الکساندر بویله
روز گذشته رابرت گیتس، وزیر جدید دفاع امریکا، در نشست سازمان ناتو در بروکسل خطاب به ایران اعلام کرد که حضور نظامی و “طولانی مدت” ایالات متحده در منطقه خلیج فارس ادامه خواهد داشت. درحالی که واشنگتن با اعزام 20 هزار سرباز، استقرار یک ناو هواپیمابر اضافی و موشک های ضدموشک پاتریوت حضور خود را در خاک عراق و منطقه خلیج فارس افزایش داده است، جانشین رونالد رامسفلد دولت ایران را به ایجاد اغتشاش در عراق محکوم می کند.
وی با اشاره به این موضوع که در چنین شرایطی امکان گفتگو با حکومت آیت الله ها وجود ندارد اظهار داشت: “درحال حاضر رفتار مقامات ایرانی حاوی نکات منفی بسیاری است.” او در ادامه افزود: “آنها معتقدند ما در عراق گرفتار شده ایم و همین مسأله انگیزه آنها را صدچندان کرده است.”
وزیر دفاع امریکا با اشاره به اقدامات ایران در عراق گفت: “مقامات و مسؤولین ایرانی نه تنها هیچ حرکت مثبتی در عراق انجام نمی دهند بلکه برای راه اندازی یک درگیری جدید در لبنان از حزب الله نیز حمایت می کنند.”
این درحالی است که تهران همواره این اتهامات را رد کرده و گفته است خشونت های عراق به دلیل حضور نظامی امریکایی هاست و اینکه واشنگتن مایل نیست ضعف خود را نشان دهد. ازطرف دیگر، رابرت گیتس درخصوص محکوم کردن رفتار ایران، مواضع خود را از مواضع کوندولیزا رایس جدا و در رابطه با نیات نظامی ایالات متحده نسبت به ایران نیز جانب احتیاط را رعایت کرده است.
از زمان اعلام جرج بوش مبنی بر تقویت تسلیحات ضدموشکی خود در خلیج فارس، تفکرات و تأملات در واشنگتن و پایتخت های اروپایی نسبت به نیات مخفی کاخ سفید در منطقه افزایش یافته است. به گفته رابرت گیتس، مسؤولین ایرانی چیزی ندارند که نگران آن باشند. این استقرار نیرو در منطقه را صرفاً می توان به عنوان یک اقدام تدافعی در دراز مدت محسوب کرد و به هیچ وجه نشانه مقدمات جنگی نیست.
او در ادامه می گوید: “ما تنها می توانیم اهمیت استراتژیک این منطقه [برای امریکا] را تأیید کنیم. به همین دلیل حضور قوی ایالات متحده در دراز مدت برای ما یک امر ضروری و سرنوشت ساز است.”
ازطرف دیگر، جانشین قاطع رونالد رامسفلد درب مذاکره را برای تهران نیمه باز گذاشته است. او می گوید: “زمانی که مسؤولین ایرانی حاضر شوند نقشی سازنده در منطقه و در حل و فصل برخی مشکلات اتخاذ نمایند، احتمالاً بهتر می توان با مسایل برخورد نمود و همچنین می توان با یکدیگر عملکرد دو جانبه ای داشت.”
منبع: فیگارو، 16 ژانویه 2007
مترجم: علی جواهری