فاطمه مقیمی، پیامکی که منتظر آن بود در باره مهلت مذاکرات هسته ای دریافت کرد. پیام این بود: «توافق انجام شد.»
خانم مقیمی که رئیس یک شرکت بزرگ حمل و نقل است، به زحمت معنی خبر را درک می کرد. زمانی که درک کرد، ناگهان در دفتر کار خود فریاد زد: “کار شروع شد”!
ولی همانگونه که می دانیم این پیامک یک لطیفه بی نمک بود چون مذاکرات هسته ای تا هفت ماه دیگر تمدید شد و توافق به تعویق افتاد: خبری بد برای اقتصاد تورم زده ایران. ولی خانم مقیمی ناراحت نیست. او می گوید: “من امیدم را از دست نمی دهم. به زودی تمام می شود. انگار خورشید بعد از یک طوفان سخت از درون ابرها می تابد.”
خوش بینی امیدوارانه خانم مقیمی و بسیاری دیگر از صاحبان کسب و کار ایرانی، ماه گذشته بر اثر تعویق مذاکرات هسته ای تا حدی خدشه دار شد. بخصوص اینکه هیچ چهارچوبی هم برای ادامه مذاکرات تعیین نشد. ولی در محافل کسب و کار این اعتقاد وجود دارد که این تعویق فقط به عقب انداختن نزدیکی اجتناب ناپذیری ایران و بقیه دنیاست.
مقیمی می گوید: “دنیا به این توافق نیاز دارد. ما هم به این توافق نیاز داریم. بالاخره اتفاق می افتد.”
چه میانه رو ها و چه محافظه کاران نگران این هستند که انتظارات مردم و صاحبان کسب و کار نسبت به انجام قطعی توافق بیش از حد بالا رفته است. آن ها هشدار داده اند که احساسات مردم در این زمینه ممکن است در صورت شکست مذاکراتی که هفته آینده در ژنو از سر گرفته می شود، سرنوشت تلخی پیدا کند و برخی از روحانیون حتی از بروز “فتنه ای جدید”، مشابه آنچه پس از انتخابات بحث انگیز ریاست جمهوری ۲۰۰۹ اتفاق افتاد، سخن گفته اند.
فرشاد قربان پور، یک تحلیلگر سیاسی می گوید: “چشم انداز آینده ای بهتر کافی است تا مردم مشکلات امروز خود را فراموش کنند. در آینده خواهیم دید که چنین وضعی چه هزینه ای خواهد داشت.”
اطمینان به توافق بخصوص در نزد صاحبان صنایع صادراتی، مانند نفت و گاز و حمل و نقل و فرش، قوت بیشتری دارد و همه آن ها آینده شکوفایی را ترسیم می کنند. صاحبان کسب و کارها در انواع کنفرانس هایی که در تهران برگزار می شود تفاهم نامه ها و حتی در مواردی قراردادهایی را با شرکت های خارجی امضا می کنند در حالیکه با احتیاط می گویند شرط اجرای آن ها لغو تحریم هاست.
محمد جواد حسن نژاد، رئیس یک شرکت مشاوره نفتی به نام پتروسادیان می گوید: “من با اروپایی ها و عرب ها پنج قرارداد برای پالایشگاه امضا کردم.” او می گوید که این قراردادها به صورت بالقوه میلیون ها دلار ارزش دارد و می تواند این پول را به اقتصاد در بن بست ایران تزریق کند.
او می گوید: “امیدواری زیاد است. اطمینان بیشتر می شود. بعد از توافق شاهد شکوفایی غیر قابل باوری خواهیم بود.”
خانم مقیمی می گوید اتاق بازرگانی ایران ماه آینده یک کنفرانس بین المللی برای سرمایه گذاران خارجی برگزار می کند.
او می گوید: “ما به آن ها می گوئیم خارجی ها کجا سرمایه گذاری می توانند کنند و به آن ها کمک می کنیم به ایران سفر کنند. همه ما آماده ایم کار را شروع کنیم.”
او ایران را کشوری می داند که بر سر راه آسیا به اروپا و خاورمیانه قرار گرفته است. خانم مقیمی که تعداد کامیون های شرکتش رشد چشمگیری داشته است می گوید شرکت های خارجی مسلما دیگر دبی را به عنوان ستاد عملیاتی خود نگاه نمی کنند و تهران را انتخاب خواهند کرد.
وی می گوید: “باید از اکنون آماده شویم. به این ترتیب زمانی که تحریم ها برداشته شود ما آماده خواهیم بود.”
موج خوش بینی از زمان انتخاب روحانی به عنوان رئیس جمهور شروع شد. روحانی هفته گذشته گفت “مساله هسته ای به آخر خود نزدیک است.”
خوش بینی فقط مختص ایرانی ها نیست. هیئت های خارجی هم یکی پس از دیگری از ایران دیدن می کنند و به دنبال بهره برداری از موقعیت انحصاری ایران، ثبات کشور و بازار دست نخورده طبقه متوسط آن هستند.
در یکی از همین گردهم آیی های بین المللی نماینده شرکت های فرانسوی گفت امکان بالقوه خوبی برای تجارت با ایران وجود دارد.
او می گوید: “هر چه زودتر کار را شروع کنیم بهتر است.”
منبع: نیویورک تایمز - 9 دسامبر
