ژان پیر پرن
کریم لاهیجی حقوقدان، رئیس انجمن ایرانی حقوق بشر و نائب رئیس فدراسیون جهانی حقوق بشر که در پاریس در تبعید زندگی می کند در گفت و گو با لیبراسیون از شفاف نبودن ساختار حاکمیت در ایران می گوید.
در ایران در حال حاضر قدرت واقعی در دست کیست؟
دقیقاً معلوم نیست.
آیا رهبر عالی ایران علی خامنه ای به تنهائی قدرت را در اختیار دارد یا به همراه گروه مشاورانش؟
در اصل این پاسداران و مأموران سازمان های اطلاعاتی سپاه هستند که قدرت را در دست دارند. رئیس دفتر خامنه ای و رئیس سازمان اطلاعاتی وابسته به او برای ما چهره های شناخته شده ای هستند امّا این ها مجری دستوراتند.
آیا رهبر اهل مشورت هست و در صورت پاسخ مثبت با چه کسی؟
گفتن اینکه چه کسی در رأس هرم قدرت قرار دارد کار بسیار دشواری است. علی اکبرهاشمی رفسنجانی را ببینید. با مسئولیت هائی که او برعهده دارد یعنی ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام و ریاست مجلس خبرگان نفر سوم یا چهارم نظام است امّا هربار که حرفی می زند مورد تهاجم قرار می گیرد و حرف هایش سانسور می شود… هرکسی که در خط رهبر نباشد، حتی اگر دردولت مسئولیتی داشته باشد به سرعت او را منزوی می کنند. همه باید بدون قید و شرط و دربست مطیع اوامر خامنه ای باشند.
احمدی نژاد تا چه اندازه قدرت دارد؟
احمدی نژاد مشروعیتش را هم در میان مردم و هم در میان بخشی از نظام از دست داده و به همین خاطر میان اصولگرایان همسو با او و اکثریت نمایندگان مچلس اختلاف وجود دارد. احمدی نژاد از هفت ماه پیش که دوباره بر مسند حکمرانی جلوس کرده تا الان کار مهمی انجام نداده و در قضییه هسته ای هم مرتب تناقض گوئی می کند و این ها همه حتا اگر به کوتاه شدن دوره دولتش منجر نشود به او به شدت آسیب زده است.
آیا می توان گفت که در ایران شبه نظامیان حکومت می کنند؟
حدود 75% ترکیب مجلس از نمایندگانی تشکیل شده که سابقاً پاسدار بوده اند از جمله علی لاریجانی رئیس مجلس. در دولت هم همین نسبت را می توان دید. تنها قوّه ای که مصون مانده قوه قضائیه است که در آنجا هم اخیراً صادق لاریجانی ریاست این قوّه یکی از افسران سپاه را به عنوان مشاور تعیین کرد. فرماندهان سپاه هرروز به رهبران مخالفان و هواداران جنبش هشدار می دهند. تا زمانی که این سیاست فرار به جلو ادامه داشته باشد و با توجه به سلطه سپاه بر اقتصاد، حکومت پاسداران برقرار خواهد بود. بنابراین ما با یک حکومت نظامی یا بهتر بگویم نظامی دین سالار مواجه هستیم که در آن آخوندها دیگر نظارتی بر ساز و کارهای سیاسی ندارند. در مجلس تعداد آخوندها به شدت کاهش یافته است و در دولت تنها وزیر آخوند وزیر اطلاعات است. روحانیت در مجموع مخالف احمدی نژاد است امّا خشن ترین حرف ها خطاب به مخالفان از دهان آخوندها شنیده می شود. نقش سخنگوئی به روحانیون محول شده و تصمیم ها جای دیگری گرفته می شود.
نیروهای امنیتی چی؟ در درونشان اختلاف وجود ندارد؟
در سطح رؤسا خیر ولی در میان مسئولان رده دوم و سوم هیچ نشانه ای که دال بر گرایش آنان به احمدی نژاد باشد دیده نمی شود. این ها با وجود اینکه بدون چون و چرا از رهبر تبعیت می کنند فکر نمی کنم موافق سرکوب باشند و همین پاشنه آشیل نظام است. در تظاهرات من هیچ نیروی امنیتی را ندیدم که پشت سرهم به مردم تیراندازی کند البته به جز تظاهرات عاشورا.
منبع: لیبراسیون 12 فوریه
