در مناظره‌ای پرحرارت در رادیو ایران، از صادق زیباکلام استاد دانشگاه تهران پرسیده شد، چرا علیه رژیم شاه جنگیده و دو سال زندان را تحمل کرده است.
حمید رسایی، از نمایندگان تندرو مجلس ایران و مخالف سرسخت دیدگاه‌های زیباکلام که حامی عادی‌سازی روابط ایران و آمریکاست، در این برنامه با قصد خجالت‌زده کردن زیباکلام به او پیشینه زندگی سیاسی‌اش را به عنوان زندانی در رژیم شاه یادآوری کرد و گفت: “این زیباکلام با آنی که قبل از انقلاب بود فرق دارد.”
زیباکلام پاسخ داد: “من به زندان رفتم تا دیگر زندانی سیاسی نداشته باشیم؛ تا انتخابات آزاد داشته باشیم؛ تا آزادی مطبوعات داشته باشیم؛ تا زندان اوین تعطیل شود.”
سی‌وپنج سال پس از سرنگونی رژیم شاه، زندان بدنام اوین به رغم اینکه انقلابیون امید داشتند به موزه‌ای برای نمایش خشونت ساواک تبدیل شود، هنوز بکار ادامه می دهد. امروز این زندان منزلگاه تعداد زیادی از زندانیان سیاسی است.
قوه قضاییه ایران اغلب واقعیت را مخدوش و ادعا می‌کند، کسانی که در بند سیاسی اوین نگهداری می‌شوند اتهام امنیتی دارند. این افراد با جرایم نامفهمومی چون “فعالیت علیه امنیت ملی” یا “تبلیغ علیه جمهوری اسلامی” روبرو هستند. جواد لاریجانی رئیس شورای حقوق بشر ایران می‌گوید: “ما در ایران زندانی سیاسی نداریم.”
اوایل این ماه بند ۳۵۰ اوین شاهد خشونت شدیدی از جانب نگهبانان علیه زندانیان سیاسی بود. برخی از آنان از جمله عبدالفتاح سلطانی موهایشان با هدف بی‌احترامی به آنان تراشیده شد و بسیاری از ایرانیان در همراهی با زندانیان، کمپینی راه انداختند و تصاویر خود را با موهای تراشیده در فیسبوک گذاشتند. حسن روحانی با اینکه دفترش با خانواده برخی از زندانیان دیدار داشته، در مورد این حادثه سکوت کرده است.
در واقع روحانی این سیاست را اتخاذ کرده که در مورد مسایل حقوق بشر در ایران حرفی نزند؛ که با ارزش‌های افرادی چون زیباکلام که برای کشوری آزادتر و عادلانه‌تر علیه رژیم شاه جنگیدند در تضاد است.
پس از انتخاب روحانی با آزاد شدن تعدادی از فعالان، از جمله نسرین ستوده، بارقه‌هایی از امید ایجاد شد. اما با نزدیک‌شدن به پایان یکسال زمامداری او، وعده‌های او در زمینه تغییر رو به کمرنگی می‌گذارد.
ممکن است که روحانی قدرت‌هایی را محدود کرده باشد اما همانطور که بان‌کی مون ماه گذشته گفت، نقض حقوق بشر تحت حکومت او نیز ادامه دارد. ایران به اعدام‌های فراوان خود ادامه می‌دهد. علیه اقلیت‌ها از جمله بهاییان و همجنسگرایان تبعیض وجود دارد؛ با زندانیان سیاسی بدرفتاری می‌شود و آزادی بیان محدود است. این هفته مقامات، روزنامه ابتکار را تعطیل کردند که سومین روزنامه اصلاح‌طلب است که در زمان روحانی توقیف می‌شود.
هفت روزنامه‌نگار و وبلاگ‌نویس از جمله حسین ملکی رونقی نیز در میان افراد کتک خورده در زندان اوین هستند. خشونت در زندان اوین که ده‌ها نفر را مجروح کرد همچنین به چالش‌های پیش روی روحانی اشاره می‌کند. قوه قضاییه ایران، چند ساعت پس از دیدار اعضای دفتر روحانی با خانواده‌های زندانیان، رئیس زندان اوین را ارتقاء مقام داد که سیلی محکمی به صورت رئیس‌جمهور محسوب می‌شود.
این هفته پیام دیگری نیز برای او فرستاده شد و آن انتشار فیلمی بود به نام “من روحانی هستم” که در آن روحانی به نرمش در مقابل دشمنان متهم می‌شود.
درس‌هایی وجود دارد که روحانی می‌تواند از محمد خاتمی بگیرد. خاتمی متهم به این می‌شود که در دوران ریاست‌جمهوری خود کم گفت و دیر گفت و کم عمل کرد. روحانی باید از اشتباه خاتمی درس بگیرد و سعی کند در حالیکه از حمایت فراوان مردم برخوردار است از حقوق آنان دفاع کند.
وقت آن است که او سکوت خود را در مورد حقوق بشر در ایران بشکند.
منبع: گاردین - 28 آوریل 2014
