مارکو کوراتولو
روز ۱۴ ژوئن مردم برای انتخاب جانشین محمود احمدی نژاد به پای صندوق های رای می روند. انتخابات سال ۲۰۰۹ منجر به اعتراض های خیابانی در تهران و بسیاری از شهر های ایران شد. سرکوب حکومت سهمگین بود. تصویر ندا آقا سلطان که به دست یک بسیجی کشته شد، در سرتاسر جهان چرخید. جوانان بسیاری کشته شدند: در خیابان، زیر شکنجه در زندان، شب هایی که ماموران حکومت به کوی دانشگاه حمله کردند.
چهار سال از آن زمان گذشته است. بعد از آن روزها هزاران مخالف حکومت، روزنامه نگار، فعال دانشجویی، مدافعان حقوق بشرو شهروندان عادی به زندان افتاده اند. تعداد زیادی از آنها همچنان در زندان هستند. دوسال و نیم از حصر خانگی میرحسین موسوی و مهدی کروبی، دو کاندیدای مخالفان در انتخابات ۲۰۰۹، می گذرد. نه تنها رای آنها دزدیده شد، بلکه بدون حکم رسمی و حضور در دادگاه در حصر خانگی هستند.
چه انتخاباتی؟ با وجود اینکه رهبر، علی خامنه ای، اعلام کرده است که انتخابات ایران آزاد خواهد بود، قطعا انتخابات ۱۴ ژوئن آزاد نیست. دو رهبر اصلاح طلب عملا از صحنه سیاسی کنار گذاشته شدند و بطور مشخص به هاشمی رفسنجانی اجازه داده نشد که در انتخابات کاندیدا شود. اما این یک اقدام غافلگیر کننده از سوی شورای نگهبان بود. آنها صلاحیت هاشمی رفسنجانی و اسفندیار رحیم مشایی، کاندیدای مورد حمایت محمود احمدی نژاد را رد کردند. از میان هشت کاندیدایی که شورای نگهبان صلاحیت شان را تایید کرده است، دستکم سه نفرشان (جلیلی، ولایتی و قالیباف) مردان نزدیک به رهبر هستند درحالیکه دو نفر( روحانی و عارف) میانه روهایی هستند که در نبود نمایندگان اصلاح طلب، می توانند رای های رفسنجانی را از آن خود کنند.
حکومت مراقبت خود را افزایش داده است. تجربه سال ۲۰۰۹ باعث شده است که حکومت کاملا مراقب باشد: هرچه دوران تبلیغات انتخابات ۲۰۰۹، باز و پر جنب و جوش و پر تحرک بود، دوران تبلیغات انتخابات ۲۰۱۳، “بی سر و صدا” برگزار شد. شاید به این دلیل که کاندیداهای مشهورمخالفان محروم شده بودند و شاید به این دلیل که از اواخر ماه ژانویه مقامات ایران دست به دستگیری روزنامه نگاران اصلاح طلب زدند و شاید به این دلیل که هرکس را که قصد فعالیت داشت متهم به “فتنه گر” بودن، کردند. این بار اقدامات پیش گیرانه قبل از انتخابات آغاز شده است. در آستانه انتخابات ده ها زندانی عقیدتی که به مرخصی آمده بودند، بار دیگر به زندان احضار شدند. برخی از کسانی که در همایش انتخاباتی روحانی شعار زندانی سیاسی، موسوی و کروبی، آزاد باید گردد را سر داده بودند، دستگیر شدند.
مردم فقط به بیرون آمدن از بحران فکر می کنند. از آنجایی که اینترنت یکی از ابزاری است که نقش اساسی در انتشار اطلاعات در انتخابات ۴ سال پیش بازی کرد، از هفته ها پیش حکومت سایت های زیادی را فیلتر کرده و سرعت اینترنت بشدت کم شده است. در کشوری که وضعیت اقتصادی آن به دلیل تحریم ها ، بحرانی شده آنچه بیش از هرچیز برای مردم اهمیت دارد بیرون آمدن از این بحران اقتصادی است. اگر در سال ۲۰۰۹ مباحثی چون قانون اساسی، آزادی بیان و حقوق مردم در مرکز گفتگو ها قرار داشت، چهار سال بعد از آن این مباحث به حاشیه رفته اند. یک قدم به عقب که حکومت قطعا از آن پشیمان نیست.
شب های تاریک حقوق بشر. درحالی که جهان تنها به دلیل “ مسائل اتمی” ایران را می شناسد، مردم ایران از اینکه ناهار و شام شان با هم یکی شده است، خسته شده اند و شب های طولانی حقوق بشر درجمهوری اسلامی ایران ادامه دارد. در حال حاضر ۵۲ روزنامه نگار و وبلاگ نویس در زندان هستند. صدها زندانی عقیدتی در ایران وجود دارد. یکی از شناخته شده ترین شان نسرین ستوده، وکیل است که از حقوق محکومین زیر سن قانونی به اعدام و زندانیان سیاسی دفاع می کرد. او برنده جایزه ساخاروف اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۲ است و پنجاهمین سالروز تولدش را در زندان بدنام اوین گذرانده است؛ جایی که دوران محکومیت شش ساله اش را می گذراند. سران جنبش دانشجویی در زندان های دورافتاده بسر می برند. اعضای سندیکاهای کارگری یا اخراج و یا دستگیر شده اند؛ مثل رضا شهابی که سازمان حقوق بشر ایتالیا خواستار آزادی او شده است.
در سال ۲۰۱۲، ۵۸۰ نفر اعدام شدند. اقلیت های مذهبی و قومی هر روز مورد تبعیض قرار می گیرند. بهائیان، یکی از اقلیت های مذهبی در ایران، ۱۱۶ زندانی دارند. اهوازی ها، کردها، افغان ها،آذری ها تحت سرکوب دائمی هستند و تعداد زیادی از آنها در صفوف اعدام قرار دارند. جلادان درایران، بطور خستگی ناپذیر به کار خود ادامه می دهند: ۵۸۰ زندانی در سال ۲۰۱۲ اعدام شده اند و ۶۰ اعدام در ملا عام بوده. اعدام در ملا عام یکی از راه هایی است که باعث ایجاد ترس در جامعه می شود. ایجاد ترس از سوی حکومتی که زمانی که می خواهد حقوق اساسی مردم را انکار کند، از آن استفاده می کند.
لارپوبلیکا، 10 ژوئن
