سهیل آصفی
همزمان با موج دستگیری پویشگران کارگری و بدنبال حکم زندان برای محمود صالحی، شیث امانی و صدیق کریمی که به دلیل تکاپوهای مدنی خود روانه زندان شده اند، جمعی از دانشجویان دانشگاه های تهران در طرحی مشترک، به یاری خانواده های کارگران زندانی برخاسته اند. این همدلی همزمان است با حکم شعبه 14 دادگاه انقلاب تهران، در موردمنصور اسانلو، رییس هیأت مدیره سندیکای شرکت واحد.
این فعال کارگری به گزارش ایلنا، به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” به تحمل چهار سال حبس و بابت اتهام “تبلیغ علیه نظام” به تحمل یک سال حبس و در مجموع به تحمل پنج سال حبس تعزیری محکوم شد.
طرح همیاری دانشجویان با کارگران از روز یک شنبه ۶ خرداد در دانشکده حقوق دانشگاه تهران، با قرار دادن صندوق های جمع آوری کمک مالی و همچنین پخش بروشور های این برنامه در دانشگاه تهران آغاز شد. در ادامه این طرح دیروز دانشکده های ادبیات و علوم دانشگاه تهران، دانشگاه صنعتی شریف و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه به این حرکت پیوستند.
در بروشورهایی که توسط دانشجویان در مورد این کارزار تهیه شده، ضمن اشاره به “بی گناهی” پویشگران کارگری که تنها به جرم تلاش برای برگزاری مراسم مستقل اول مه ماه (روز جهانی کارگر) در زندان به سر می برند آمده است: “جنبش دانشجویی که طی چند ساله اخیر با شعار اتحاد جنبش دانشجویی با جنبش کارگری به صحنه آمده است باید برای کمک به حضور نیرومند جنبش کارگری در مبارزات اجتماعی و سیاسی و اعلام همبستگی خود با کارگران گام های عملی جدی بردارد. کمک به شکل گیری صندوق اعتصاب و جمع آوری کمک مالی برای کارگران زندانی و اخراج شده از جمله این گام های عملی است. در این راستا عده ای از فعالین جنبش دانشجویی تصمیم به اجرای طرح حمایت از کارگران زندانی گرفته اند تا گامی کوچک در این راستا بردارند. “
سندیکاخواهان در معرض فشار
تکاپوی جنبش کارگری ایران که اکنون فاز جدید آن می رود تا پنجساله شود در میان فشارهای روز افزون و مانع تراشی های مختلف از سوی جریان های مشخصی همچنان به کار خود ادامه داد. حالا دیگر حتی آن دسته از منصفان منتقدی هم که سندیکالیست های شناسنامه دار کشور را به ارتباط با برخی جریانات سیاسی متهم می کردند، امروز نگاه دیگری به صحنه مبارزاتی کارگران کشور دارند.
منصور اسانلو، رئیس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد، ضمن تشریح موقعیت کنونی طبقه کارگر ایران و فشارهای مترتب بر آن در گفتگو با “روز” به جریاناتی اشاره می کند که از درون مشغول “سم پاشی” هستند:“مدتی است که به شکل های مختلف می خواهند به جنبش ما از درون صدمه بزنند.”
وی ضمن رد اتهام ماهیت “ضد سرمایه داری” نداشتن تکاپوی سندیکالیست های کشور تصریح می کند که: “این دروغ بافی ها هم یکی دیگر از این ترفندهاست. مهم نیست. تاریخ، راه خود را می رود و آینده نشان می دهد چه راهی درست و کدام بیراه بود. “
همچنان ایستاده ایم
منصور اسانلو خطاب به این دسته از منتقدان سندیکا می گوید: “این اظهارات در شرایط فعلی و از پشت پرده آیا جز همکلامی با با محافل ضد کارگری که لباس دایه های مهربانتر از مادر به تن می کنند توسط ما کارگران که در وسط میدان ایستاده ایم و هزینه می پردازیم چه نتیجه ای می تواند داشته باشد؟ ما را کتک زدند و به زندان انداختند. محل برگزاری جلساتمان را اشغال کرده اند و پول و قبض های سندیکایمان را در حضور مامورین امنیتی و پلیس دزدیده اند. کتاب های ما را سرقت کرده اند و بیش از سیصد میلیون تومان برایمان وثیقه و ضمانت و سند و کفالت گرفته اند. ما در انفرادی ها زیر انواع فشارهای جسمی و روحی و روانی با چشمبند و رو به دیوار گاه تا دوازده ساعت بازجویی غیر قانونی شده ایم و امنیت خود و خانوده هایمان از دست رفته است. اخراج و بی درآمد شده ایم. تهدید به قتلمان کرده اند. در خیابان بارها خواسته اند ما را ضرب و شتم کنند. در روز اول ماه مه امسال با چاقو می خواستند ما را از پشت بزنند و در مترو برای چندین بار می خواستند ما را بربایند. به منزل ما زنگ می زنند و مزاحم خانوده های ما هستند و خواهان قطع ارتباط با دوستان و همکاران ما می شوند. خواهان تطمیع ما می شوند که موفق نخواهند شد. خواهان همکاری غیرقانونی ما می شوند که جواب ما منفی است. حتی اگر یک کارگر یک بار با ما تماس بگیرد، او را به حراست می برند و تهدید به اخراج می کنند و کتک می زنند مثل عبدالله حسینی و مهدی رابط. بیش از شانزده ماه است که اخراج به دلیل فعالیت سندیکایی را تحمل می کنیم. زندگی خانواده هایمان به مرز فروپاشی رسیده است و متاسفانه همسران بعضی از سندیکایی ها زیر فشار فقر و نداری ناشی از بیکاری به دلیل مبارزات سندیکایی از آنها جدا شده اند، بچه های آنها دچار افسردگی و آسیب های روحی روانی شده اند… اگر بخواهم ادامه بدهم ستمهایی که تنها بدلیل سندیکاخواهی بر ما رفته است مثنوی هفتاد من کاغذ می شود.”
با این وجود منصور اسانلو تاکید می کند: “ما همچنان ایستاده ایم و آماده ایم که همه هزینه ها را هم بپردازیم تا تشکل واقعی پایه ای کارگران مطابق مقاوله نامه 87 مستقل و آزاد و دمکراتیک باشد. به امید ایجاد سندیکاها و فدراسیون ها و کنفدراسیون سراسری مستقل و آزاد کارگران ایران. “