انتشار تصاویر پیکار وزنه برداران پیشکسوت ایرانی با حریفان اسراییلی که بر خلاف رسم رژیم جمهوری اسلامی بود، در خبرگزاری دانشجویان ایران و پاسخ های مسوولان، به جنجال کشید و در پایان کسانی که دستور شرکت در چنین مسابقه ای را داده بودند، برای پایان دادن به جنجال دستور “تنبیه شدید مجریان” را دادند.
حسین رضازاده به عنوان مسوول فدراسیون وزنه برداری دیروز به خبرگزاری دولتی جمهوری اسلامی گفت: “به شدت با متخلفین این اقدام برخورد می کنیم. مردم تردید نداشته باشند که فدراسیون وزنه‌برداری با عاملان این حرکت به شکل جدی برخورد خواهد کرد.”
پس از ادامه خودداری اجباری ورزشکاران ایرانی از مسابقه با حریفان اسراییلی در رقابتهای های بین المللی، این کنش سیاسی، با تهدید به محرومیت ایران از صحنه ورزش جهان رو به رو شد.عاقبت علی سعیدلو، رییس سازمان تربیت بدنی طی نامه ای به آیت الله سید علی خامنه ای خواهان کسب تکلیف در این مورد شد؛ این نامه ظاهرا به صورت محرمانه نوشته شده بود امابا درج خبر آن به روزنامه ها وعلنی شدن موضوع، ارسال نامه به کلی انکار شد.اما این تصمیم گیری بیرونی بود؛ در واقع تصمیم این بود که “مسابقه داده شود”. اتفاقی که در لهستان روی داد.
در جریان مسابقه پیش کسوتان، با هماهنگی مسوولان حراست تربیت بدنی و سفارت جمهوری اسلامی در ورشو، هنگامی که حسین خدادادی، وزنه بردار دسته 105 کیلوگرم تیم وزنه برداری پیشکسوتان با حریف اسراییلی مسابقه داد و پس از او دوم شد، دستور این بود که فقط عکس نگیرید.اما دستوردهندگان توجه نداشتند که با وجود کم اهمیت بودن این مسابقه ها، این واقعه مخفی نخواهد ماند و اگر چه پس از نزدیک به یک ماه، اما عاقبت تصاویر آن منتشر خواهدشد. پس از آن بود که جنجال ها آغازشد.
اما اینک با اعلام بی خبری رییس تربیت بدنی، رییس فدراسیون و مسوول حراست سازمان، سرانجام اعلام شد مجریان دستور شفاهی به عنوان مجرم محروم و به شدت مجازات می شوند. جالب اینکه در این میان هیچ کس نپرسیده چرا وزنه بردار ایرانی با دمپایی و لباس ناهنجار بر روی سکو حاضر شده، و البته کسی به این علت توبیخ نخواهد شد.
حسین رضازاده به خبرگزاری جمهوری اسلامی گفته است: “با توجه به موازین انقلاب اسلامی و توصیه‌های رهبری در حمایت از مردم مظلوم فلسطین ورزشکاران ما نباید هیچ گاه ورزشکاران رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناسند و در هر شرایطی لازم است از رقابت با آنها خودداری شود.”
حرکتی که با گذشت بیش از سی سال هنوز هیچ بازتاب مثبتی در قلمروی کشورهای اسلامی هم نداشته است، تا کجا پیش خواهد رفت؟
