گفتگو با محمد ابراهیم معیری، کارگردان و جهانگیرکوثری، تهیه کننده فیلم “گلوگاه”
گلوگاه تاریخ مصرف ندارد
فیلم “گلوگاه” پس از دو سال بالاخره بر پرده‌ی سینماها جان گرفت، فیلمی که محمد ابراهیم معیری کارگردان معتقد است که این فیلم تاریخ مصرف ندارد و مطمئن است که تماشاگران با گله‌مندی از سینماها بیرون نمی‌آیند و جهانگیر کوثری تهیه‌کننده آن هم از توجه به طیف کارگران که در سینمای به آنها کمتر توجه شده است،سخن گفت. فیلم “گلوگاه” اولین فیلم سینمایی محمد ابراهیم معیری در حوزه بزرگسالان است. او پیش از این فیلم، در حوزه‌ی سینمای کودک فعال بوده است، از جمله فیلم‌هایش در این حوزه می‌توان از “کتونی سفید” نام برد. “ گلوگاه” که نام شهرستانی در استان مازندران است، در یک داستان عاشقانه، زندگی مردمی را روایت می‌کند که حدود 50 سال است کاری سخت دکل‌سازی را با کمترین امکانات، پیشه‌ی زندگی خود کرده‌اند.
محمدرضا معیری در پاسخ به اینکه بعد از دو سال، چقدر اکران فیلمش برایش تازگی دارد،گفت: گلوگاه تاریخ مصرف ندارد و شاید یک دهه‌ی دیگر هم این طراوت را داشته باشد چون فقط به مسائل روز و ژورنالیستی نمی‌پردازد و مسائل عمیقی را مطرح می‌کند.وی در عین حال مطرح کرد:البته “گلوگاه” اولین فیلم بزرگسال من است چون بقیه فیلم‌هایی که ساخته‌ام در ژانر کودک و نوجوان بوده‌اند اما چون شرایط اکران در سینمای کودک خاص است و گروه‌های حرفه‌ای برای عرضه و نمایش این نوع فیلم‌ها وجود ندارد، کمتر دیده می‌شود. با این حال به نظرم زمان اکران فیلم بد نیست و امیدوارم با تبلیغاتی که می‌شود مردم فیلم را بشناسند و ببینند. البته مطمئن هستم مخاطبان با هر نوع نگاه فرهنگی از سالن سینما گله‌مند بیرون نمی‌آیند. معیری معتقد است: این مساله هم که فیلم “گلوگاه” تا کنون اکران نشده، یک کج‌سلیقه‌گی درعرصه فرهنگ و نیز در نوع نگاه به سینما است.
ابراهیم معیری هم با اشاره به لوکیشن فیلم “گلوگاه” توضیح داد: شهر “گلوگاه” در شرق استان مازندران است و40- 50 سال است که شغل بیشتر مردم این منطقه نصب دکل‌های برق است، یعنی افراد این شهر به کارشان معروف هستند، به همین دلیل تولید این فیلم ریسک بالایی برای تهیه‌کننده دارد چون حوادث زیادی ممکن است در طول فیلمبرداری پیش بیاید و هر کدام از ابزاری که در حین کار استفاده می‌شدند بر سر کسی بخورد و اتفاق ناگواری به وجود بیاید. وی با اشاره به شرایط فرهنگی شهرستان “گلوگاه” گفت: نکته قابل توجه دیگر این است که فیلم در شهری ساخته شده و به موضوع زندگی ساکنانش پرداخته که اصلا سینما ندارد یعنی یک سینما از گذشته در آنجا وجود داشته که حدود هفت، هشت سال قبل مخروبه شده و همان سینمای مخروبه هم به عنوان نماد فرهنگ در فیلم دیده می‌شود، به همین دلیل قصد داریم یک اکران ویدئویی برای مردم این شهر در نظر بگیریم تا بتوانند “گلوگاه” را ببینند. معیری درباره‌ی پایان‌بندی فیلمش هم گفت: به لحاظ محتوا نوعی سرگشتگی در پایان فیلم را دوست داشتم، ضمن اینکه معمولا دو سه پایان مختلف در ذهن دارم و در زمان تدوین به پایان‌بندی نهایی می‌رسم.
