صدای زنان ایران در سازمان ملل

آسیه امینی
آسیه امینی

» گفت و گو با دانیلا کلمبو

آیدوس، انجمن ایتالیایی زنان در توسعه که دارای مقام مشورتی سازمان ملل در مسائل زنان است، دعوت کننده و ‏میزبان عده ای از زنان فعال در جنبش زنان ایران در “پنجاه و سومین نشست جهانی کمیسیون مقام زن” در مقر ‏سازمان ملل بود. در همین رابطه با دانیلا کلمبو مدیر این موسسه، که پیش از این در ایران ( در زمان دولت ‏اصلاحات)، پروژه هایی رادر زمینه حقوق باروری و حقوق جنسیتی، به سرانجام رسانده، گفت و گویی انجام داده ‏ام. ‏


‎ ‎لطفا از سازمان آیدوس و حوزه فعالیتهای آن بگویید.‏‎ ‎

آیدوس (انجمن ایتالیایی زنان در توسعه) است که پس از تصویب قانون کمک به توسعه در ایتالیا، در سال ‏‏1981توسط مجموعه وسیعی از زنانی که سابقه علمی یا سیاسی داشتند، به وجود آمد. ‏

حوزه فعالیت آیدوس در مورد زنان کشورهای در حال توسعه است و موضوع فعالیتشان حقوق، کرامت انسانی و ‏حق آزادی و انتخاب زنان است. درواقع ما به طور مشخص در چهار حوزه یا با چهار هدف مشخص، فعالیت می ‏کنیم. ‏

حوزه اول مساله حقوق زنان است. زنان برای تشخیص موقعیت خود، پیش از هر چیز نیازمند دانستن درباره ‏خودشان هستند. و این امر نیازمند جمع آوری اطلاعات و مستند سازی است. بنابراین آیدوس یکی از وظایف خود ‏را بر آموزش سازمانهای زنان در کشورهای در حال توسعه برای جمع آوری، دسته بندی و مستندسازی اطلاعات ‏مربوط به زنان متمرکز کرد. مثلا در روسیه به سازمانهای زنان آموزش دادیم که چگونه مراکز مستند سازی می ‏توانند از طریق اینترنت، به صورت شبکه ای با هم رابطه داشته باشند.‏


‎ ‎در چه کشورهای دیگری این طرح اجرا شد؟‎ ‎

لبنان، اردن، مصر و غزه از مناطقی بودند که در آنها این مراکز را ایجاد کردیم. زمیه فعالیت دوم ما، حقوق ‏باروری و جنسیتی است. این چشم انداز، از طریق آگاهی سازی سازمانهای محلی درباره حقوق جنسیتی و با هدف ‏مبارزه با خشونت علیه زنان با تاکید بر پیشگیری از خشونت علیه زنان میسر می شود. ‏


‎ ‎این به معنی این است که تمرکز فعالیت شما صرفا روی آموزش است؟‎ ‎

نه ما برای خشونت دیدگان هم پیشنهادهایی داریم تا از زنان خشونت دیده هم در مراکزی که ایجاد شده، حمایت ‏شود. اما سعی مان بیشتر براین بوده تا از طریق آموزش و آگاهی رسانی به سازمانها، آنها را برای مقابله با پدیده ‏خشونت، توانمند کنیم. در واقع نقش ما بیشتر حمایت فنی و علمی بوده است. ‏

مثلا اطلاعات جمع آوری شده در غزه نشان داد که در آنجا نیاز شدید به متخصص زنان و زایمان وجود دارد. ما ‏برای یک سال به آنجا متخصص فرستادیم. و همزمان تلاش کردیم که از طریق ارگانهای رسمی و دولتی برای ‏بعد آموزشی این نیاز هم اقدام کنیم. ‏


‎ ‎پس در این پروژه ها دولتها هم نقش دارند؟ یا با شما همکاری می کنند؟‏‎ ‎‏ ‏

بله. ما برای بساری از موراد اموزشی و تکنیکی با کمک وزارت بهداشت کشورها، طرح را اجرا می کنیم. ‏


‎ ‎اگر اشتباه نکنم همین حوزه فعالیت یعنی آموزش حقوق باروری و جنسیتی را در ایران هم اجرا ‏کردید؟‎ ‎

در ایران، سال 2002، سازمان ما به عنوان مشاور حقوق باروری یو.ان.اف.پی.ای ( صندوق بین المللی جمعیت) ‏در ایران انتخاب شد.‏

‏ در آن زمان من طرف گفت و گو با نمایندگان مجلس ایران قرار گرفتم و آنها اظهار تمایل کردند که مربیانی ‏برای حقوق باروری و جنسیتی در ایران تربیت شود. بنابراین من یک راهنمای آموزشی نوشتم وبه همراه همکارم ‏دکتر بینا پرادان از نپال و با همکاری خانم فرزانه داوری در ایران که مدیریت اجرایی این طرح را به عهده ‏گرفت، به هجده نفر که شامل کارشناسان دولتی و اجرایی کشور و همچنین اعضای برخی از ان.جی.او. ها در ‏ایران بودند، آموزش دادیم. دو هفته آموزشگری داشتیم. روش آموزش مشارکتی بود و صرفا آموزش یک جانبه و ‏تدریس نبود. حتا موضوعات مورد بحث را شرکت کنندگان تعیین می کردند. که به یاد دارم یکی از این ‏موضوعات خشونت بود یعنی از دل این آموزش ها نیاز به مبارزه با خشونت علیه زنان احساس شد. برای اجرای ‏طرح های عملی مبارزه با خشونت علیه زنان نیاز بود که جامعه مدنی ایران و مقامات دولتی بطور مشترک به این ‏موضوع بپردازند. پس از این دوره، یو ان اف پی ای از آیدوس خواست که که یک تور مطالعاتی خشونت علیه ‏زنان در ایتالیا برگزار کند. شرکت کنندگان این دوره نیزبرخی از مقام های دولتی ایران بودند. ‏


