراخوان شما و کاری که انجام میدهید مورد توجه همه هموطنان شماست که از افراد فرهیخته، دانشگاهی، اهل قلم، فعال اجتماعی، کارمند، دانشجو، زن خانهدار شهری و روستایی و… به آن ملحق شدهاند. در واقع آوردن یک حجت است که دیگر هیچکس به شما انگ خشونت نزند و حقخواهی و تلاش برای عدالت و برابری زنان حقطلب را دال بر ایجاد خشونت و بلوا ندانند. چون فضای این کمپین و این حرکتی که آغاز شده فضایی متفاوت است که صدالبته به دنبال حرکتهای حقطلبانه قبلی در 22 خرداد در میدان هفت تیر بوده و هدفش رسیدن به برابری حقوقی و رفع تبعیض است اما فضای آن با حضور وسیع همه مردم و جمع آوری امضای یکایک آنها فضای متفاوت به وجود میآورد که بافضایی که در میدان هفت تیر ایجادشد وخشونت هایی که بر شما رواشدفرق دارد یعنی دیگر کسی نمی تواند به شما انگ بزند.
شما به 22 خرداد اشاره کردید آن واقعه را چگونه دیدید؟
من در آن مقطع ایران نبودم، و درکانادا بودم که شنیدم به تجمع آرام زنان حق جو در میدان هفت تیر حمله شده و کتک خوردند و دستگیر شدند، حتا شنیدم که گفته بودند سیمین بهبهانی هم کتک خورده مثل اینکه قرار است من در هر تجمعی باشم و کتک هم بخورم البته که واقعا دلم می خواست که در آنجا می بودم و در کنار هم باشیم حتی آقای بهرام مشیری با من تماس گرفت و من همان موقع گفتم که که این ها زنانی هستند که حقوق عادلانه خود را می خواهند و مستحق این خشونت نیستند و شما بدانید که ما زنان هرطوری شده حق خودمان را میگیریم. بعد آقای مشیری از من سوال کرد که فکر می کنی این ماجرا به کجا می رسد و من گفتم که من به این زنان و به اراده قوی و حقانیت آنان اعتقاد دارم و می دانم که آنها به هرشکل آنقدر ادامه می دهند تا اینکه حقوق شان را به دست بیاورند بنابراین وقتی شنیدم که شما به دنبال خواستهها و بیانیهتان در آن روز، کمپین را اعلام کردید که همه مردم همکاری کنند و برای گرفتن حقوق خودشان با این حرکت متحد شوند همکاری با کمپین یک میلیون امضا را آغاز کنند بسیار خوشحال شدم و بدون کمترین تردید حمایت خودم را اعلام کردم.
شما خوب می دانید که در همان زمان عده ای به این حرکت مسالمتآمیز انگ ایجاد خشونت زدند در حالی که یکی از مهم ترین خواست های ما در تجمع ها و کلیه فعالیت های حقوقیمان، منع خشونت است، فکر می کنید چرا این انگ به ما زده شد؟
من در اکثر تجمع های شما بوده ام و شاهد بوده ام که زنان در نهایت آرامش اجتماع کردندوحتی کوچکترین توهینی به کسی نکردند فقط خواست هایشان را با ادب ونزاکت و در قالب جملات و شعارهای صلحآمیز و زیبا بیان کرده اند و بیانیه خودشان را خوانده اند. اما باآنها درنهایت خشونت و بی ادبی و الفاظ رکیک برخورد شده و مایه شرمندگی همه مردهایی است که ساکت می نشینند و درمقابل این کسانی که به مادران ، خواهران و دختران آنها اهانت می کنند سکوت کرده اند. اما این زنان نه تنها سکوت نکرده اند بلکه برای رسیدن به خواست های حقوقی و انسانی خودشان به هرشکلی که توانسته اند از طریق فعالیت های مختلف و تظاهرات پی در پی و آرام، تلاش کرده اند. تا حالا که به این نتیجه رسیدند که این کمپین را راه بیاندازند…. و اما چرا به ماها انگ خشونت میزنند، والله چه بگویم، به قول شاعر:
