سریال روز♦ تلویزیون

نویسنده

‏‎مهدی فخیم زاده از میانه دهه 1370 از سینما به تلویزیون آمد و سه مجموعه بزرگ و پر خرج تاریخ ‏تلویزیون ایران- تنها ترین سردار، ولایت عشق، خواب و بیدار- را ساخت. هم اکنون چهارمین سریال پلیسی ‏وی با نام بی صدا فریاد کن روزهای چهارشنبه از شبکه دوم سیما پخش می شود. نگاهی داریم به این سریال.‏

fakhimzadeh1.jpg

‎ ‎بی صدا فریاد کن‎ ‎

نویسنده و کارگردان: مهدی فخیم زاده. طراح صحنه و لباس: مجید شهبازی. تدوین: حمید رضا قربانی. جلوه ‏های ویژه رایانه ای: بابک احمدیان. عکاس: محمد فوقانی. منشی صحنه: مریم نراقی. دستیار اول کارگردان: ‏حمید رضا قربانی. مدیر فیلمبرداری: ناصر کاووسی. طراح گریم: مهدیه اعرابی. طراح جلوه های ویژه: ‏عظیم محمدی. جانشین تولید: حسن مصطفوی. صداگذاری: مهدی صادقی. مدیر تولید: منوچهر رهنما. ‏موسیقی: کارن همایونفر. تیتراژ: بابک احمدیان. تهیه کننده : مهدی فخیم زاده. ‏

بازیگران: محمد صادقی، سارا خوئینی ها، مهدی فخیم زاده، فریبا کوثری، لیلا برخورداری، انوشیروان ‏فاطمی، کامران تفتی، اردشیر تفتی، فرداد صفا خو، لیلا کرمعلی و فرهاد قائمیان. ‏

‎ ‎پلیس همیشه درستکار‎ ‎

مهدی فخیم زاده در سال های پایانی دهه 1340 با پیوستن به گروه تئاتری پاسارگاد وارد عرصه بازیگری ‏شد. چند سال بعد بازی در سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی را نیز آغاز کرد، اما بازیگری عرصه ‏تنگی بیش برای وی نبود. از این رو با نوشتن فیلمنامه و بعدها کارگردانی آنها میدانی بزرگ تر برای خود ‏فراهم کرد. 5 فیلمی که پیش از انقلاب ساخت، از توانایی های وی خبر می داد. اما گذشت یک دهه لازم بود ‏تا به اوج پختگی برسد. بازی اش در فیلم های اشباح و زخمه و کارگردانی فیلم های خواستگاری، شتابزده و ‏تاواریش نام وی را به عنوان بازیگر و کارگردانی توانا بر سر زبان ها انداخت. اما وی از میانه دهه 1370 ‏ترجیح داد بیشتر در حوزه تلویزیون کار کند که حاصل آن سه مجموعه بزرگ و پر خرج تاریخ تلویزیون ‏ایران- تنها ترین سردار، ولایت عشق، خواب و بیدار- بود. هم اکنون چهارمین سریال وی با نام بی صدا ‏فریاد کن روزهای چهارشنبه از شبکه دوم سیما در حال پخش است که همچون مجموعه قبلی وی در ژانر ‏پلیسی قرار دارد.‏

درام های جنایی – پلیسی از گونه ژانرهایی است که کمتر در تلویزیون و سینمای ایران به آن پرداخته شده ‏است. و اگر هم پرداخته شده آنقدر آثار تولید شده، سطحی و فاقد تکنیک بوده که موفق به جذب مخاطب نشده ‏است. بیشترین معضل و مشکلی که این ژانر همواره از آن رنج برده، فقدان قصه و فیلمنامه منسجم است و تا ‏زمانی که فیلمنامه ای قوی و محکم به لحاظ دراماتیک وجود نداشته باشد اثر ارزنده ای ساخته نخواهد شد. ‏فیلمنامه هایی که طی سالیان گذشته در این گونه ساخته شده، همگی از شخصیت پردازی به شدت کم مایه و ‏ضعیفی برخوردار بوده اند. هنگامی داستان برای مخاطب جذاب و پرهیجان می شود که دو نیروی متضاد ‏درون داستان همسنگ و برابر هم باشند. و این عامل باعث به وجود آمدن تعلیقی در طول فیلمنامه می شود که ‏مخاطب را تا انتهای اثر با خود همراه می کند. رعایت همه این موارد و اصولی که بدان اشاره شد ماحصل ‏یک کار منسجم است.‏

