جشن های زیر چادر

نویسنده

jashnzirechador.jpg

‏ ژان پیر پرن

بحران هسته ای ایران مجدداً توجه مطبوعات جهان را به خود جلب کرده است. به گفته کارشناسان امر، این موضوع ارزش مطرح ‏شدن هر چه بیشتر در مطبوعات و رسانه ها را دارد. ولی حتی اگر تقریباً همه چیز را از سانتریفوژهای نوع ‏P1‎‏ و گاز ‏هگزافلوئور اورانیوم بدانیم، اطلاعات بسیار دیگری را از دست داده ایم. خوشبختانه قلم نویسندگانی خوش ذوق می توانند ما را به ‏این هدف برسانند.‏

ابتدا، نهال تجدد، چین شناس و کارشناس تصوف ایرانی مقیم پاریس، آنچه را که در زمان تمدید گذرنامه اش در تهران روی داده ‏برای ما تعریف می کند. طبیعتاً این یک روند ساده اداری است که تنها سه روز به طول می انجامد، زیرا نبود چنین مدرکی یا ‏طولانی شدن روند اداری آن می تواند برای دارنده آن نگرانی و گرفتاری های کوچک و بزرگی را پدید آورد. چیزی که در ابتدا ‏بسیار ساده به نظر می رسد، در نهایت به یک وضعیت بغرنج تبدیل می شود، تا جایی که حتی عکس های مورد نیاز برای گذرنامه ‏نیز مشکل ساز می شوند.‏

‎ ‎احساسات خطرناک‎ ‎

مسأله گذرنامه خیلی سریع به محوری تبدیل می شود که زندگی نویسنده حول آن می چرخد. پای همه به این موضوع باز می شود و ‏هر کس راه بهتری را برای به دست آوردن گذرنامه پیشنهاد می دهد. نهال تجدد در کتاب خود تحت عنوان “گذرنامه ایرانی” به ‏بحث پیرامون جامعه ایران پرداخته است: “اسلامی که اکنون بر سر قدرت است، استفاده از کفش پاشنه بلند را برای زن ممنوع می ‏داند، زیرا صدای پاشنه […] می تواند آرامش یک مسلمان مؤمن را برهم زند و در نتیجه موجب برانگیختن احساسات خطرناک ‏شود. در یک لحظه، زنی را تجسم می کنم که در وال استریت با کفش پاشنه بلند به هر طرف می دود و هیچ نگرانی از برانگیختن ‏احساسات خطرناک ندارد.” ‏

اگر شما فکر می کنید که با بر سر داشتن روسری در تهران شرایط خسته کننده ای را برای خود ایجاد می کنید، دلفین مینویی، ‏خبرنگار اعزامی فیگارو، دقیقاً برعکس این مسأله را به شما نشان خواهد داد. بی شک زندگی بین آیت الله ها و شبه نظامیان بسیار ‏سخت و خسته کننده است، ولی محیط های بسیار دیگری وجود دارند که به واقع سرگرم کننده اند؛ حتی گاهی بیشتر از شهرهای ما ‏و قوانین جشن و پایکوبی که توسط دولتمردان ما اعلام شده است.‏

او در کتاب خود تحت عنوان “مرغ های شاخدار در تهران”، در واقع یک “راهنمای بقا” برای دختران جوان یا زنانی نوشته که ‏مایلند در یک دولت اسلامی زندگی کنند. تهران شهری است که “در ماتم شهدا”ی خود است و درعین حال شهری است که “بوی ‏عطر از لابلای چادرها استشمام می شود” و “شیوه لباس پوشیدن برخی زنان نشان از ایستادگی در برابر چماق دارد”. ‏

‎ ‎تحول آرام‎ ‎

بهمن نیرومند، مخالف سیاسی و محقق در بنیاد هاینریش بول می پرسد: “به راستی یک جامعه تا چه مدت می تواند در برابر چنین ‏شیزوفرنی دوام آورد؟ بر سر جوانانی که در منزل خود به موسیقی تکنو گوش می دهند، جشن می گیرند، الکل می نوشند، مواد ‏مخدر مصرف می کنند و در نهایت در دبیرستان یا مکان های عمومی باید در گرامیداشت شهدای خود شرکت کنند چه خواهد آمد؟”‏

بهمن نیرومند در کتاب قطوری تحت عنوان “جنگ جهانی اعلام نشده” به بیان اسرار و رموز دولت می پردازد. وی می افزاید: ‏‏”زندگی دوگانه، دروغ و ظاهر فریبنده، آن هم به طور روزمره، به طول نخواهد انجامید.” او در جای دیگری آورده که یک تحول ‏آرام به سوی دموکراسی درحال انجام است، ولی هشدار می دهد که در صورت مداخله نظامی خارجی، احتمال رسیدن به چنین ‏هدفی “می تواند به صفر برسد”. ‏

او می نویسد: “یک سیاست هوشیارانه که به واقع خواستار یک تحول دموکراتیک است، نمی تواند در جامعه مدنی ایران ایجاد ‏چنددستگی کند و این جامعه را به همبستگی با اسلام گرایان وادارد.“‏

از نظر این محقق، “واشنگتن سخت در اشتباه است اگر فکر می کند که مداخله نظامی موجب تغییر حکومت خواهد شد”. او می ‏گوید: “چنین مداخله ای موقعیت اسلام گرایان را تقویت می کند، احساسات مردم را برمی انگیزد، جهان خارج را شیطان صفت می ‏کند و ایدئولوژی شهادت را گسترش می دهد. در چنین وضعیتی از مردم خواهند خواست که خود را قربانی کنند و ازطرف دیگر، ‏کلیه انتقادات و هرگونه مقاومتی علیه دولت به مثابه توطئه و همکاری با دشمن تلقی خواهد شد.” ‏

منبع: لیبراسیون، 24 نوامبر 2007‏

مترجم: علی جواهری