تا نشان سم اسبت گم کنند / ترکمانا نعل را وارونه زن
در واقع آنهایی که به شما خشونت روا داشتهاند برای توجیه حرکت خود چارهای نداشتند جز آنکه بگویند شما موجب خشونت بودید. اما در مورد دیگرانی که این انگ را به شما زدهاند باید واقعا از آنها پرسید که آیا در این تجمع به خصوص یا در تجمع دیگری که به خشونت کشیده شده حضور داشتهاند یا نه؟ اگر حضور میداشتند چنین قضاوت میکردند؟
خانم بهبهانی همانطور که خودتان اشاره کردید خواست حقوق برابر و انسانی هدف اصلی فعالیتهای مختلف جنبش زنان در طول یکصد سال اخیر بوده اما تفاوت عمده کمپین یک میلیون امضاء با انواع دیگر فعالیتها بهنظر شما در چیست؟
ـ ببینید انواع و اقسام فعالیتها برای یک هدف وجود دارد و هدف همهی این فعالیتها یکی است و آن هم رسیدن به حق انسانی است. ما برای رسیدن به حقمان اقدامات مختلفی می کنیم اما این حرکت همانطور که گفتم تظاهری است که بدانند شما تنها نیستید و مردم بسیاری از سراسر ایران با شما هم عقیده هستند و از شما و هدفهای انسانیتان، حمایت می کنند.
سه ویژگی اصلی این کمپین را میتوان در فرایندی متصل و پایدار چنین برشمرد: ارتباط، آموزش و جمعآوری امضا. اما در این کمپین با توجه به گستردگی طیفهایی که در این حرکت وجود دارد، هر گروه و فردی بر یکی از این وجوه بیش از دیگر ابعاد تاکید میکند البته ،مجموعهی این تاکیدها با توجه به گستردگی فعالان آن باعث میشود که هر سه جریان با هم پیش برود و نقصانی در هیچ یک از این سه حوزه ایجاد نشود. حال از این سه ویژگی بهنظر شما کدام یک بار اصلی این حرکت را به دوش دارد و تضمین موفقیت نهایی کمپین است؟
ـ به نظر من در درجه اول جمع آوری امضاهای هرچه بیشتر، از دو عامل دیگر اهمیت بیشتری دارد. چون شما با این کار تکیه میکنید بر آرای مردم و از این زاویه تاکید میکنید بر پشتیبانی مردم از این حرکت. در درجه بعد جنبهی ارتباطگیری مطرح میشود و در واقع آموزش در سایه ارتباط اتفاق می افتد و شما پیش از آموزش باید بر ارتباط تکیه کنید و موفقیت این ارتباط حتما بستگی به افرادی دارد که در بخشهای مختلف این کمپین کار می کنند که تا چه حد نفسشان گرم باشد، نفسشان حق باشد، مهربان باشند، صبور باشند تا مردم را هرچه بیشتر جلب کنند.
تاکید اعضای این کمپین به جمع آوری امضا با روش جدید و بیسابقهی ”چهره به چهره“ و ”کوچه به کوچه“ به همین دلیل بوده که ارتباط بیشتری ایجاد شود در غیر این صورت می شد که با چند کلیک در فضای اینترنتی هزاران امضا جمع کرد و….
ـ بهنظر من تاکید بر اینترنت هم مهم است و اتفاقا من توصیه میکنم که از سایت های اینترنتی بیشتر استفاده کنید. البته این بستگی به هدف دارد اگر هدف کمپین، اعلام همبستگی مردم باشد از طریق اینترنت سریع تر و گستردهتر خواهد بود اگر هدف ارتباط و آموزشی باشد که الزاما به جمعآوری امضا منجر نشود که خب فرق می کند ولی اگر می خواهید زودتر به حد نصاب یعنی یک میلیون برسد اینترنت ابزار خوبی است.
