در راهپیمایی روز ۲۲ بهمن ما شاهد سردادن شعار «مرگ بر آمریکا! مرگ بر اسرائیل!» بودیم. اما زمانیکه مردم برمی گشتند و ما را با میکروفنی در دست می دیدند- از آنجایی که ظاهر ما به خوبی نشان می داد که خارجی هستیم- سلام می کردند و می پرسیدند از کجا به ایران سفر کرده ایم. زمانیکه پاسخ می شنیدند بدون استثنا می گفتند «به ایران خوش آمدید» و اغلب مردم می گفتند «ما آمریکا را دوست داریم!”
این بخشی از گزارش مارکو ورمان و متیو بل خبرنگاران رادیوی جهانی ان پی آر آمریکا است که در روزهای نزدیک به سالگرد انقلاب اسلامی به ایران آمده و هفت روز را در تهران گذرانده اند.
گزارش این دو خبرنگار آمریکایی اینطور آغاز می شود: طی ۳۷ سال گذشته درهای ایران تقریبا به روی اکثریت مردم آمریکا بسته بوده، بنابراین ما اولین مسافران به جایی بودیم که تنها به اندازه تیتر رسانه ها از آن آگاهی داشتیم بنابراین باید برای تغییر برداشت هایمان از این کشور ذهن بازی می داشتیم. و البته که برداشت هایمان تغییر کرد.
در ادامه این گزارش آمده: میزان آزادی که ما به عنوان خبرنگار داشتیم و رفت و آمد و پرس وجوهایمان از مردمی که می خواستیم، بسیار شگفت آور بود. اما نخستین نکته شگفت انگیز این بود که ما در نهایت به این سفر رفتیم.
ما درخواست ویزا کردیم- و بسیاری از سازمان های خبری دیگر رد شدند و مجبور هستند چندین بار دیگر درخواست بدهند. اما ما از روی مراحل بوروکراتیک پریدیم و توانستیم از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی چراغ سبز بگیریم.
در تمام طول سفر متوجه این مطلب بودیم که اینجا و آنجا محدودیت های امنیتی وجود دارد اما واقعا جالب بود که می توانستیم به راحتی بیرون برویم و با بسیاری از مردم صحبت کنیم.
جامعه ای جسور
به نظر می رسد سال ها تحریم و فشار در ایران مردم را از جهاتی جسور کرده است. چه در بحث دانلود موسیقی از شبکه های شخصی مجازی اینترنتی- که به نظر می رسد بسیاری از مردم از آن استفاده می کنند- باشد که مردم از وی پی ان ها استفاده می کنند و اصلا نگران اینکه دستگیر شوند نیستند و چه بحث حجاب زنان باشد که چندان سختگیرانه نیست و روسری زنان تنها نیمه سرشان را پوشانده و گاهی که بیش از اندازه عقب می رود آنها روسری را جلو می کشند و حتی برخی مواقع شاهد زنانی با چکمه های چرم بالای ران هستیم.
به سرزمین تضادها خوش آمدید
در راهپیمایی روز ۲۲ بهمن ما شاهد سردادن شعار «مرگ بر آمریکا! مرگ بر اسرائیل!» بودیم. اما زمانیکه مردم برمی گشتند و ما را با میکروفنی در دست می دیدند- از آنجایی که ظاهر ما به خوبی نشان می داد که خارجی هستیم- سلام می کردند و می پرسیدند از کجا به ایران سفر کرده ایم. زمانیکه پاسخ می شنیدند بدون استثنا می گفتند «به ایران خوش آمدید» و اغلب مردم می گفتند «ما آمریکا را دوست داریم!»
بعد همین مردم را می دیدیم که بار دیگر به جمعیت راهپیمایی کنندگان می پیوندند و دوباره شعار «مرگ بر آمریکا!» سر می دهند.
توجه به غذا
مطمئنا در ایران کباب و ششلیک یا گوشت بره زیاد است. اما ایده افزودن میوه ها به غذاهای خوش طعم- گوشت بره با زردآلو و آب انار یا جلومرغی که با آلو ترش طعم داره شده- همان چیزی است که غذای ایرانی را از هر غذای دیگری متفاوت می کند.
به نظر می رسد تمام شهر تهران مانند پاریس در راستای لذت بردن واقعی از غذا فعالیت می کند و این در حالی است که این کشور به دلیل تحریم، سال ها محرومیت را تجربه کرده است.
ایرانیان صنعت پررونقی از فست فود به راه انداخته اند که ممکن است خوب یا بد باشد اما شما می توانید هرجا می خواهید کباب پیدا کنید. هرجا که می روید سبزی فروشی هایی وجود دارد که میوه های فوق العاده ای دارد و تنورهای نان در این شهر بوی عالی را در فضا می پراکند.
چیز دیگری که تجربه کردیم یک ظرف بستی زعفرانی بود که با یک دسر کاملا ایرانی به نام فالوده سرو می شد. این تنها بخشی از برداشت و احساس ما از سفر به تهران بود.
منبع: نگام