فریدون شیبانی
ناپدید شدن شش دوچرخه سوار ایرانی در دوبلین ـ جمهوری ایرلند ـ بار دیگر مساله گریز از ایران در محدوده ورزش را بر سر زبانها انداخت. فرار ورزشکاران ایرانی در سال های جنگ، دهه 60، گستره ای فراوان داشت و آغاز آن از سال 1361 با اعزام تیم کشتی نیروهای مسلح به رقابت های جهانی ارتش ها بود، که طی آن چهار کشتی گیر بسیجی از اردوی ایران در کاراکاس گریختند. به فاصله چند روز، یکی از کشتی گیران تیم ملی ایران نیز با ظاهر یک حزب اللهی تند رو، در مسابقه های قهرمانی جهان در ادمونتون به کانادا پناهنده شد.
با اینکه این بار گریز دوچرخه سواران، بازتاب های گوناگونی در بعضی سایت ها و خبرگزاری های داخلی داشته، اما به هر حال آنچه که پس از سال ها پابرجا مانده گریز از زادگاه و ریشه خود به سرزمین های دور دست و از سوی نسل جوان طبقه متوسط جامعه ایرانی است.
دیروز خبرگزاری ایسنا از زبان علی انصاری، نایب رییس موقت فدراسیون دوچرخه سواری نوشت این فدراسیون تیمی را به دوبلین اعزام نکرده است. فراهانی، مدیر کل حراست سازمان تربیت بدنی نیز با صراحت اعلام کرد مدارک جعل شده و او می داند که این شش نفر تقاضای پناهندگی کرده اند.
ایسنا با تاکید بر آنکه “این ها در واقع اصلا دوچرخه‌سوار نبودند و به قصد ورزش به این کشور نرفته بودند، بلکه هدف آنها گرفتن پناهندگی بوده است” بدون آنکه به ریشه های چنین تلاش های سختی بپردازد، به واقعیتی اشاره می کند که “پاره ای مدارک ضروری برای اخذ پناهندگی” را می طلبد.
مدیر کل حراست سازمان تربیت بدنی در تائید چنین واقعیتی با وجود اعلام اینکه مدارک ضروری جعل شده، اما اشاره ای به این ندارد که مدارکی که اخذ روادید از سوی سفارتخانه های کشورهای غربی را به همراه دارد، توسط چه مسوولانی صادر شده است.
چندی پیش در شرایطی مشابه چند به نفر به عنوان ورزشکار در فرودگاه مهر آباد دستگیر شدند. به دنبال این دستگیری تغییرات گسترده ای در سطح فدراسیون قایقرانی روی داد که پایه آن برخورد با کسانی بود که مدارک لازم برای خروج از کشور و اعلام پناهندگی در آلمان را برای آن افراد فراهم کرده بودند.
در ارتباط با فرار این شش نفر در دوبلین هم ایسنا تنها از قول مدیر برگزاری مسابقه های دوچرخه سواری ایرلند نوشته است: “به نظر می رسد آنها با برنامه‌ای از پیش تعیین شده به ایرلند آمدند و از این مسابقات به عنوان مجوزی برای ورود به ایرلند استفاده کردند”.
آن هم در شرایطی که به نوشته آیریش تایمز، از قول شین استوکس مدیر برگزاری مسابقه ها در دوبلین “حضور تیمی به عنوان تیم ملی ایران و به عنوان نخستین شرکت کننده در این مسابقه ها از خاورمیانه، پس از ماه ها مذاکره بین درموت دیگنام، سازمان دهنده مسابقه با کسی به عنوان نایب رییس قانونی فدراسیون دوچرخه سواری ایران شکل گرفته” بود. و از آنجا که بی تردید هر کسی نمی تواند خود را نایب رییس فدراسیون معرفی کند، می توان تصور کرد در پس این ماجرا چه زد و بندی نهفته است. به ویژه آنکه آقای دیگنام گفته او مذاکراتی با علی زنگی آبادی، دارنده دو مدال برنز بازیهای آسیایی 1982 و نایب رییس فعلی فدراسیون جمهوری اسلامی ایران داشته است. اما حالا چنین وانمود شده که شخص دیگری به جای دوچرخه سوار پیشین تیم ملی طرف صحبت بوده است.
به هر حال بی جهت نبود که چهار نفر از نه نفر[ پنج ورزشکار و چهار همراه] یک هفته زود تر از موعد مقرر به دوبلین وارد و بلافاصله هم ناپدید شدند. در پی آن بود که از ورود دو نفر دیگر از اعضای این گروه به دوبلین جلو گیری شد. ایریش تایمز نام کسانی را که به عنوان دوچرخه سوار به دوبلین وارد شده اند بدین شرح اعلام کرده است: مهدی فتحی، محمد رستاد، امیر شاکری، مبین باقرزادگان و محمد طالعی.