بمب ایرانی قابل قبول نیست

نویسنده

koshner.jpg

ناتان گاردلز

برنارد کوشنر، وزیر امور خارجه فرانسه، در اظهارات اخیر خود در خصوص ایران و پرونده اتمی آن نشان داد که کشورش ‏طرفدار جنگ با این کشور است. البته کمی بعد، آن را به شیوه ای دیگر بازگو کرد: در صورتی که حکومت آیت الله ها با بازرسان ‏آژانس اتمی همکاری نکند. ‏

‎ ‎آیا فرانسه برای مشارکت در مداخله نظامی احتمالی علیه ایران به انتظار تصویب شورای امنیت خواهد نشست؟‎ ‎‎ ‎

در حال حاضر، هیچ گونه پیشنهادی دال بر مداخله نظامی داده نشده. برعکس، موضع فرانسه با اقدامات فعلی محمد البرادعی، ‏رییس آژانس اتمی، همسو است. اقدامات وی که طی آن به مقامات ایرانی فرصت داده شده تا به برخی از سؤالات مبهم در ‏خصوص برنامه هسته ای توضیح دهند، در واقع یک روند فنی است که دو تا سه ماه به طول خواهد انجامید. ‏

با اینکه باید قاطعیت خود را حفظ کنیم و خاطرنشان سازیم که دستیابی ایران به سلاح هسته ای غیرقابل قبول است، ولی در حقیقت، ‏عمل کردن بر خلاف این پیشنهاد نیز غیرممکن است. زمانی که با همتای محترم خود، خانم کاندولیزا رایس، صحبت می کردم، ‏مشخص شد که مقامات امریکایی به طور کامل با ما [مقامات فرانسوی] موافق نیستند، زیرا مأموریت آقای البرادعی از سوی ما ‏مورد تأیید قرار گرفت. نباید فراموش کرد که آقای البرادعی در خصوص عراق درست می گفت. مخالفت کردن با اقدامات او یک ‏اشتباه بزرگ است. در حال حاضر، بر سر دستیابی ایران به سلاح اتمی هیچ اختلاف نظری وجود ندارد؛ تا بدان حد که برای ‏متوقف ساختن این روند تدابیر جدیدی را اتخاذ خواهیم کرد، با شورای امنیت یا بدون شورای امنیت. ‏

‎ ‎به نظر شما درخصوص فاجعه ای که عراق روی داده چه باید کرد؟‎ ‎

ما همیشه مخالف مداخله نظامی ایالات متحده در عراق بودیم و پس از آن نیز شاهد بودیم که هیچ چیز برای بازسازی ملی این ‏کشور محیا نشده بود. این یک فاجعه به مفهوم واقعی است، ولی درعین حال، سیاست ما نمی تواند بر یک سیاست ضد امریکایی ‏استوار باشد. ما نمی توانیم دنباله روی استراتژی دولت قبلی یا سیاست اروپا باشیم و بگوییم “این شکست یا مشکل امریکاست و ما ‏تا آنجا که می توانیم باید از آن دوری کنیم”. من تصمیم گرفتم در ماه اوت به عراق بروم و و در خاک عراق با مردم این کشور ‏صحبت کنم. من قصد نداشتم از فعالیت های ایالات متحده حمایت کنم و قصد هم نداشتم به مخالفت با آن بپردازم.‏

در بیست سال اخیر این اولین باری بود که یک وزیر امور خارجه اروپایی به عراق سفر می کرد و در 9 سال اخیر نیز اولین باری ‏بود که یک هواپیمای نظامی فرانسوی در بغداد بر زمین نشست. من برای سفر به این کشور نظر رییس جمهور بوش یا کاندولیزا ‏رایس را جویا نشدم. این به واقع یک ماجراجویی بود. منطقه سبز منطقه ای است که از تصور خارج است. اطراف آن کاملا نابود ‏شده و بقیه شهر در حقیقت یک منطقه قرمز است و هیچ گونه “زندگی” در خیابان ها دیده نمی شود. واقعاً باورنکردنی بود.‏

‎ ‎ما برای بهبود وضعیت این کشور چه کاری می توانیم انجام دهیم؟‎ ‎

در آنجا یک مثلث قدرت وجود دارد که سربازان امریکایی یک ضلع آن را تشکیل می دهند. تعداد آنان اکنون از 160 هزار تا 130 ‏هزار کاهش یافته و فعلا دستور دارند که در آنجا مستقر بمانند. پس از آن دولت عراق است که بسیار ضعیف به نظر می رسد، ولی ‏به هر حال وجود دارد. و سومین ضلع آن، به واسطه قطعنامه ای که در ماه اوت توسط سازمان ملل به تصویب رسید، به نیروهای ‏این سازمان و پررنگ شدن نقش آن در عراق اختصاص یافته است.‏

‎ ‎شما به سؤال من پاسخ ندادید. آیا می توان کاری انجام داد؟‎ ‎

ابتدا باید هموطنان فرانسوی را متقاعد کنیم که علاقه بیشتری به این مسایل نشان دهند، ولی من شخصاً معتقدم که می توان کاری ‏کرد. به علاوه باید دیگر مقامات اروپایی را نیز متقاعد کنیم. خوشبختانه کارل بیلت، وزیر امور خارجه سوئد نیز، درست پس از ‏سفر من به عراق از این کشور دیدن کرد. ما کاملاً با یکدیگر توافق نظر داریم. ‏

‎ ‎به نظر شما چگونه باید شروع کرد؟ به عنوان مثال، در حال حاضر 77 هزار زندانی عراقی در انتظار محکومیت خود ‏بسر می برند و این در حالی است که از داشتن وکیل یا مشاور حقوقی نیز محروم هستند. آیا فرانسه می تواند این مشکل را با کمک ‏قضات و وکلای فرانسوی و بین المللی و همچنین وکلای عراقی حل کند؟ آیا می تواند کمکی در زمینه آموزش وکلا و قضات جدید ‏در عراق انجام دهد؟‎ ‎

قبل از هر چیز، باید به مسؤولان عراقی پیشنهاد دهیم که برای حل مسایل خود بیشتر تلاش کنند. آنها در حال حاضر به هیچ وجه ‏علاقه ای برای انجام این کار ندارند. ارتش عراق بدون رضایت، فرمان یا امکانات ارتش ایالات متحده هیچ کاری نمی تواند انجام ‏دهد. ‏

قبلاً، گفتن اینکه این مسایل تماماً مشکلات ایالات متحده هستند بسیار ساده بود. نیروهای امریکایی می خواستند به این کشور وارد ‏شوند و این کار را نیز انجام دادند. خوب! ولی این کافی نیست. تمامی مشکلات جهان در این منطقه متمرکز شده. ما باید قسمتی از ‏آینده خود را به این منطقه اختصاص دهیم و برای یافتن راه حل تلاش کنیم؛ به عنوان مثال، ایجاد یک فدراسیون یا یافتن یک راه ‏حل سیاسی. ‏

ولی صادقانه باید بگویم که بنابه دلایل بشردوستانه باید کاری انجام دهیم؛ در غیر این صورت، با مسأله ای بیش از یک فاجعه ‏روبرو خواهیم شد: یک مصیبت اسفناک. ‏

منبع: ال پائیس، 13 نوامبر‏

مترجم: علی جواهری