دموکراسی دلاری

نویسنده

‏‏ganji.jpg

ایران و جهان غرب به روابطی دوستانه و صلح آمیز احتیاج دارند. اما اینک، بیش از همیشه، خطر جنگ همه را تهدید می ‏کند. برای ممانعت از جنگ، کارهایی باید صورت پذیرد. صلح محصول دموکراسی است. نظام های خودکامه پنهان کار و ‏غیر قابل اعتمادند. مردم ایران خواهان یک نظام دموکراتیک سکولار ملتزم به آزادی و حقوق بشر هستند. اگر در ایران ‏رژیم دموکراتی مستقر بود، جهان غرب دیگر دلیلی برای هراس از دولت ایران نداشت. رژیم بنیادگرای حاکم بر ایران، ‏رژیمی خطرناک است، ولی خطر آن برای مردم ایران است، نه امریکا. ما به آزادی و دموکراسی و صلح نیاز داریم، نه ‏زیستن در شرایط جنگی و انتظار کشیدن موشک های ویرانگر آمریکایی. ‏

بذر دموکراسی به زمین مساعدی نیاز دارد تا در ان بروید. زمین عراق و مصر و عربستان و… مساعد بنیادگرایی اند. اگر ‏در این جوامع یک انتخابات رقابتی، منصفانه و ازاد برگزار شود، بنیادگرایان در ان پیروز خواهند شد. ایران تنها کشور ‏خاورمیانه است که اگر یک انتخابات ازاد، رقابتی و منصفانه در ان برگزار شود، نیروهای مدرن و دموکرات در ان پیروز ‏خواهند شد. گذار به دموکراسی از طریق مبارزات بدون خشونت، مسأله ی ماست. اما مشکل ما فقط این نیست که رژیم به ‏بهانه جنگ جامعه را سرکوب می کند، مشکل ما این هم هست که رژیم تمام مخالفین خود را مزدوران امریکا می خواند. ‏

مخالفت نیروهای دموکرات ایرانی با بودجه 75 میلیون دلاری امریکا به سوتفاهم های بسیاری دامن زده است. از این رو ‏باید روشن شود که ما با چه چیز مخالف و با چه چیز موافق هستیم؟

یک- سیاست خارجی همه ی دولت ها به دنبال تامین منافع ملی ان کشور است. هر دولتی برای منافع خود به دیگران کمک ‏مالی می کند. دریافت کنندگان این نوع کمک ها به طور طبیعی متقابلاً مجبورند تا خود را با سیاست های اهداء کنندگان ‏هماهنگ سازند. وابستگی حزب الله لبنان، مجلس اعلای انقلاب عراق و برخی از گروه های افغانی به دولت ایران، به دلیل ‏دریافت کمک های مالی و تسلیحاتی است. دولت امریکا هم در کشورهای مختلف اقدام به چنین کارهایی می کند. مردم ایران ‏نمی خواهند که جنبش دموکراسی خواهی ایران به هیچ دولتی وابسته و متعهد باشد. ‏

سیاست خارجی دولت امریکا در اسیا و افریقا (نظیر سایر دولت های جهان) به شدت تابع منافع سیاسی و اقتصادی این ‏کشور است و ارتباطی با بسط دموکراسی در این مناطق ندارد. کشورهای ترکمنستان، قزاقستان، آذربایجان، قرقیزستان، ‏تاجیکستان و… که روابط دوستانه ای با دولت امریکا دارند، از جمله بزرگترین ناقضان حقوق بشر و رژیم هایی خودکامه ‏هستند. اما دولت امریکا اهمیت چندانی به نقض حقوق بشر در این کشورها نمی دهد و برای گسترش دموکراسی در این ‏جوامع بودجه به تصویب نمی رساند. مردم منطقه ی خاورمیانه، سیاست خارجی دولت امریکا را حمایت یک جانبه از ‏دولت اسرائیل تلقی می کنند، نه گسترش دموکراسی در منطقه. ‏

دو- به دلیل وابستگی بسیاری از سیاستمداران ایرانی در دو قرن گذشته به سفارت خانه های بیگانه، فصای فکری تمام ‏روشنفکران و مخالفان رژیم، ضد بیگانه است و اگر کسی از دولتی خارجی پولی دریافت نماید، از طرف مردم طرد و بلا ‏اثر خواهد شد. در کشور ما به کسی که از یک دولت خارجی وجهی دریافت نماید، “مزدور” خطاب می شود. اگر دولت ‏امریکا به دنبال شناسایی نیروهای دموکرات ایرانی است، هر ایرانی که تقاضای پول کند یا وجهی دریافت نماید، از سوی ‏جامعه ی ایران دموکرات “شناخته” نخواهد شد. ‏

سه - رژیم ایران به بهانه تصویب بودجه 75 میلیون دلاری امریکا، تمام مخالفان خود را متهم به استفاده از این بودجه می ‏کند. اگر چه این دروغی بزرگ است، ولی این فریب در فضا سازی علیه مخالفان در بخشی از جامعه موثر بوده است. یکی ‏از دلایل پایداری این رژیم، بیگانه ستیزی و بیگانه هراسی ان است. ‏