البته از طریق اینترنت هم جمع آوری امضا برای کمپین میسر است و افرادی که مایل هستند میتوانند روی سایت ما (www.we-change.org) امضای خود را بگذارند اما تکیه اصلی در شمارش نهایی بر امضاهای بر روی کاغذ )فرمهای مخصوص کمپین) است و گام بعدی طی کردن فرایند ارتباط و آموزش است. به ویژه که کمپین وارد شهرهای دور، و در آیندهای نزدیک به روستاها و نقاط دوردست خواهد رسید….
ـ من هیچ اشکال و مانعی نمیبینم که زنی در روستایی دور بعد از آگاه شدن نسبت به جریانی مثل همین کمپین و بیانیهی آن، از دوست و آشنایی مثلا بخواهد که به جایش در اینترنت امضا کند. چنانکه در جریان “سد سیوند” خیلی از افرادی که به اینترنت دسترسی نداشتند امضا میکردند. من خودم شاهد بودم که آدمهایی میگفتند که اگر شما اینترنت دارید امضای من را هم بگذارید. چون این مسئله برایشان مهم بود.
شما تا چه حد امیدوار هستید که جریان کمپین یک میلیون امضاء و حرکتهای اجتماعی – حقوقی زنان به این میزان از عینیت و ملموس بودن در زندگی مردم وارد شود؟
ـ این زنهایی که من می شناسم ـ به خصوص جوانها ـ حتما موفق خواهند شد. زنهایی که بر خودشان واجب می بینند که به هر شکلی از حقوق خود و از حقوق همجنسان خود دفاع کنند حتما موفق میشوند. ممکن است کمی طول بکشد ولی حتما موفق خواهند شد. فقط نباید ناامید شوند و از همدیگر پشتیبانی کنند و یار هم باشند.
حال که گرمای امید، آفتاب گفتگو راداغ کرده برای نومیدانی که گاه در مواجهه با فعالان کمپین، عبارت معروف “ چه فایده دارد ” را تکرار می کنند، چه پیامی دارید؟
ـ در واقع به آنها باید گفت: “من آنچه شرط بلاغ است می گویم / تو خواه از سخنم پندگیر و خواه ملال.” به هرحال متاسفانه نومیدی در میان افراد جامعه رسوخ کرده و گاهی از اوقات خود من هم دچار نومیدی میشوم، ولی کار خودم را به هرحال انجام میدهم، خواه از لحاظ شعری و خواه از لحاظ فعالیتهای اجتماعی. به کمپین یک میلیون امضاء هم خیلی امیدوار هستم، همانطور که در طول تاریخ صدسالهی مبارزات زنان همواره شاهد تغییراتی در قوانین و در وضعیت آنان بودیم و این به سبب خواست خود زنان و تلاش زیادشان برای رسیدن به حق و برابری بوده است. پس هیچ تلاشی نمیتواند بیهوده تلقی شود.
کلام آخر؛ به فعالان کمپین از جانب شما چه بگوییم؟
ـ به فعالان کمپین بهخصوص به جوانتنها بگویید که مهربان باشند و در برخورد با مردم، باصبر و حوصله و گشادهرویی برخورد کنند. زنی که مادر است، خواهر است، همسر است، عاشق است، دوست است و دوست می دارد میبایست با محبت ذاتی و درونی خود و صرف زمان بسیار، راه را ادامه دهد… به همهشان خسته نباشید میگویم و مثل همیشه در کنارشان هستم.
ـ خانم بهبهانی عزیز ومهربان، واقعا سپاسگزارم از اوقات گرانبهایی که در اختیار ما قرار دادید. از حمایت و پشتیبانی همیشگی و بیدریغتان (چه در این کمپین و چه در تجمعها و همایشها و…) همواره سپاسگزار و قدردان هستیم. وجود شما برای همهی ما بهویژه در طی راه پر فرازو نشیب پیش رویمان سبب دلگرمی و امید و مباهات است.
منبع : تغییر برای برابری