هنگامی که ادعای اخیر آقای رئیس‌جمهور مبنی بر برنامه‌ریزی و توطئه آمریکایی‌ها برای ربودن و یا ترور ایشان در عراق را شنیدم، به لحاظ بزرگی و اهمیت این ادعا جهت دستیابی به ماهیت مسئله و این که طرف مقابل در این مورد چه موضعی خواهد گرفت، کنجکاو شدم.
ده‌ها بار سایت‌های گوناگون خبری، اخبار رادیو و کانال‌های مختلف تلویزیونی را از زمان انتشار خبر تا این لحظه که چهار روز می‌گذرد، جست‌وجو کردم تا شاید اطلاعاتی تازه و نیز واکنش‌هایی از سوی رسانه‌های جهانی به‌ویژه آمریکایی را شاهد باشم که تنها امروز یکی از مقامات رده چندم دولت عراق آن را تکذیب و روزنامه شرق‌الاوسط از قول یک مقام دون رتبه آمریکایی ادعای بی‌خبری از موضوع را کرده است.
نزد خود محاسبه کردم یا ادعای جدید رئیس‌جمهور ایران را نشنیده‌اند که در دنیای امروز امری محال است یا از لو رفتن و برملا کردن طرحشان توسط رئیس‌جمهور ایران آنقدر شوکه شده‌اند که هنوز خود را جمع و جور نکرده و قادر به موضع‌گیری نیستند! یا وحشت دارند که مبادا ایران به بهانه این توطئه عمل متقابلی انجام دهد! یا از ترس آبروریزی بین‌المللی و تروریست قلمداد شدن آمریکا (که خود بزرگ‌ترین مدعی مبارزه با تروریسم است) یا…
از سوی دیگر فکر کردم به لحاظ عرف بین‌المللی لااقل در کمترین اقدام دولت ایران می‌بایستی در قبال این مسئله اعتراض رسمی خود را به دفتر حافظ منافع آمریکا در ایران، به سازمان ملل و شورای امنیت و یا حتی به دولت عراق اعلام می‌کرد؛ چرا که هرگونه بی‌تفاوتی نسبت به این ادعای بزرگ معقول و منطقی به نظر نمی‌رسد و قطعا سیاست خارجی و دیپلماسی ایران را در آینده به ویژه در ارتباط با کشورهای گوناگون تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.اگر چنین توطئه‌ای در کار بوده است، مسئله باید از جانب ایران و عراق با توجه به نقض حاکمیت دولت عراق و توطئه علیه ایران در سازمان‌های بین‌المللی مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین چرا تاکنون و پس از گذشت بیش از سه ماه هیچ شکایتی به‌صورت رسمی به مراجع بین‌المللی تقدیم نشده است؟ نشان ندادن هیچ واکنشی چگونه توجیه‌پذیر است؟ آیا این وهن کشور و ملتی با این همه سابقه و عظمت نیست؟ و آیا اینگونه عبور کردن از چنین ادعای مهمی وهن انقلاب و نظام و… نیست؟
اگر این مسئله برای رئیس‌جمهور آمریکا یا هر کشور دیگری پیش می‌آمد آنها چه می‌کردند؟ در طول این مدت تا به حال چقدر روی این مسئله جو می‌ساختند؟ تا مرز صدور چه قطعنامه‌هایی پیش می‌رفتند؟ آیا فقط به این دلخوش می‌کردند که با مهارت حفاظتی و تغییر برنامه‌ها از مهلکه جستیم و آنها ناگهان ما را در هواپیما و در راه برگشت دیدند؟ آیا صحنه سیاست بین‌المللی و روابط خارجی و عمل و عکس‌العمل‌های در این زمینه صحنه اینگونه داستان‌سرایی‌هاست: «آنها دنبال کردند، ما جای خالی دیدیم و ناگهان فرار کردیم»؟
این گزارش‌ها که به آقای رئیس‌جمهور داده شده است اگر خودشان باور کردند چرا نخواستند وزارت خارجه و مسوولان کشور برخورد و اعتراض کنند و اگر خود ایشان نیز این را باور نکرده‌اند، چطور چنین مسئله سستی را در چنین جمع مهمی که از تمام رسانه‌های کشور و در صحنه تبلیغات بین‌المللی عنوان می‌شود، مطرح کرده‌اند؟
اجلاس حوزه علمیه قم که جمعی از بزرگ‌ترین شخصیت‌های مذهبی و سیاسی کشور در آن حضور داشتند و در مکان مورد توجه و مهمی مثل قم که یک جمع دورافتاده در یک شهر کوچک نبود تا رئیس‌جمهور در جمع هواداران خود به سخنرانی احساساتی بپردازد، جایی که این همه دانشمند و عالم دینی نشسته‌اند تا برای امور مهم کشور بر مبنای مطالعات عمیق و بدیع دینی خود چاره‌جویی کنند؛ طرح چنین سخنانی که در خوشبینانه‌ترین حالت باید گزارش‌های احتمالی خوانده شود، چه نتیجه‌ای خواهد داشت و عجیب‌تر از آن عدم بروز هرگونه عکس‌العملی از سوی حاضران در اجلاس است که موضوع را شگفت‌آورتر می‌نماید
.
جایی که در مقابل چشمان باز و کنجکاو رسانه‌های داخلی و جهانی و با چنین تبلیغاتی جلسه‌ای در مرکز حوزه تشکیل می‌شود، همه منتظرند که از دستورات مشعشع اسلام و قرآن جمعی با این اصالت و سابقه و تخصص حرف‌های اساسی دین و قرآن کنکاش کنند و راه‌حل‌هایی نه برای فقط ایران و منطقه که برای بشریت و جهان امروز داشته باشند و مشکلات فرهنگی، سیاسی و اقتصادی آن. گوش دادن به این خبرها مثل آمارهای اقتصادی، نرخ تورم و تولید و… داخل کشور نیست که کم و زیاد آن را به حساب اختلاف دیدگاه‌های اقتصاددانان و آمارگران گذاشت
قبل از برگزاری اجلاس مذکور گفته می‌شد که قرار است در آنجا سوالاتی از آقای رئیس‌جمهور در رابطه با مسائل جاری کشور، مسائل اقتصادی به ویژه گرانی‌های اخیر و همچنین فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی به خصوص فضاهای ایجاد شده از سوی برخی محافل به ظاهر علاقه‌مند به ایشان علیه برخی شخصیت‌ها عنوان شود و طبعا طرح چنین ادعای بزرگی می‌توانست پرسش‌های چهره‌های بانفوذ سیاسی و مذهبی حاضر در اجلاس در مورد مسائل جاری کشور و اتفاقات اخیر را تحت‌الشعاع قرار دهد ولی آیا رئیس‌جمهور توجه داشتند که واقعا به چه بها و چه قیمتی؟! به هر حال امیدواریم دستگاه‌های ذی‌ربط پیگیری ادعای اخیر آقای رئیس‌جمهور را در اولویت کاری خود قرار داده و در صورت وجود مدارک و مستندات مطمئن بر صحت چنین توطئه‌ای مسئله را از طریق سازمان‌های بین‌المللی و… دنبال کنند و چنانچه گزارش رسیده مورد تایید قرار نگرفت، توجه آقای رئیس‌جمهور را به عواقب استفاده از چنین ابزارهای تبلیغاتی و لطمات ناشی از آن بر روی منافع درازمدت کشور و نظام جلب نمایند.
منبع:کارگزاران، سوم تیر