تابلوی میخی که سازشکار شد

ابراهیم نبوی
ابراهیم نبوی

po_nabavi_01.jpg

اولین تابلو

دستور داد تابلویش را همه جا آویزان کنند.‏

این بهترین راه برای ترساندن مردم بود.‏

دومین تابلو

در یک تابلو بچه کوچکی را بغل کرده بود و او را نوازش می کرد.‏

در یک تابلو می خندید و با مهربانی به مردم نگاه می کرد.‏

در یک تابلو دستش را برده بود بالا و برای مردم تکان می داد.‏

در یک تابلو اسلحه دستش گرفته بود و آنرا به سوی دشمنان ملت نشانه رفته بود.‏

در یک تابلو سوار بر اسب بود.‏

در یک تابلو کنار کارگران ایستاده بود و با محبت آنان را نگاه می کرد.‏

‏…. وقتی مرد، مردم با خوشحالی همه تابلوها را سوزاندند.‏

سومین تابلو

انقلابیون عکسهای او را بصورت مخفی در شهر توزیع می کردند.‏

بعدا مردم عکس او را یواشکی در خانه شان می گذاشتند.‏

بعدا در تظاهرات عکسهای او را دستشان گرفتند و خیابان پرشد از عکسهایش.‏

بعدا جوانی که عکسش را در دست داشت جلوی تانک رفت و کشته شد.‏

بعدا حکومت را در دست گرفت و عکسش را از تلویزیون نشان دادند.‏

بعدا جلوی همه ادارات تابلوهای بزرگی از او را آویزان کردند.‏

بعدا سیاهپوشان به هرجا عکسش نبود حمله می کردند و آنجا را آتش می زدند.‏

بعدا دولت انقلابی اعلام کرد که در همه ادارات باید عکس او را نصب کنند.‏

بعدا نقاشان موظف شدند تابلوی بزرگ او را نقاشی کنند.‏

بعدا کسی را که عکسش را پاره کرده بود زندانی کردند.‏

بعدا مردم عکسهای او را از خانه شان برداشتند.‏

بعدا انقلابیون به صورت مخفی در شهر عکسهایش را پاره می کردند.‏

چهارمین تابلو

هرچه مردم از او بیشتر بدشان می آمد، اندازه تابلوهایش بزرگتر می شد و مردم بیشتر از او ‏می ترسیدند.‏

پنج میخ ، از بخش هایی از کتاب است که داستان هایی درباره اشیاء در آن بازگو شده است، ‏میخ های محکم و استوار، میخ های ضعیف و سازشکار و بی ریشه، پیچ های حقه بازی که ‏یک عمر وانمود می کردند میخ هستند و از سوی دیگر چکش های بی رحمی که محکم توی ‏سر میخ ها می خوردند.‏

میخ نباش!‏

اگر کوچیک باشی با یه ضربه فرو می‏ری

اگر بزرگ باشی خم می‏شی

اگر نازک باشی خورد می‏شی

اگر کلفت باشی دائماً ضربه می‏خوری.‏

‎ ‎میخ سازشکار‎ ‎

میخ سازشکار شده بود. وقتی محکم توی سرش می‌کوبیدند خم می‌شد‎ ‎

‏ ‏

میخ دیپلمات

پیچ، میخی است که سیاستمدارانه رفتار می کند. ‏

برای پیش رفتن توی سرش نمی خورد

و وقتی جایش را پیدا کرد، حالاحالاها از جا کنده نمی شود.‏

میخ و چکش

تا وقتی تیز است و سخت است چکش توی سرش می خورد.‏

میخی که میخ بود‏

هیچ وقت یک میخ نمی تواند رفتارش را تغییر دهد، چون اگر این کار را بکند پرتش می کنند ‏توی سطل آشغال.‏

بخش دیگری از کتاب داستانهای کوتاهی درباره حیوانات است. داستانهای این بخش در طول ‏ده سال گذشته بتدریج نوشته شده است و در طول این ده سال این حیوانات بتدریج گرد هم آمدند ‏تا نقش تاریخی ادبی خودشان را ایفا کنند. ابراهیم نبوی معتقد است این بخش دشوارترین بخش ‏کار اوست، چون نوشتن درباره حیوانات در جامعه ای که این توهم در آن وجود دارد که انسان ‏ها از حیوانات بهترند، کار دشواری است. او موفق نشده است نگرانی های خودش را در این ‏مورد کاملا منتقل کند.‏

