در یک بعد از ظهر گرم،درست پشت یک دیوار بلند که تصویر سیاه و سفید اسطوره های فوتبال برزیل روی آن نقش بسته اند، نسیم خفیفی شروع به وزیدن می کند. سه بازیکن در کنار یک آمریکایی و یک آلمانی توپ را بالا و پایین می اندازند، تا زمانی که به کشور خودشان بازگردند. جایی که ورزش ملی کشتی و وزنه برداری است.
مربی سابق می گوید:«آنها استعداد خارق العاده ای دارند. فقط می توانم آنها را با برزیل مقایسه کنم. بچه ها توی کوچه فوتبال بازی می کنند و مردم به مسابقات فوتبال علاقه زیادی دارند. فوتبال زندگی شان است. هر روز با آن زندگی می کنند.»
تنها تفاوتشان این است که آنها برزیلی نیستند. در واقع، تیم ملی ایران متاسفانه یکی از بدترین تیم های حاضر در جام جهانی است. این تیم سرمایه کمی دارد و از ثبات بالایی برخوردار نیست. برخی از پیش بینی کنندگان بازی‌ها شانس ایران در میان ۳۲ تیم حاضر در بازی‌ها ۱۵۰۰ به ۱ می دانند. در کنار ایران، تیم کاستاریکا و هندوراس قرار دارند.
سرمربی تیم ایران، پرتغالی و دستیارش و مربی دروازه بانان دن گاسپار آمریکایی است. از ۲۳ بازیکنی که در تیم ایران بازی می کنند، ۱۴ نفرشان در تیم‌های ایرانی بازی می کنند. دیگر بازیکنان در باشگاه‌های کویت و قطر و دوبازیکن در لیگ انگلیس و یکی از آنان در باشگاه‌های آمریکا بازی می کند.
جورج بوش، زمانی ایران را جزو کشورهای “محور شرارت” نامیده بود اما در زمین بازی، سیاست بین المللی پشت در‌ها می ماند،. همچنان که غرور بیجا.
علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال ایران گفت: “ما در تیم مان ستاره‌ای چون مسی یا رونالدو نداریم. نقش اصلی در تیم ما را اتحاد بازی می کند. بچه‌های تیم‌ها با هم هستند.”
برخلاف یک سری مشکلات، تیم ملی ایران امروز در مقابل آرژانتین بازی خواهد کرد. تیم ایران یک امتیاز دارد و در گروه اف بازی می کند. ایران در مقابل نیجریه بدون گل به تساوی رسید و با یک بازی دفاعی توانست بازی را به پایان ببرد. در این بازی ایران فقط سه شوت به سمت دروازه فرستاد.
استیون بیت آشور که در سن خوزه به دنیا آمده است و پدر و مادرش ایرانی هستند در تیم ونکوور بازی می کند. او می گوید: “ما به بازی دفاعی شهرت داریم. ما آن ۲۰ درصد شانس تیم‌های دیگر را نداریم. ما فقط ممکن است،شانس سه، چهار یا پنج بار گل زدن داشته باشیم.”
این استراتژی تیم ایران است که زیاد از خودش حرف نزند. بازیکنان و مربی‌های ایران در مورد خودشان دچار توهم نیستند. آنها جزو تیم‌های برتر آسیا هستند و رتبه‌شان در رده بندی فیفا ۴۳ است و تنها دوبار در بازی‌های مقدماتی جام جهانی باخته اند.
کارلوس کی رش، مربی تیم ایران می گوید: “شما باید در مورد بازیکنان ما قضاوت کنید نه بازیکنان لیورپول و رئال مادرید، چلسی، بارسلونا یا کورنتیاس را. آنها را باید بعنوان بازیکنانی قضاوت کنید که در لیگ‌های آماتور بازی می کنند.”
کی روش بزرگ‌ترین نام در فهرست تیم ایران است. او جزو مربیان تیم‌های منچستر یونایتد و رئال مادرید بوده است و زمانی مدعی هدایت تیم ملی آمریکا بود. ایران سومین تیمی است که کی روش ۶۱ ساله به جام جهانی می آورد. اما این تجربه با مربیگری آفریقای جنوبی (۲۰۰۲) و پرتغال (۲۰۱۰) متفاوت است. حتی قبل از اینکه ایران در برابر آرژانتین وارد زمین بازی شود، کی روش تصمیم‌اش را برای مربیگری تیم دیگری به مدت چهار سال گرفته بود.
کی روش به روزنامه پرتغالی پوبلیکو گفت: “تیم ایران از حمایت دولتی کافی برخوردار نیست و به نظر می رسد که آنها به دلیل کمبود سرمایه علاقه‌شان را از دست داده اند و نمی توانند در سطح تیم ملی کار کنند.”
تهیه بودجه یکی از عوامل سرخوردگی است و فدراسیون فوتبال می گوید که به دلیل تحریم‌ها نمی تواند سرمایه خارجی را جذب کند. این تحریم‌ها به فوتبالیست‌ها نیز فشار می آورد زیرا نمی توانند در بازی‌های بین المللی حضور جدی داشته باشند و در دنیای فوتبال منزوی شده اند.
تیم مجبور شد اردوی خود در پرتغال را قبل از بازی‌ها کنسل کند. همچنین بازی دوستانه‌اش در مقابل غنا به دلیل کمبود بودجه برگزار نشد. رسانه‌ها در مورد لباس بازیکنان تیم ایران که بعد از شستن آب رفته بود نیز گزارش‌های مفصلی تهیه کردند. اگرچه مقامات فدراسیون این موضوع را انکار می کنند.
به این موضوعات این فهرست طولانی را هم اضافه کند: بازی‌های باشگاهی در سطح بالاتر، زمین‌های استاندارد، امکانات بهتر، مربی‌های بهتر و از همه مهم پول بیشتر.
علاقه شدید مردم به بازی‌ها بر کسی پوشیده نیست. این چهارمین جام جهانی است که ایران در آن حضور دارد. ایران تابحال توانسته است از ده بازی فقط یک بازی را ببرد و آن هم برد ۲ بر ۱ در برابر آمریکا در سال ۱۹۸۸ بود. بعد از این برد مردم به خیابان‌ها آمدند و جشن گرفتند. این بار نیز هزاران ایرانی به برزیل سفر کرده اند.
امید نمازی، دستیار مربی ایران از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ می گوید که ایران
قابلیت این را دارد که در سطح بالای جهانی بازی کند.
نمازی می گوید: “من معتقد نیستم که حضور در جام جهانی تغییر کلی در فوتبال ایران بوجود بیاورد. برای این تغییر آنها باید در زیرساخت ها، مدرسه های فوتبال، کلاس های مربیگری، تربیت هواداران، استادیوم های جدید،و زمین های جدید سرمایه گذاری کنند. کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد.”
واشنگتن پست، 20 ژوئن
