علیرضا جعفرزاده
مذاکرات هسته ای با رژیم ایران، پس از یک سال توقف، مجددا از سر گرفته شد به امید اینکه این بحران بین المللی بتواند از طرق دیپلماتیک حل و فصل گردد.
ولی خوش بینی برخی از مقامات درباره موفقیت مذاکرات بطور قطع با واقعیت ها و شواهد موجود و نیز با توجه به سابقه تاریخی موضوع، کاملا در تضاد است.
اطلاعات ارائه شده توسط مخالفان دولت ایران حاکی از آن است که ایران فعالیت های مرتبط با توسعه فناوری هسته ای را به نحو چشمگیری توسعه داده است. “سازمان جدید تحقیقات دفاعی” (SPND ) اکنون تحقیقات و آزمایشات خود بر روی کلاهک های هسته ای و چاشنی های احتراقی را به پایان رسانده است.
سازمان مجاهدین خلق، از مخالفین رژیم ایران که اولین سازمانی بود که فعالیت های هسته ای ایران را افشا کرد، بیش از 60 مدیر و متخصص و نهاد و شرکت مرتبط با سازمان جدید تحقیقات دفاعی را شناسایی کرده است.
ستاد مرکزی این سازمان در لویزان قرار دارد و ریاست آن را محسن فخریزاده بر عهده دارد که سال هاست بر پروژه نظامی هسته ای ایران نظارت داشته است. این سازمان هفت بخش دارد که هریک بر روی حوزه مشخصی از توسعه فناوری بمب هسته ای فعالیت دارند.
به عنوان مثال مرکز تحقیقات فناوری جدید، در زمینه تولید مواد اصلی بمب، از جمله اورانیوم غنی شده فعالیت دارد. بر اساس این اطلاعات اورانیوم غنی شده در تاسیسات زیر زمینی فردو در نزدیک قم، تحت نظارت دقیق متخصصین این بخش از سازمان مزبور انجام می شود. این امر نیات ایران را از ساختن مرکز زیرزمینی فردو بهتر مشخص می کند.
بخش دیگر سازمان تحقیقات دفاعی، مطالعاتی را در زمینه تولید قطعات فلزی برای ساخت کلاهک انجام می دهد. ماشین آلات پیشرفته ای برای این منظور توسط شرکت های صوری خریداری و به ایران قاچاق شده اند که با آنها آزمایشات انفجاری در سایت پارچین انجام می شود.
سازمان تحقیقات همچنین بخشی را برای تحقیق و تولید چاشنی های بمب های هسته ای دارد. مرکزی که به نام مفتاز معروف است و توسط جانبازان سپاه پاسداران اداره می شود در ساختمان بی نام و نشانی در تهران فعالیت دارد. این بخش روی گردآوری و طراحی مواد منفجره قوی کار می کند و دارای مرکز تولید و آزمایش است.
سازمان تحقیقات دفاعی که در دفتر محرمانه ای در منطقه تهران مستقر است هیچ گونه ارتباط الکترونیک با خارج ندارد. کلیه ارتباطات آن از طریق پیک انجام می شود و دسترسی به دفترممنوع است.
با تمام شواهدی که دال بر وجود یک برنامه حساب شده تولید سلاح هسته ای در ایران وجود دارد، چگونه می توان به نتایج مذاکرات خوش بین بود؟
هدف تهران از برگزاری مذاکرات هسته ای در استانبول سرپا نگاه داشتن مذاکرات و کشاندن آن به مرحله دوم، بدون دادن هیچ گونه امتیازی بوده است. نتیجه آن ادامه پیشرفت برنامه نظامی هسته ای ایران خواهد بود.
سال ها مذاکرات بی نتیجه میزان احتمال موفقیت مذاکرات آینده را نشان می دهد.
از سال 2002 تا کنون هر بار که امیدها و انتظاراتی از مذاکرات هسته ای مطرح شده، رژیم ایران آن خوش بینی ها را به یاس بدل کرده است. از سال 2003، چه در دوره ریاست جمهوری “میانه روی” محمد خاتمی و چه در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، بسته های تشویقی متعددی به تهران ارائه شده است تا ایران را وادار به توقف برنامه هسته ای خود کند. هیچ کدام موفق نشده اند.
به عوض نزدیک شدن به راه حلی صلح آمیز روز به روز احتمال بروز جنگ بیشتر شده است.
این سیر تاریخی نشان می دهد رژیم ایران در هر مرحله ای از برنامه هسته ای خود از مذاکرات برای کاهش فشار و خریدن زمان استفاده کرده است.
تفاهم و مذاکره نتوانسته است تمایل تهران را تغییر دهد.
مساله هسته ای تنها با یک روش یعنی با تحولات دموکراتیک قابل حال است. اعضای کنگره آمریکا نیز با این نظر موافق هستند.
زمان می گذرد. آمریکا و متحدان آن باید تلاش های خود را متوجه حمایت از مردم ایران و سازمان دهی آنها برای ساختن جامعه ای دموکراتیک و غیر هسته ای کنند. این مطمئن ترین مسیر برای راه حلی صلح آمیز و احتراز از رویارویی نظامی است.
منبع: هافینگتون پست – 17 آوریل 2012