چهار- فرض کنیم که دولت امریکا یک میلیارد دلار برای گسترش دموکراسی در ایران اختصاص دهد. ایا با این بودجه می ‏توان یک نظام سیاسی دموکراتیک در یک کشور(ایران) ساخت؟کسانی که گمان می کنند با دلار می توان دموکراسی ‏ساخت، طرح خود را ارائه کنند تا در همه ی کشورهای خودکامه از ان استفاده شود. اگر دلار دموکراسی ساز بود، چه ‏نیازی به لشکر کشی و هدر دادن پانصد تا ششصد میلیارد دلار در عراق و افغانستان؟‏

پنج- جنبش دموکراسی خواهی ایران و نهادهای مدنی، به منابع مالی نیاز دارند. بودجه فعالیت دموکراسی خواهان باید از ‏منابع ایرانی تأمین شود. اگر خود ایرانی ها برای گذار به دموکراسی کاری نکنند، دولت دیگری نمی تواند برای انها ‏دموکراسی به ارمغان اورد. ایرانی های خارج نشین خوشبختانه در اثر کوشش فراوان به ثروت هنگفتی (ششصد تا ‏هشصد میلیارد دلار) دست یافته اند. اینان می توانند به این جنبش از طریق به راه انداختن یک رسانه واقعاً ملی ( ‏تلویزیون )، با هدف گذار به دموکراسی، یاری رسانند. ‏

شش- دموکراسی محصول پیش شرط های معرفتی و اجتماعی است. اگر این پیش شرط ها وجود داشته باشد، نوبت ‏انسانهای شجاع و ازادیخواه فرا می رسد که از طریق مبارزه ی عملی گذار به دموکراسی را ممکن سازند. بسیاری از پیش ‏شرط های اجتماعی دموکراسی، در مقایسه با کشورهای مشابه، در ایران وجود دارد. اما با دلار نمی توان انسانهای شجاع ‏و مبارزی که حاضر به پرداخت هزینه هستند، تولید کرد. ‏

هفت- بودجه 75 میلیون دلاری امریکا در کجا هزینه شده است؟ برای رادیو فردا، تلویزیون امریکا، وزارت خارجه ‏امریکا. به هر میزان بودجه اینها اضافه شود، به ما مربوط نیست. اما اگر از این بودجه حتی یک دلار به یک گروه ایرانی ‏پرداخت شده است، چرا به طور شفاف آن را اعلام نمی دارید؟ باتوجه به این واقعیت، چرا این بودحه را حمایت از ‏دموکراسی در ایران می نامید؟ بگوئید تخصیص بودجه برای رادیوفردا، تلویزیون امریکا و وزارت خارجه امریکا. به این ‏ترتیب این تصور که این نوع رسانه ها برای براندازی رژیم ایران است، نیز زائل خواهد شد. از سوی دیگر، ایا کنگره ی ‏امریکا نیازی به این احساس نمی کند که طی یک ارزیابی دقیق روشن سازد تخصیص این بودجه تاکنون چه کمکی به ‏پیشرفت دموکراسی در ایران کرده است؟ ‏

درخواست ما این است: برای رفع هرگونه سوتفاهم، قانونی به تصویب رسانید که پرداخت هرگونه وجه به اپوزیسیون ‏ایرانی را به طور مطلق ممنوع نماید. جنبش دموکراسی خواهی ایرانیان، نه به بودجه دیگر دولت ها، که به حمایت اخلاقی ‏‏– معنوی جامعه جهانی و محکومیت جهانی رژیم ایران، به دلیل نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر، نیازمند است. ‏شورای غیر موثر حقوق بشر سازمان ملل را باید، موثر و کارا کرد. ‏

پس ما با چه کاری موافق هستیم؟ رژیم ایران تمام رسانه های مستقل را تعطیل کرده است و مانع رسیدن صدای دموکراسی ‏خواهان به گوش مردم می شود. دولت ایران با استفاده ی از تکنولوژی مدرنی که از کمپانی های غربی دریافت کرده، ‏فیلترینگ وسیعی بر رسانه ها حاکم و عملاً امکان استفاده از اینترنت را منتفی کرده است. جهان غرب، به دلیل فروش ‏تکنولوژی جلوگیری از دریافت اطلاعات آزاد به این دولت ، به مردم ایران بدهکار است. باید سانسور گسترده و هژمونی ‏رسانه ای رژیم را شکست. اگر مردم ایران بتوانند از طریق تلویزیون تمام وقت و اینترنت از وقایع مطلع شوند و شاهد نقد ‏آزادانه ی سیاست ها وعملکردها و ارائه ی مدل های بد یل باشند، رژیم مجبور می شود کل بورکراسی امنیتی سانسور ‏خود را تعطیل نماید. پول دادن به اپوزیسیون یک بحث است و استفاده ی مردم ایران از رسانه های خارجی جهت دسترسی ‏به اطلاعات، بحثی دیگر. ‏

‎–‎

‏ مقاله حاضر، برای نخستین بار در روزنامه واشنگتن پست به چاپ رسیده است.‏