پاسخ ژاله براده آ، نویسنده و مجری برنامه “سرنوشت زنان” در کانال پنج تلویزیون فرانسه سال 2005، مفسر سابق برنامه “چشم انداز شرق” در شبکه پنج رادیو فرانسه.
دریک جهان آرمانی هیچ کشوری سلاح اتمی ندارد. در یک جهان کمتر آرمانی چرا بعضی کشورها ضمن حفظ سلاح های شان تصمیم می گیرند کشورهای دیگر را از حقّ داشتن آن محروم کنند؟ این چیزی است که قاعدتاً بسیاری از ایرانی های داخل و خارج کشور به آن فکر می کنند. چرا باید همیشه و هنوز دونوع ارزش گذاری و مقیاس وجود داشته باشد؟
مسئله هسته ای ایران از نظر تاریخی نه به احمدی نژاد مربوط می شود نه به انقلاب اسلامی 1979. ایران هرگز گذشته اش را به عنوان امپراتوری بی نهایت قدرتمند پارس فراموش نکرده است. محمد رضا پهلوی شاه ایران سودای آن را درسرداشت که برتری گذشته را به ایران بازگرداند و یکی از ابزار رسیدن به این مقصود انرژی اتمی بود. در زمان او بود که مذاکرات میان ایران و فرانسه برای سرمایه گذاری ایران در ساخت کارخانه غنی سازی اورانیوم فرانسه ــ اورودیف ــ که امروز بحث آن دوباره مطرح شده، صورت گرفت.
وقتی ما حدود سی سال پیش ایران را ترک کردیم پدر و مادرم به من و دوبرادرم گفتند که این سفر حداکثر دوماه طول خواهد کشید بعد دوماه شد دوسال و… اگر ما در جهانی آرمانی زندگی می کردیم حتماً حق با آن ها بود. در ایران دیر یا زود دموکراسی حاکم می شد و ما می توانستیم به کشورمان برگردیم و در آنجا زندگی کنیم. امّا در جهان واقعی من باید به رؤیا ببینم که دو پسرکم که درفرانسه به دنیا آمده اند و نیمی فرانسوی نیمی ایرانی اند روزگاری حق خواهند یافت برای زندگی ایران آزاد را که شاید ما هم در ساختنش سهمی داشته باشیم، انتخاب کنند، ایرانی آزاد که برای حفظ امنیت خود و دیگر کشورها حقّ داشتن سلاح اتمی را، به شرط آنکه همه کشورهای جهان از این حقّ برخوردار باشند، خواهد داشت.
ممکن است ما با هزاران کیلومتر فاصله از یکدیگر به دنیا آمده باشیم امّا نقطه اشتراک همه ما ترسی است که دل های مان را می فشارد هربار که به سرنوشتی که در انتظار فرزندان مان است می اندیشیم. فکرمن با مادر ندا( نماد تظاهرات اخیر مردم ایران) و مادرهمۀ جوانانی است که کشته یا شکنجه می شوند و در راه مبارزه برای بنای ایران آرمانی شان از جان مایه می گذارند.مادران این جوانان حاضرند همه طلاهای دنیا و حتی اگر شده طلای سیاه را بدهند تا بتوانند یکبار دیگر فرزندانشان را زنده و سعادتمند ببینند. مسئله هسته ای مسئله جوانان ایران نیست. آنچه آن ها می خواهند حداقلی از آزادی زیستن و برخورداری از امنیت است. خیلی از ایرانی ها به دلیل آنکه حکومت مستقر در ایران به وعده هایش عمل نکرده با آن موافق نیستند امّا ضمناً نمی فهمند چرا باید به بهانه تهدیدها و حرکات تبلیغاتی رئیس جمهوری که حتی انتخابش هم از نظر آن ها سئوال برانگیز است از حق دستیابی به انرژی اتمی و امنیت محروم شوند.
ترس من بیشتر از این است که در بحبوحه مسائل ژئوپلیتیکی و منافع اقتصادی و استراتژیکی و رابطه ایران و جامعه جهانی آنچه از همه مهم تر است ــ از نظر من ــ یعنی ملت ایران فراموش شود… می دانم که با خنده خواهید گفت:” این خانم چقدر آرمانگراست”… شاید هم اینطور باشد.
منبع: لوموند 5 اکتبر