علی رامز ازهنرپیشگان قدیمی تئاتر،تلویزین وسینما است. اودر طول فعالیت هنری خود حضور در چندین فیلم سینمایی، چندین تئاتر صحنه و سریال های متعدد تلویزیونی از جمله: “امیرکبیر”، “وزیر مختار”، “مرغ حق” ، “یکی از این روزها”پائیز بلند”،”شمارش “،محاکمه”،”عبور ازخط سرخ”را تجربه کرده است.رامز هم اکنون مشغول ایفای نقش درنمایش “لبخند باشکوه آقای گیل”نوشته اکبر رادی و به کارگردانی هادی مرزبان درسالن اصلی تئاتر شهر است.هنرروز پای حرف های او نشسته است.
صداقت درصحن ه
از خودتان ودوران نوجوانی اتان بگوئید.
من درسال 1306 درتهران متولد شدم. پس از گذراندن دوره دبستان به دبیرستان صنتعتی تهران، (ایران و آلمان سابق) وارد شدم و بواسطه آشنایی با افرادی چون عزت الله انتظامی و زنده یاد هوشنگ بهشتی به تئاتر تهران آن زمان راه پیدا کردم. در سال 1327 دوره کلاس تئاتر زنده یاد عبدالحسین نوشین را گذراندم که پس از 8 ماه به تعطیلی گرائید. پس از فارغ التحصیل شدن در رشته برق در سال 1328 وارد مدرسه پست و تلگراف و تلفن شدم و پس از دو سال در سال 1330 وارد خدمت وزارت و از آنجا به شرکت مخابرات ایران منتقل شدم.
بنابراین پروسه راه یابی شما به دانشگاه چگونه گذشت؟
طی سال های خدمت موفق به دریافت دیپلم ششم ریاضی شدم و در سال 1347 به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران راه یافتم. در سال 1351 با درجه شاگرد اولی تحصیلات را به پایان رسانیدم و در همان سال موفق به اخذ بورس تحصیلی از کشور بلژیک گشتم.
فعالیتهای هنری شما درآن سالها چگونه بود؟
من در طول مدت اشتغال تنها توانستم در دو فیلم سینمایی و چند برنامه تلویزیونی و یک نمایش “ملاقات بانوی سالخورده”، “کار استاد سمندریان” شرکت کنم. در سال 1360 به افتخار بازنشستگی نائل، و از آن پس به صورت دلخواه به کار خود ادامه دادم.
آقای رامزکمتر مصاحبه ای از شما درمطبوعات درمورد مقوله بازیگری به چشم می خورد.لطفا درمورد بازیگری برایمان بگوئید.
به نظرم بازیگری بیشتر از گفتن عمل کردن است.تمام کسانی که درمورد بازیگری می گویند باید به تجربه عملی آن نائل شوند تا بتوانند به راحتی درمورد این مقوله سخت ومهم بگویند.دیدگاه من نسبت به بازیگری فقط درعرصه صحنه می تواند روشن شود.
برای ایفای یک نقش چه ابزاری می تواند کمک کند؟
تمام آن چیزهایی که بزرگان دنیا درمورد ابزار بازیگری مهم ترین عناصر رسیدن به یک نقش هستند.بدن،بیان،حس،تکنیک ومهم ترین مساله جریان صداقت درصحنه درمقابل تماشاگران است که آن مجموعی است از همه نکاتی که گفتم.
درتئاتر کمتر مشغول به فعالیت هستید.چرا؟
خیر.اتفاقا من مدتی است که درتئاتر پرکارتر شده ام.من قبل ازاین نمایش درکار آقای آئیش مشغول ایفای نقش بودم وهمینطور کار قبلی آقای مرزبان یعنی “ملودی شهر بارانی”.
اغلب کارهای شما درچند سال اخیر درمقوله تئاتر با آقای مرزبان است.دلیل آن چیست؟
خب شاید به دلیل دوستی من ومرزبان باشد.من دریکی از سال های دانشجویی ام دردانشگاه هنرهای زیباهمکلاسی مرزبان بودم واز آن روز تا به حال نمایش های او را تعقیب می کنم.اغلب با هم درمورد نمایش هایی که قرار است برصحنه ببرد گپ می زنیم.اصلا نوعی ارتباط خانوادگی پیدا کرده ایم ودررفت وآمد هستیم.شاید جدا از مسئله بازیگر وکارگردانی ،دلیل ایفای نقش های من درکار او همین ارتباط باشد.
نمایش “لبخند باشکوه آقای گیل”یک باردرسالیان دور توسط رکن الدین خسروی درتهران به اجرا درآمد.می گویند دراین گروه شما تنها کسی هستید که آن نمایش را دیده اید.درست است؟
کار رکن الدین درآن زمان سروصداهای بسیاری کرد.یک نمایش باشکوه که اتفاقا با استقبال خوبی هم از طرف مردم برخوردار شد.اما اینکه من آن نمایش را دیده ام،خیر.متاسفانه من موفق به اجرای آن نشدم اما نقدهای بسیار خوبی را ازمنتقدان آن دوره درمطبوعات خواندم که نشان از درستی کار خسروی می داد.
درمورد نمایشی که الان درحال بازی درآن هستید بگویید.
همانطور که همه می دانید این نمایش یکی از بهترین آثار اکبر رادی است که دارای قابلیتها و ویژگی های منحصر به فردی است که هر بازیگری در بازی آن می تواند با فضای بسیار ظریفی که دران است به راحتی ارتباط برقرار کند.همینطور نوع نگارش و به وجودآمدن شخصیت پردازی درآثار رادی و مخصوصا دراین نمایش به شکلی استادانه شکل گرفته که پیشنهادات زیادی را درمقابل بازیگر قرار می دهد که به جرات می توانم بگویم همه انهایی که دراین نمایش بازی می کنند هر شب اجرا لذت کافی را می برند.
آقای رامز از میان بازیگری درتئاتر و تصویر کدامیک را ترجیح می دهید؟
مطمئن باشید اغلب کسانی که از تئاتر بازیگری را آغاز کرده اند در پاسخ به سوال شما مثل من تئاتر را ترجیح خواهند تاتصویر.به دلیل اینکه اغلب تجربه ها برای انسان ها از نزدیک ورودررو قابل لذت است. مخصوصا پدیده ای مثل تئاتر که به نظرم جایگزینی ندارد.