اکران از جریان ضابطه‌مند و قانون‌مند خارج شده است
جهانگیر کوثری هم گفت: در حال حاضر شرایط اکران فیلم خیلی سخت است به این دلیل که اکران از یک جریان ضابطه‌مند و قانون‌مند خارج شده است. در این میان سینماداران مدعی هستند به دلیل اینکه با سرمایه‌ی خصوصی خود، “سینما” خریده‌اند، حق دارند فیلمی را که می‌خواهند برای نمایش انتخاب کنند. طبیعتا بیشتر خواسته‌های کسانی را می‌بینیم که سینمای معمولی، عادی و کمدی‌های روزمره را می‌پسندند، در حالی که فیلم‌هایی با مایه‌های فرهنگی ساخته شده‌اند مانند “گلوگاه” یا “کتونی سفید” که زیر بنای آموزشی برای بچه‌ها هم دارند، نادیده گرفته می‌شوند.
این تهیه‌کننده تاکید کرد: در واقع می‌توان گفت اکران فیلم‌ها در شرایط فعلی یک بیزنس صد درصد تجاری است و کسانی که توانایی کنار آمدن با این شرایط را داشته باشند، می‌توانند فیلم خود را اکران کنند. به این ترتیب به جز چند شخصیتی که خودشان به دلیل سابقه‌ی طولانی حضور در سینما و تاثیرگذاری، برند شده‌اند و فیلم‌هایشان اکران می‌شود، در بقیه‌ی فیلم‌هایی که نمایش داده می‌شوند اصلا توجهی به مسائل فرهنگی دیده نمی‌شود بلکه بیشتر بیزنس من‌هایی را می‌بینیم که دنبال سودهی بیشتر هستند.
کوثری با بیان اینکه وظیفه‌ی دولت است که فرصت نمایش برای چنین فیلم‌هایی فراهم کند، توضیح داد: در بسیاری از کشورهای جهان مانند چک، کرواسی، انگلیس، آفریقا، ژاپن و کره یکسری فیلم‌ها مورد حمایت دولت هستند که برای اکران آنها شرایط ویژه‌ای فراهم می‌شود. در این کشورها هدف این است که فرهنگ جامعه زمین نخورد و این توجه به دلیل تاثیرگذاری بیشتر سینماست اما در کشور ما هر زمان که دولت عوض می‌شود شرایط هم تغییر می‌کند، گاهی به فیلم‌های فرهنگی اجازه اکران بیشتر می‌دهند و گاهی اکران آنها در اختیار بخش خصوصی می‌افتد.
این تهیه‌کننده گفت: الان اشخاصی که سرمایه و سینما دارند جریان را در دست گرفتند و متاسفانه ارگان‌های دولتی هم که دارای سینما هستند به دنبال فیلم‌های فرهنگی نیستند، حتی شهرداری با وجود تعداد سینماهایی که در اختیار دارد حاضر نیست فیلم‌های فرهنگی را اکران کند و فقط سانس‌های محدودی را به این فیلم‌ها می‌دهد که با فروش کمی که به دست می‌آید فیلم به نتیجه‌ای نمی‌رسد.
کوثری ادامه داد: این‌ها مشکلاتی است که اجازه نمی‌دهند فیلم‌های کارگردان‌های جوانی مانند معیری به درستی نمایش داده شود و فیلم پشت خط اکران می‌ماند، چون سینمای ما تجاری شده است. در نهایت هم شرایط بگونه‌ای می‌شود که کارگردانی مانند فرزاد موتمن که فیلم “ شب‌های روشن” را ساخته است، “پوپک و مش ماشاالله” را می‌سازد. با این حال ما تلاش کردیم نوع دیگری نگاه کنیم و کاررا به شکل فرهنگی پیگیرباشیم.
منبع: ایسنا