fakhimzadeh2.jpg

فیلمنامه “بی صدا فریاد کن” در نگاه اول رویکردی تکراری به مقوله مواد مخدر دارد. پرداختن به مضمونی ‏چون مواد مخدر، داستانی است که چندین و چند سریال و مجموعه تلویزیونی درباره این موضوع ساخته ‏شده[همچون کار قبلی فخیم زاده “خواب وبیدار”]، اما در این مجموعه فخیم زاده به سراغ بخشی از صدمات ‏و آسیب های مواد مخدر و زیر شاخه ای از مواد مخدر رفته که کمتر در تلویزیون به آن پرداخته شده، و ‏مخاطب عام درمورد آن اطلاع اندکی دارد. پرداختن به قرصهای روان گردان موضوعی جدید-لااقل در ‏جامعه ما- است که اکثر افراد از صدمات آن بی خبرند. ساختمان داستان، چندان پیچیده نیست. جوانی را به ‏علت مصرف نوعی از قرصهای روان گردان که به تازگی وارد شهر شده و مرگ زاست به بیمارستان منتقل ‏می کنند. جوان از دنیا می رود. پلیس جوانی که دکتر هم می باشد “سارا خوئینی ها” از طرف مافوق خود ‏‏”فرهاد قائمیان” مسئول رسیدگی به این پرونده می شود، او به مهمانی می رود و پسر دیگری را که او هم ‏همان قرص را مصرف کرده به بیمارستان منتقل می کند. حال جوان دوم چندان مساعد نیست، فشار از جانب ‏مقامات بالا بر افسر پرونده بیشتر می شود تا اینکه… ‏

fakhimzadeh3.jpg

پرداخت شخصیت ها و روند پیشروی حوادث بسیار روان و جذاب طراحی شده است. و همین چیدمان کمک ‏شایانی به ریتم درون قاب اثر کرده است. یکی از علل هماهنگی محتوا و فرم اثر یکی بودن خالق آن می ‏باشد. فخیم زاده هم به عنوان نویسنده وهم به عنوان کارگردان تعادل و نسبت منطقی و درستی بین متن مکتوب ‏و متن اجرایی به وجود آورده است. او همچنین این نکته را در دکوپاژ و پلان بندی اثر لحاظ کرده، ریتم و ‏قاب بندی و ضرباهنگ صحنه ها متناسب با رویدادها و شخصیت ها طراحی شده اند. و اینها از نکات قوت ‏کارگردانی فخیم زاده به حساب می آید. اما نکته ای که شایان ذکر است انتخاب نامناسب بعضی از بازیگران ‏است که مناسب نقش هایشان نیستند و نقش های خود را نیز نمی توانند به درستی ایفا کنند، نمونه آن بازیگران ‏بخش پلیس مجموعه می باشند که بیشتر برای بازی در نقش های منفی مناسب هستند تا در نقش های مثبت ‏داستان. در دیگر بخش ها تمام عوامل از هارمونی و هماهنگی ستودنی برخوردار هستند که ناشی از حضور ‏کارگردانی با تجربه و هوشمند است که چنین عوامل و مجموعه ای را گرد هم آورده. اما نکته پایانی قابل ‏انتقادی که بر اکثر سریال هایی از این دست وارد است. پرداختن و نشان دادن چهره پلیس در اجتماع است، ‏تمام پلیس ها در این مجموعه ها، درستکار، با صداقت کاری، متعهد، متدین و… به تصویر کشیده می شوند و ‏انگار هیچ پلیس متخلفی در جامعه ما وجود ندارد!! و تا به امروز کسی جسارت عبور از این خط قرمز را ‏نداشته است. ‏