‎ ‎دموکراسی و لئوکراسی در جنگل

اسب شماره هشت‎ ‎

قبل از آغاز مسابقه اسب‌های تندرو را دستگیر کردند‎ ‎

اسب‎ ‎شماره سه ‏

به اسب گفتند دیگه حق نداری تندروی کنی، قبول کرد خر شد‏

مرغ‎ ‎

یه مرغ با وجود اینکه نمی‏خواست تخم کنه، امّا ساعت‏ها قدقد می‏کرد، چون روزهای تبلیغات ‏انتخاباتی بود

لئوکراسی

تحمل مخالف کار سختی بود، شیر تمام مخالفانش را خورد.‏


سگ ها و گربه ها

انتخابات برگزار شد. همه گربه ها به سگ ها رای دادند. سگ ها با استفاده از حقوق قانونی ‏شان گربه ها را خوردند.‏

جنگل

سگ پارس کرد. اسب ها دویدند. گربه ها قایم شدند. خرگوش ها ترسیدند و انتخابات در ‏بهترین شرایط برگزار شد.‏

همه تان را می خورم

قرار شد بهترین حیوان جنگل انتخاب شود. شیر که از همه قوی تر بود به عنوان بهترین ‏حیوان جنگل انتخاب شد.‏

‎ ‎

رضا عابدینی تا چند روز قبل در تهران بود. وی از طریق اینترنت متن ها را در اختیار گرفته ‏و کار خود را انجام داده و کار نظارت بر چاپ بسیار دشوار و سنگین کتاب را از راه دور ‏انجام داد، ثابت کرد که کلیه زحمات بیل گیتس هدر نرفته و در حال حاضر می توان کتابی را ‏تولید و منتشر کرد بدون اینکه هیچ لزومی باشد که گرافیست سختگیر کتاب بالای سر کتاب ‏باشد. در ابتدا قرار بود کتاب “ پارادوکس” چیزی شبیه “ کوتوله ها و درازها” شود، اما رضا ‏عابدینی با نگاهی تحقیر آمیز به مردی که در مبل فرو رفته بود، نگاه کرد و گفت: “ کوتوله ها ‏و درازها! هه! آن یک کتاب قدیمی است، ده سال از آن تاریخ گذشته است.” وی کتاب را با ‏شیوه ای تازه و کاملا جدید تصویرسازی کرد. در حقیقت کار او در این کتاب تصویر سازی ‏نیست، بلکه تالیف یک کتاب دیگر است. در بخشی دیگر از کتاب پارادوکس چنین آمده است:‏

شرافت و تلفن

‎ ‎یک آدم شریف، تحصیلکرده، متخصص، خانواده دار، زحمتکش، روشنفکر و هنرمند سی ‏سال طول می کشد تا پولدار شود، اما یک آدم پولدار فقط یک سال وقت لازم دارد تا شریف، ‏تحصیلکرده، متخصص، خانواده دار، زحمتکش، روشنفکر و هنرمند شود.‏

زندان کوچک

بازداشت تان می کنند و بعد از محاکمه برای آموزش به زندان می فرستند.‏

شاگرد تازه وارد به زندان می رود و از سال بالایی ها همه چیز را یاد می گیرد.‏

دروغ گویی، کلاهبرداری، حقه بازی، خرابکاری، ترس تان از زندان می ریزد.‏

می پذیرید که زندان هم می تواند یک محل زندگی باشد.‏

فارغ التحصیل می شوید و با افتخار تمام به آغوش خانواده و دوستان برمی گردید.‏

زندان بزرگ

گفت: در زندان شما احساس تنهایی می کنید. همه به شما زور می گویند. برای به دست آوردن ‏کوچکترین حقی باید زحمت بکشید و تلاش کنید. دائما شما را تحقیر می کنند، حق حرف زدن ‏را ندارید. حق استفاده از مواهب عمومی را ندارید…. البته اگر آزاد شوید هم زیاد فرقی نمی ‏کند.‏

‏[بخشی از کتاب “ ایران، کوتوله ها و درازها، پارادوکس ها و سوء تفاهم ها” که به زبان ‏ایتالیائی همین روزها منتشر شد]‏


‏ ‏