انیس جاد
در ماه های اخیر، مسایل مبهم و گنگ در نزد حکومت ایران فراوان بوده است. در ابتدا ادعای مصاحبه محمد خاتمی، رییس جمهور سابق ایران، با یک روزنامه اسراییلی که توسط وی تکذیب شد…
درست پس از آن، نکته گنگ دیگری روی داد. پروژه نصب 3000 سانتریفوژ اعتراضات بسیاری را در تهران رقم زد. درست پس از اینکه یکی از مسؤولین مجلس تحقق این پروژه را تأیید کرد، مسؤول سازمان انرژی اتمی ایران خط بطلان بر آن کشید و آن را شایعه خواند. با این حال، این بدین معنی نیست که جمهوری اسلامی از برنامه های هسته ای خود چشم پوشی کرده است.
آیا حکومت احمدی نژاد توجه و دقت لازم را همان گونه که رفسنجانی توصیه کرده، به مسایل مبذول می دارد؟ آیت الله حسینعلی منتظری نیز به نوبه خود این سؤال را مطرح کرده بود که آیا ترجیحاً بهتر نیست تندورها و افراطیون که هیچ فایده ای برای منافع ملت ایران ندارند کنار گذاشته شوند. به واقع این “خبر خوب” که مقامات ایرانی می خواهند در روز 11 فوریه، به مناسبت بیست و هشتمین سالگرد انقلاب اسلامی، اعلام کنند چیست؟
قبل از هر چیز، مردم ایران باید نسبت به “سمفونی هسته ای” که قرار است توسط یک ارکستر 100 نفره در میدان آزادی تهران برگزار شود، هوشیار باشند. گویا رهبر ارکستر کسی نیست جز موسیقیدان چیره دست، روشن روان. آیا ایگور ایوانوف، رییس شورای امنیت ملی روسیه نیز در این مراسم شرکت خواهد کرد؟ مطمئناً خبرهای خوبی از زبان او شنیده خواهد شد.
روز پنج شنبه گذشته، مسکو و دهلی نو خاطرنشان کردند که راه “دیپلماسی و گفتگو” باید به عنوان تنها راه برای حل و فصل بحران هسته ای ایران قلمداد گردد. “سپر دیپلماتیک” روسیه دیگر نمی تواند نگرانی های این کشور را از حضور پررنگ امریکا در منطقه و در آب های خلیج فارس مخفی نگهدارد. به گفته سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه، اکنون کرملین از دولت بوش که رفتار ستیزه جویانه خود را نسبت به ایران تغییر نداده توضیح می خواهد.
آیا رییس جمهور ولادیمیر پوتین ضمانت های لازم را به آیت الله ها خواهد داد که تحریم های خارج از چارچوب قطعنامه 1737 کاملاً مردود خواهند بود؟ به هرحال، نکته مهم این است که مسکو درخصوص اتخاذ هرگونه سیاست یکطرفه و اعمال تحریم های اضافی به واشنگتن هشدار داده است. ازطرف دیگر براساس پیشنهاد البرادعی، از اروپایی ها نیز خواسته شده تا در این فضای تنش زا قدری صبر پیشه کنند تا بلکه بدین طریق باب گفتگو مجدداً باز شود.
آیا خانم رایس از سمفونی هسته ای استقبال خواهد کرد؟ مطمئناً خیر، به ویژه زمانی که ایران از خواست خود مبنی بر پرتاب یک ماهواره در فضا خبر می دهد.
به نظر می رسد که درخصوص مسأله اخیر، نکات مبهم و گنگ کمتر دیده می شوند…
منبع: لاتریبون، 30 ژانویه 2007
مترجم: علی جواهری