اعدام، بازداشت، شلاق، قطع کردن انگشتان و شکنجه در زندان ها در ایران اتفاق می افتد. ایران جایی است گه تنها در ماه ژانویه تقریبا هر روز یک نفر درآن اعدام شده است و گاهی این اعدام ها در ملاء عام بوده است. اتهامات این افراد مختلف است: لواط، مواد مخدر، دزدی، قاچاق مواد مخدر، اقدام علیه امنیت ملی. درعرض یک هفته ۲۰ روزنامه نگار به اتهام همکاری با رسانه‌های خارجی دستگیر شدند. حقوق بشر ایتالیا و عفو بین الملل وضعیت را بسیار نگران کننده اعلام کردند. وضعیتی که چند ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری در ماه ژوئن رفته رفته وخیم‌تر می‌شود. یک فشار شدید و بی‌رحمانه در مورد هر نوع فعالیت سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری اعمال می‌شود.
از ریکاردو نوری سخنگوی عفو بین الملل در ایتالیا خواستیم تا این مسئله را از منظر نقض حقوق بشر بیشتر بشکافد. چند روز پیش وی به همراه مارکو کوراتولو و آلبرتو نگری، خبرنگار ایل سوله ۲۴ اوره، کنفرانسی با عنوان “ایران: نه فقط برنامه های اتمی. بحران اجتماعی، اقتصادی و حقوق بشر.” را در شهر رم برگزار کردند.
نگرانی که آزدی بیان و سرکوب مخالفان در ایران وجود دارد به مراتب ترسناک تر از مسئله اتمی است؟
این دوچهره مهم از سیاست های غیر مسئولانه مقامات ایران است. تهدید نظامی اما تهدیدی است که مربوط به آینده است. نقض حقوق بشر یک واقعیت روزمره است: دستگیری ها، زندانی کردن زندانیان عقیدتی، شکنجه، صدها اعدام در سال، قطع عضو.
در این کنفرانس به دورویی و بی توجهی مجامع بین المللی در برابر نقض حقوق بشر در ایران اشاره کرده بودید و آنها را مسئول گسترش این روند دانسته اید. منظور شما چه بی توجهی هایی است؟
مرکز نگرانی های مجامع بین المللی تهدید اتمی ایران است، درحالیکه حکم اعدام بعنوان یک موضوع ناقض حقوق بشر در همه جا محکوم است و به نظر می رسد که حرف آنها این است: ما نگران تهدیدی هستیم که خارج از ایران را تهدید می کند، در داخل ایران هر کاری که خواستید بکنید. به غیر از بعضی از استثناهای که به نقض حقوق بشر در یک مورد اعدام، اعتراض شد.
دولت فرانسه و انگاستان برای دستگیری روزنامه نگاران به دولت ایران اعتراض کردند اما ایتالیا این کار را محکوم نکرد. این سکوت را چگونه تفسیر می کنی؟
شاید در جریان تبلیغات انتخاباتی در ایتالیا، متوجه نشده باشند…
نامه 200 روزنامه نگار ایرانی در اعتراض به دستگیری همکارانشان چه تاثیری دارد؟
هرچه باشد نشان می دهد که جامعه مدنی ایران، انجمن ها و مشاغلی مثل روزنامه نگاری، وکالت، اتحادیه های کارگری با چه دشواری هایی روبرو هستند. من امیدوارم که این فشار منجر به آزاد شدن همه همکارانم در زندان بشود و در عین حال بیم دارم که این همبستگی که بوجود آمده موجب ترس حکومت و فشار بر زندانیان بشود.
کمپین جدید عفو بین الملل با عنوان “به یاد داشته باش که باید پاسخگو باشی” ، سیاستمداران ایتالیایی را برای دفاع از حقوق بشر هدف گرفته است. می توانی توضیح بدهی که اهداف شما از برپایی این کمپین چیست؟
ما از رهبران ائتلاف ها و احزاب که برای هدایت کشور خود را کاندیدا کرده اند، مثل همه کاندیداهای پارلمان، خواسته ایم که بطور مشخص بگویند که چه چیزهایی در ایتالیا به نظرشان نقض حقوق بشر است: عملیات پلیس، تجاوز به زنان، رفتار بد با پناهجویان، شرایط زندان ها، تبعیض جنسی، آزار و اذیت رومانیایی ها، دادن کنترل وضعیت حقوق بشر به دست یک نهاد، رفتار شرکت های چند ملیتی ما در خارج از ایتالیا، نظارت جهانی خرید و فروش اسلحه و نقش حقوق بشر در سیاست خارجی.
