هوشیاری آبشار را ببین، که در برابر سرسختیِ سنگ،سرش را نرم به زیر می‌اندازد و می‌رود … پاره هایی کوتاه و یک غزل……
سلاح صلح
سپیده کلانتریان
گرچـه خشـم آلود و پر دردیم ما بـر مـدار عقـل مـی گــردیـم مـا
با سـلاح صلـح مـی جـنـگـیـم تا خـود بفهـمی بـس هـنرمنـدیـم ما
راه مـا از راه ناپـاکـان جـداسـت بــر اصـول عــدل پـابـنـدیـم مــا
جای تیغ دین،قلم در دست ماست زانـکه خـود جـمع خردمنـدیم ما
از تـفـاوتـها نـباشـد بـاک، چـون جـمـلگـی هـمـراه و هـمدردیـم مـا
از بـرای نـان و یـا از ترس جـان از ره حـق بـر نـمـی گـردیــم مـا
مـتحــد چـون رشــتـه زنجـیـر ها پشت در پشت از زن و مردیم ما
یـک جهـان از کـار مـا حیـرتزده زان سلحشوری که خود کردیم ما
کـام جـانها گـرچه از غـم تـلخ شد در درون چون شکر و شهدیم ما
گرچه اینـک از جـفـای روزگـار بـال و پـر بشکسته در بندیـم مـا
چـون سـپیــده از پس شبهـای تار بـر طلـوع فـجـر مـی خنـدیـم مـا