کمی پس از پیروزی انقلاب ایران در سال ۵۷، آیتالله خمینی وعده داد که در جمهوری اسلامی جدید او “آزادی بیان، قلم و فکر برای همه وجود خواهد داشت”. منصفانه است که بگوییم این رژیم همواره این وعده را نقض کرده است.
آخرین قربانی مطبوعاتی این رژیم، جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن پست و همسرش یگانه صالحی است که او نیز خبرنگار یک روزنامه چاپ امارات متحده عربی است. دو روزنامهنگار دیگر که گفته میشوند شهروند آمریکا هستند نیز با آنها دستگیر شدند.
بنابه گفته کمپین بینالمللی حقوق بشر برای ایران، مستقر در نیویورک، ماموران لباس شخصی در تاریخ ۲۲ ژوئیه به خانه آقای رضائیان و خانم صالحی حمله کردند. آنها لپتاپ و لوازم شخصی دیگر را ضبط و این زوج را به مکان نامعلومی منتقل کردند. از آن زمان از آقای رضائیان و خانم صالحی خبری در دست نیست.
مقصد احتمالی آنها بند سیاسی یکی از زندانهای تهران است. این سرنوشت مشترک مخالفان ایرانی است، از جمله فعالان کارگری و حقوق زنان، رماننویسان و فیلمسازان، کسانی که دینشان را تغییر میدهند و همچنین آیتاللههای آزاداندیش.
هنوز معلوم نیست اتهام رضائیان و صالحی و همکارانشان چیست. سخنگوی وزارت خارجه ایران روز سهشنبه گفت: “ما اطلاعات رسمی در مورد اتهامات آنها نداریم.” رئیس یک هیئت رسمی که بر کار خبرنگاران خارجی در ایران نظارت دارد به نیویورک تایمز گفته است: “دفتر ما با آنها مشکلی نداشته است. آنها عضو خانواده روزنامهنگاران ما هستند.” حسن روحانی که سال گذشته به عنوان یک رئیسجمهور معتدل به قدرت رسید، در این مورد نظری نداده است.
رسانهها از این ابهامات نتیجه میگیرند که این بازداشتها ادامه تلاش برای تضعیف دولت روحانی و حامیان اعتدالگری اوست. این ادعا، این نکته را نادیده میگیرد که آقای روحانی پیش از اینکه رئیسجمهور بشود، به مدت بیست سال رئیس امنیت ملی جمهوری اسلامی بوده است. او سرکوب خونین قیام دانشجویی ۱۳۷۸ و خونینتر از آن، ناآرامیهای سال ۸۸ را در کارنامه خود دارد.
حتی اگر روحانی، میخائیل گورباچف عمامهای باشد، روشن نیست که مبرا دانستن او از مسئولیت در مورد پروندههایی همچون رضائیان و صالحی، چگونه به اصلاحات کمک میکند. اگر آقای روحانی به همان بیقدرتی در توقف فشار بر روزنامهنگاران باشد که میگویند، چگونه میتواند به قدرت کامل رئیسجمهور ایران در مذاکرات هستهای اطمینان داشت؟
منبع: وال استریت ژورنال - 10 اوت