نسرین ستوده همراه با موکلانش به زندان افتاده است و علاوه بر اینکه اعتصاب غذا کرده بود به او گفته شده بود که مرخصی سه روزه اش دائمی خواهد شد اما او را به زندان بازگرداندند. درهای زندان اوین به روی همه باز است از وبلاگ نویس تا کارگردان و نویسنده و روزنامه نگار. حکومت از زندانیان عقیدتی می ترسد؟
تعداد زندانیان عقیدتی اخیرا زیاد شده است، حتی افراد مشهور هم در بین این افراد زیاد است و این نشان می دهد که این افراد برای حکومت ایجاد ترس می کنند. اگرچه مقامات ایرانی توهم بیجایی که نسبت به دخالت قدرت های خارجی در اموراتشان دارند اما باید متوجه این موضوع شده باشند که این افراد آینده سازان کشور هستند.
مسئله شکنجه نیز یکی دیگر از نقاط کور زندان هاست. به یاد داریم که پرونده ای در مورد قتل ستار بهشتی، وبلاگ نویس که کشته شد وجود دارد که نشان می دهد او در حین بازجویی و زیر شکنجه کشته شده است. این خیلی رویایی است اگر خواستار بازرسی از همه زندان های ایران بشویم؟
این درخواست را سازمان های حقوق بشری سال هاست که کرده اند. باید این اتفاق بیافتد. مقامات ایرانی باید به بازرسان سازمان ملل اعتماد کنند. اگر همانطور که خودشان می گویند در زندان های ایران همه چیز خوب است چرا اجازه این کار را نمی دهند؟
آلبرتو نگری، روزنامه نگار، گفته است که فشار تحریم ها روز به روز بیشتر می شود. ارزش ریال 60 تا 80 درصد سقوط کرده است و در عین حال ناصر شعبانی فرمانده سپاه اعلام کرده است که بزرگترین تهدید برای امنیت کشور، احتمال شورش ناشی از بحران های اقتصادی است. آیا با این گفته موافقید؟
بله. نارضایتی در بین اقشار کم در آمد و کارگران وجود دارد. اعتراض ها ممکن است بدل به یک شورش بزرگ بشود از سوی دیگر می تواند با جنبشی که مردم را در سال 2009 به خیابان ها آورد، گره بخورد. در هر صورت اگر یک حکومت به سوی مردمش شلیک کند، شکست خورده است.
فقط چهار ماه به انتخابات ریاست جمهوری در ایران مانده است. چه سناریویی اتفاق می افتد و چه کاری می شود برای ممانعت از آنچه در سال 2009 اتفاق افتاد انجام داد؟
تصور این سناریو که کروبی و موسوی دیگری به صحنه بیایند سخت است. شاید این انتخابات در درون یک جناح صورت بگیرد. افزایش اعدام ها در ملاء عام نشان می دهد که حکومت دچار ترس شده است. آنها به دنبال یک انتخابات نظامی هستند. مجامع بین المللی باید با یک صدای مشترک هشدار بدهند: در مورد سرکوب ها، قبل و بعد از انتخابات.
چه آینده ای در انتظار ایرانیانی است که با حکومت مبارزه می کنند و هر روز برای حفظ آزادی بیان جانشان را به خطر می اندازند؟
آینده از آن آنهاست اگر دنیا راهی برای حمایت از آنان پیدا کند و با شجاعت و درخواست آنان برای اجرای حقوق بشر همراهی کند. اگر به شکلی باور پذیر و به نام حقوق بشر به این روند اعتراض کنیم، باید هربار که زن یا مردی در ایران به زندان می افتد باید اعتراض کنیم.
وبلاگ ریکاردو نوری، 10 فوریه
