جیمی فلای و ویلیام کریستول
دو سال پیش، نوشته بودیم که ما با ایران وارد مرحله ای شده ایم که وینستون چرچیل در سال 1936 آن را “دوران عواقب” می نامید؛دورانی که در آن راه حل های نیمه کاره، مصلحت اندیشی ها و تاخیر ها به پایان می رسد.
و عاقبت این دوران از راه رسید. دولت اوباما همچنان به راه حال های نیمه کاره و مصلحت اندیشی ها پایبند است اما حتی دوستان دولت هم بطور آشکار اذعان می کنند: بعد از همه تلاش های دیپلماتیک و فشار های گوناگون قتصادی، ایران با تاسیسات غنی سازی جدید، هزاران سانتریفیوژ و اورانیوم کافی در چند قدمی تولید دستکم پنج سلاح اتمی قرار گرفته است.
سال گذشته شاهد تلاش نافرجام ایران برای قتل دیپلمات های ایران و خانواده هایشان در آذربایجان، تلاش برای قتل دیپلمات های اسرائیل در گرجستان، تایلند و هندوستان و توطئه قتل سفیر عربستان در رستورانی در واشنگتن بودیم. از آنجایی که ما بطرز خجالت آوری بیش از یک سال است که در مقابل ایران ساکت نشسته ایم، این کشور پول، نیروی نظامی و اسلحه برای سرکوب مخالفان سوری در اختیار بشار اسد قرار می دهد. همه این ها را باید در کنار همدستی با کسانی که سربازان آمریکایی را در عراق و افغانستان می کشند، گذاشت.
این سابقه ایران در قتل و ضرب و شتم بیانگر شکست سیاست های ماست که اگر منصف باشیم از دولت بوش آغاز شده بود. به نظر می رسد که پرزیدنت اوباما گاهی اوقات در صدد پایان دادن به دوران تعهدش به تعویق انداختن است. او در ماه مارس اعلام کرد که «سیاست های آمریکا سیاست مهار کردن نیست… سیاست من جلوگیری کردن از دستیابی ایران به سلاح اتمی است.» با این حال از زمان این سخنان، او و مشاوران ارشدش وقت کشی کرده اند و می گویند که ایران بشدت منزوی شده است و اصرار دارند که در این مقطع گفتگو و مذاکره با ایران جواب خواهد داد زیرا رهبران ایران هنوز تصمیم ندارند که سلاح اتمی تولید کنند و گفتگو در مورد جنگ تنها دست های ایران را بسته تر می کند و دولت اوباما معتقد است که اقدامات پنهانی بهتر از اقدامات واقعی جواب می دهد.
اما برنامه های اتمی ایران همچنان در حال توسعه است. این واقعیتی است که همه امیدها و آرزو ها و تئوری ها دولت را بر باد می دهد. هیچکس بطور جدی معتقد نیست که گفتگو های مسکو ایران را از توسعه اتمی باز می دارد. در واقع این مذاکرات همان روند مسخره دولت بوش در مقابل دوست ایران، کره شمالی، است که در نتیجه آن این کشور یک انبار بزرگ سوخت اتمی دارد و دولت آمریکا قادر به پاسخگویی به اقدامات تحریک آمیز کره شمالی نیست.
اما ایران از کره شمالی بسیار خطرناک تر است. اینکه مقابله با ایران در کوتاه مدت به سود دولت اوباما نیست، به ضرر مردم آمریکا است.
پرزیدنت اوباما می گوید وجود ایران اتمی غیر ممکن است. معتبر ترین و واقعی ترین و آخرین امید این است که با زور جلو دولت ایران گرفته شود. به همین دلیل: آیا وقت آن نرسیده است که آقای رئیس جمهور از کنگره بخواهد تا مجوز حمله نظامی به تاسیسات اتمی ایران را صادر کند؟
بجای طفره رفتن از آن مقامات دولتی می توانستند گزینه نظامی را مطرح کنند و مطمئن شوند که بخوبی دیده می شود. و اگر دولت شانه خالی کرد، کنگره می توانست اقدام کند. درحالی که هر فرمانده نظامی برای حمایت از شهروندان آمریکایی اختیار قانونی دارد، می تواند از این اختیارات برای متوقف کردن برنامه های اتمی ایران نیز استفاده کند. این اقدام دست رئیس جمهور را می بندد. در عین حال به ایران نشان می دهد که سیاست آمریکا برای متوقف کردن برنامه های اتمی این کشور، معتبر است. حمایت هر دو حزب برای صادر کردن چنین مجوزی در سال انتخابات ریاست جمهوری می تواند بدور از آشفتگی ها صورت بگیرد. مقامات می توانند این نکته را روشن کنند که آمریکا درصورتی که اسرائیل در مقابل ایران وارد عمل بشود، از این کشور حمایت خواهند کرد.
ما انتظار نداریم دولت اوباما درخواست مجوز استفاده از نیروی نظامی بکند اما کنگره می تواند بدون چنین درخواستی، اقدام کند. با چنین اقدامی، کنگره به سود مردم و قطعا به سود دولت عمل کرده است.
در پایان “دوره عواقب ها” چرچیل می گوید: “اعتراف می کنم بعد از یک دوره طولانی تجربه در پارلمان با دو موضوع دست به گریبان بوده ام. اولین مورد خطراتی است که به نرمی در طی سال ها به ما نزدیک می شوند و موضعگیری ما را نسبت به جهان تغییر می دهند. دوم شکست مجلس عوام در واکنش موثر علیه این خطرات است. باید بگویم که من هرگز انتظارش را نداشتم. من هرگز باور نداشتم که ما بتوانیم ماه ها و سال ها در این وضعیت باقی بمانیم و حتی زمانی که خود دولت به اشتباهاتش اعتراف کرد هیچ نگرانی در میان اعضای پارلمان بوجود نیامد تا جایی که به وضعیت اضطراری رسیدیم.”
قطعا زمان آن رسیده است که کنگره متمرکز شود و همه تلاشش را بکار گیرد تا ما به وضعیت اضطراری نرسیم. دولت اوباما ممکن است دلش بخواهد که از پشت هدایت کند اما کنگره باید از جلو هدایت کننده باشد.
ان پی آر، 19 ژوئن
