من معمولا به آمار شک ندارم، یعنی معتقدم آمار یا واقعیت را نشان می دهد، یا بخشی از واقعیت را. از این آدمهایی هم که به آمار مرکز آوار ایران و گالوپ و آی پز و آمارهای انتخاباتی از بیخ شک دارند، اما وقتی می خواهند دلیل بیاورند، از عمه و خاله و پسرعمو و پسردایی شان به عنوان نماینده همه ایران مثال می زنند، خنده ام می گیرد. طرف چون پسرعمویش را می بیند، فکر می کند او نماینده دو میلیون نفر است، ولی چون خودش فیلم دو میلیون نفر معترض را به چشمش ندیده، آن را قبول ندارد. یعنی کلا می خواهم بگویم که این بی اعتمادی به آمار، نوعی بیماری اجتماعی است. وگرنه چطوری می شود که اعضای یک خانواده چهار نفری بیش از یک جمعیت دو میلیون نفری نشان دهنده واقعیت باشند.
دیروز اعلام شده که براساس یک نظرسنجی ۵.۸۷ درصد پایتخت نشینان به تیم هسته ای اعتماد دارند. من البته به آی پز از نظر کار حرفه ای اعتماد دارد، ولی شاهدی هم برای تائید این اعتماد دارم، و آن همین است که تعداد ۵.۱۲ درصدی که اعتماد ندارند، تقریبا به اندازه کل جمعیتی است که طرفداران رهبری، مجلس، احمدی نژادی ها، امت شهیدپرور، انصار اسیدسولفوریک و سایر موارد شیمیایی است. یعنی کلا وقتی اکثریت مجلس با چیزی موافق باشد، احتمالا مردم با همان موضوع ۸۰ تا ۸۵ درصد مخالفند. یعنی این خودش یک راه کشف حقیقت است.
وکیلی که متهم بود
خدابیامرزدش مرحوم حمید مصدق را که هم شاعر خوبی بود، هم آدم باحالی بود، هم یک آشنای خانوادگی من، همان روزهایی که فهمیده بودم احتمالا بخاطر نوشته هایم زندانی خواهم شد، او را به عنوان اولین وکیل خودم انتخاب کردم. در زندان بودم که بازجوی من پرسید: وکیلت چه کسی است؟ گفتم: حمید مصدق. گفت او که خودش متهم است. خدابیامرز وکیل خوبی بود و همینقدر کافی بود که از نظر قوه قضائیه متهم باشد. بعدا خدا حفظش کند، دکتر سیف زاده شد وکیل من، و البته وکیل خیلی از متهمان دیگر سیاسی، سیف زاده به اتهام تشکیل جمعیت مدافعان حقوق بشر زندانی شد.
یعنی یک وکیل به اتهام دفاع از حقوق بشر رفت زندان. بعد هم نعمت احمدی وکیل من شد که خدا خیرش بدهد، هنوز هم وکیل من است، و طبیعتا خودش هم متهم است. نعمت احمدی هم خودش یک بار دستگیر شد و مزه زندان را چشید. محمد علی دادخواه هم یکی از بهترین وکلای کشور است، او هم یک دور مفصل زندانی شد. عبدالفتاح سلطانی هم یکی دیگر از وکلای خوب کشور است، او هم به هجده سال زندان محکوم شد. بزرگترین و جهانی ترین و پرافتخارترین وکیل کشور هم شیرین عبادی است که جایزه صلح نوبل گرفت. از این بزرگتر؟ حالا خودش متهم است که چرا جایزه صلح نوبل گرفته و از متهمان خودش دفاع کرده و بخاطر همین حق ندارد به ایران برگردد.
نصف وکلای کشور متهم اند به اینکه از متهم دفاع می کنند. یکی هم نیست توی مغز قوه قضائیه فروکند که اصولا اسم آدمی مثل سیف زاده یا سلطانی یا احمدی یا بقیه “وکیل مدافع” است. یعنی اصلا شغل این آدم دفاع از متهم است. اصولا قرارداد بسته که از متهم دفاع کند. به او می گویند چرا از متهم دفاع می کنی؟ برادر من! اصلا چرا برادر من! برادر علی لاریجانی! آقای نسبتا محترم! آقای قاضی! شغل این آقا “وکیل مدافع” است، به او می گویند چرا از متهم دفاع می کنی؟ برداشته قانون تصویب کرده که “متهمان جرایم امنیتی باید وکلایی باشند که توسط رئیس قوه قضائیه انتخاب شوند.” انگار طرف وکیل رئیس قوه قضائیه است. اصلا مگر وکیلی در کشور داریم که مورد تائید قوه قضائیه نباشد؟ مگر همه این وکلایی که الآن زندانی هستند، همه شان مورد تائید قوه قضائیه نبودند؟
به طرف می گویند نماینده مردم، بعد می گویند تو باید نماینده رهبر باشی، به آن یکی می گویند نگهبان قانون اساسی، بعد کارش این است که مدافع رهبر باشد، به آن یکی می گویند مرجع تقلید، بعد خودش مقلد رهبر کشور است، یکی می خواهد عضو مجلسی بشود که رهبر را انتخاب می کند، بعد می گویند رهبر باید او را انتخاب کند، یعنی یک “کلمه” در این مملکت نباید “معنی” داشته باشد؟
فیسبوک اللهی ها
تصمیم دارم به بررسی آثار روانی و ویژگی های برخی احزاب و گروههای سیاسی و اجتماعی در فیسبوک بپردازم. در این بخش به یکی دو گروه از آنها اشاره می کنم.
ویژگی های حامیان رهبر معظم در فیسبوک
۱) معمولا از فحش ناموسی به عنوان کامنت استفاده می کنند.
۲) معمولا تا نیم ساعت متوجه نمی شوند منظور طرف چیست.
۳) برای کوبیدن طرف مقابل شان از استدلال های سلطنت طلبان، چپ ها و انشتین استفاده می کنند.
۴) در هر جمله بیش از دو غلط املایی دارند.
۵) دسته جمعی حمله می کنند، نیم ساعت خودشان تنهایی کامنت می گذارند، بعد وقتی کامنت ها متوقف شد، صد تایی می ریزند سر مطلب مرده و دویست تا کامنت می گذارند.
۶) اکثرا از دانشگاههای یالقوزآباد ورامین، یا محمودآباد یا امام صادق یا اسکاتلند و نیجریه کامنت می دهند.
۷) معمولا تهدید می کنند که اگر راست می گی بیا تهران، بعد پیگیری می کنی می بینی طرف خودش در دانمارک است.
ویژگیهای سلطنت طلبان اولتراآریایی
۱) تعداد کلمات شان برای نظردادن غالبا از صد کلمه بیشتر نمی شود
۲) معمولا اشتباهات تاریخی بزرگ می کنند
۳) عکس پروفایل شان ریش دارد ولی از ریش داشتن متنفرند.
۴) کلا برای نظردادن از کپی و پیست استفاده می کنند.
۵) همیشه مثل دخترهای چهارده ساله فریب خورده اند.
۶) حتی اگر از پانزده سالگی هم وسط قمارخانه ها و دیسکوهای لاس وگاس زندگی کرده باشند، معتقدند جوانی شان تلف شده است.
۷) تا عکس چیزی را نبینند متوجه منظور نمی شوند.
بقیه را بعدا خواهم نوشت.