تنهایی، تکنیک اصلی آثار
گالری جیحون این روزها میزبان آثار شاهو بابایی است.نمایشگاهی که از سه بخش گوناگون از آثار یک هنرمند تشکیل شده است ومرز اشتراکات همه آثار موجود در آن را احساسی رقم می زند که همراه با یاس و والبته استقامت است: “تنهایی”.
نگاه…
شاهو بابایی- نقاش 30 ساله اهل کردستان- در نمایشگاه خود آثار متنوعی از تکنیک های متفاوت راارائه کرده است.وی که همواره در حال تجربه کردن روش ها و متدها ی گوناگون در کارهای خود است این بار در گالری جیحون ابتکارات و تولیدات خود را با عناوین و اندازه های مختلف به دیده افق مخاطبان خود درآورده است.
بابایی در اولین مجموعه نقاشی هایش در قطع نسبتاً بزرگ- 190+140 سانتی متر-آثاری را با عنوان کلی «کوه و عقاب» ارائه کرده است. طبیعتاً خصوصیات اقلیمی زادگاه بابایی در انتخاب موضوعات و همین طور حس و حال آثارش دخیل است، اما از این گذشته، کوه های او هر چند سنگی، عظیم و استوارند، گاه به خانه هایی بلند در کنار هم یا حتی فیگورهای انسانی شبیه می شوند. انسان هایی که تنگاتنگ هم به انتظار آمدن کسی ایستاده اند یا وقوع حادثه یی را نظاره می کنند. اگر آثار بابایی را از این منظر نگاه کنیم با نقاشی هایی به شدت شخصی مواجه می شویم؛ آثاری که در پس خود داستانی دارند. اگرچه بدون چنین نگاهی نیز نقاشی های او از این کوه های عظیم با ته مایه های تیره یا با استفاده از رنگ خاص قرمز- نارنجی، دلنشین و دوست داشتنی اند.
وی که به تصویرکردن پرتره هایی کج و معوج در کادرهای مربع شکل کوچک هم شهره است، این بار همان پرتره ها را در ترکیبات چندتایی در کنار پرتره یی از حیوانات آورده است.مجموعه شاهوبابایی دراین بخش هم شامل سه بخش است؛ عشق ورزیدن، نگاه کردن و فراموش کردن.«عشق ورزیدن» نقاشی های سه کادری را شامل می شود که چهره های کج و معوج یک زن- یا مرد- در یک کادر، پرتره یی از یک حیوان در کادر دیگر و زمینه یی پوشیده از رنگ های درهم فرو رفته در کادر سوم که بر سطح آن دو حیوان پلاستیکی از دو گونه مختلف به دیدار عاشقانه هم رفته اند، دیده می شود. هر سه کادر در امتداد هم در یک قاب مشترک قرار گرفته اند. بخشی از پرتره مرد یا زن، گاه با نخ هایی به صورت موازی یا ضربدری پوشانده شده است و گاه نخ ها به گونه یی در کادر حیوانات قرار گرفته که بین آنها فاصله بیندازد. جملات عاشقانه یی نیز به شکلی گاه خوانا و گاه ناخوانا در متن کادرها نوشته شده است. پرتره های حیوانات نیز که در کادرهای دیگر آمده است، خشمگین و درنده اند.
یک کادر از 9 کادر در هر نقاشی، آینه یی است که بیننده هنگام نگاه کردن به اثر، خود را به عنوان بخشی از اثر می بیند- ایده یی که سابق بر این از سوی هنرمندان دیگر نیز به کار گرفته شده بود. نکته جالب در این مجموعه چهره حیوانات است که اگرچه بر پایه شباهت های ظاهری تصویر شده اند، اما به هیچ وجه به حیوان نمی مانند؛ اینها با آن نگاه های گویا و اشارات بدنی و تظاهراتی که در چهره شان آشکار است، به انسان هایی شبیه اند که به هیئت حیوانی درآمده اند. درهمین نمایشگاه واز شاهو بابایی«فراموش کردن» مجموعه های 24 بخشی هستند که بر یک بوم به صورت دیجیتال چاپ شده اند. در هر بخش از این مجموعه پرتره های کج و معوج در زمینه رنگ های کدر و تیره همچنان حضور دارند، اگرچه حضورشان به شکلی قطعی و مشخص نیست و در لابه لای تصاویری از کاغذهای مچاله شده و سطوح تیره نامعلوم، محو و ناپیدا هستند. کاغذهای مچاله شده، گاهی عکس هایی رنگی از چهره زن هایی را بر خود دارند که در این روند رو به تباهی و ویرانی پیدا و ناپیدا می شوند. وی در این مجموعه نیز همچنان از تباهی، نیستی، نابودی و استحاله می گوید.احساسی که در همه قسمت ها و تابلوهای معرفی شده وجود دارد وتوصیف آن را با متد ها ی گوناگون شاهد هستیم.