‎ ‎منظورتان از مقامهای دولتی چه کسانی هستند؟‎ ‎

بله. تا جایی که به یاد دارم خانم زهرا شجاعی، مشاور رئیس جمهوری ایران در امور زنان، آقای سردار طلایی، ‏رئیس پلیس تهران، تندگویان؛ مشاور وزیر آموزش و پرورش در امور بانوان، دکتر اکبری؛ معاون سلامت ‏وزارت بهداشت، آ موزش و تحقیقات، خالقی؛ مشاور رئیس قوه قضائیه در امور بانوان و یکی از کارشناسان ‏مرکز مشارکت از شرکت کنندگان در این دوره آموزشی بودند.‏
‏ ‏

‎ ‎دلیل انتخاب ایتالیا از سوی یو ان اف پی ای، برای این تور مطالعاتی چه بود؟‏‎ ‎

و هدف از شرکت در این تور لمس چگونگی ارتباط نزدیک دولت و غیر دولتی ها در مبارزه با خشونت علیه ‏زنان، (در محیطی غیر از ایران) بود. زیرا برخلاف تصور بسیاری از مقام های کشورهای در حال توسعه پدیده ‏خشونت علیه زنان یک پدیده تاریخی و بین المللی است و شامل بسیاری از کشورها از جمله کشورهای توسعه ‏یافته می شود. بطور مثال ایتالیا برای مبارزه با خشونت علیه زنان طرح یکپارچه ای را در دست اجرا دارد و ‏علت انتخاب ایتالیا آشنایی با این طرح بود. ‏


‎ ‎برگردیم به حوزه فعالیتهای آیدوس. تا حال، دو بخش را مطرح کردید. دو مورد باقی مانده ‏چیست؟‎ ‎‏ ‏

توانمندی اقتصادی زنان یکی از این موارد است. اردن، سوریه، غزه، نوار غربی فلسطین و نپال از مناطقی بودند ‏که در آنجا به زنان در مراکزی که ایجاد کردیم انواع تخصص ها را برای وارد شدن به بازار کار، آموزش داده ‏ایم. به طور مثال تنها در غزه، در عرض شش سال، 350 موسسه و بنگاه تولیدی توسط زنان ایجاد شده است. ‏

یکی از مواردی که در این توانمند سازی مورد نظر ما بوده، نوآوری، ابتکار و طراحی مدرن بوده است. یکی از ‏فایده های این کار این است که بازار جدید و وسیع تری برای کار بوجود می آورد. به طور مثال یکی از گروه ‏های سنتی دوخت و دوز در سوریه بعد از همکاری با یک طراح فرانسوی که با آنها کار می کرد، در مناقصه ‏دوخت و دوز برای یکی از هتلهای بسیار بزرگ سوریه برنده شد. این برای یک گروه ناشناخته سنتی موفقیت ‏اقتصادی بزرگی است. ‏

وبالاخره چهارمین حوزه فعالیت ما دادن بورس تحصیلی به دختران در شرایطی که امکان تحصیل ندارند بود. ‏مثلا دختران پناهنده افغان در پاکستان اجازه تحصیل در مدارس عمومی این کشور نداشتند، از طریق ایجاد مدرسه ‏های کوچک خودگردان فرصت تحصیلی پیدا می کردند. مدیریت این کار در پاکستان را خانم حبیبه سرابی به ‏عهده داشت که بعدها در دولت آقای کرزای وزیر امور زنان شد و حالا هم فرماندار بامیان است و تنها فرماندار ‏زن افغانستان است. ‏


‎ ‎و به عنوان آخرین سوال، دلیل دعوت آیدوس از گروه غیر دولتی زنان ایران برای حضور در اجلاس ‏جهانی مقام زن در سازمان ملل چه بود؟‏‎ ‎

من بعد از اجرای طرحی که توضیح آن را قبلا گفتم، همیشه اخبار مربوط به زنان ایران را دنبال می کنم و با ‏فعالیتهای زنان ایران آشنا هستم. جدا از آن دوستان زیادی در زنان ایران دارم و می دانم که با وجود تلاشهای ‏زیادی که آنها می کنند، تاکنون بدلیل نداشتن مقام مشورتی در سازمان ملل، امکان در این نهاد بین المللی را نداشته ‏اند تا ببینند که جامعه جهانی زنان در حوزه سازمان ملل چگونه فعالیت می کند. ‏

از طرفی همه سازمانهای زنان، از بیشتر کشورهای دنیا در این کنفرانس دور هم جمع می شوند. بنابراین فکر ‏کردیم از این فرصت استفاده کنیم و با دعوت از شما به عنوان گروهی از فعالان زن از ایران امکان ایجاد روابط ‏بیشتر و گسترده تری را در سطح جهانی ایجاد کنیم. درواقع این کار برای ایجاد روابط جدید بین سازمانهای زنان ‏است که برای ما نیز اهمیت زیاد دارد. ‏

‏[دانیلا با خنده صحبتش را اینگونه پایان می دهد:] و البته فراموش نکن که من دوبار در کشور شما بوده ام. عاشق ‏ایرانم و فکر می کنم رابطه فرهنگی عمیقی بین ما وجود دارد.‏