منوچهر متکی
لرد کرزن که بعدها وزیر خارجه انگلیس از حزب محافظه کار شد، در سال 1892 مقاله ای تحت عنوان ایران و مساله ایرانی را به چاپ رساند. او در تحلیل هایش، سرزمینی را توصیف می کرد که بزرگترین سد در برابر آشفتگی های منطقه ای است. کرزن بزرگترین موانع دربرابر رشد، سعادت و ثبات این سرزمین را نیز برشمرد. او در همراهی با نخست وزیر وقت ایران گفت: “ایران بدون خطوط راه آهن هیچ چیز ندارد.” این کتاب، بازتابی از ملزومات قرن نوزدهم است.
امروز ایران بدون امنیت و تنوع انرژی، هیچ صلابت اقتصادی ندارد. بی ثباتی و بحران تمام منطقه را از دهلی تا استانبول فرا گرفته است. هیچ نقطه دیگری بر روی نقشه دنیا وجود ندارد که بتواند مشخصاً وضعیت این منطقه را توصیف کند. وضعیتی که از قصور قدرت های غرب در پذیرش مسولیت های بین المللی شان نشات گرفته است.
در سایه حمایت از دهها اقدام خشونت آمیز نیم قرن گذشته، از اشغال افغانستان توسط ارتش اتحاد جماهیر شوری گرفته تا حمله صدام به ایران، قوای نظامی و امنیتی غرب نهال بی ثباتی را که بازتاب آن مرزهای منطقه را درنوردیده، آبیاری کرده اند.
وقتی سیاست خارجی برپایه منافع خودی تحکیم می شود، گفتمان دموکراتیک غرب هیچ اعتباری ندارد. نمونه های آن هم نتایج انتخابات آزاد در الجزایر و فلسطین است. تلاش ها برای نمایش شیطانی از ایران هم وقتی انگشت اتهام از سوی کسانی اشاره می شود که خود مسوول فجایع ابو غریب و خلیج گوانتانامو هستند، بی ارزش جلوه می کند.
ما در ایران برای استقلال خودمان، برای پاسخگویی به نیازهای جوانانمان، برای پیشرفت جامعه و برای پهلو گرفتن کشتی گرفتار در آبهای طوفان زده خاورمیانه به ساحل آرامش تلاش می کنیم. با این همه، مشکل عظیم در ایران امروز نیازی است که به توسعه امنیت و تنوع در انرژی احساس می شود.
در واپسین هفته های سال 2007، گزارش رییس آژانس بین المللی انرژی هسته ای و برآوردهای سازمان امنیت ملی ایالات متحده آشکار ساخت که فعالیت های هسته ای ایران هیچ ارتباطی با برنامه های تسلیحات هسته ای ندارد. برنامه های ایران در راستای کسب دانش و توانایی تامین انرژی صلح آمیز هسته ای برای نسل های آینده است. این دانش و توانایی به همراه “امنیت و ثبات” می تواند ایران را در مسیر پیشرفت قرار دهد. ما باید تلاشمان را در ادغام هردوی اینها به خرج دهیم تا از هرگونه تهدید و رویارویی درامان بمانیم.
ما باید از بند “پیش شرط” ها در گفتگو با ایران رها شویم و سعی در ارایه پیشنهادات سازنده کنیم. ایران نشان داده کشور مسولیت پذیری است. ایران ثابت کرده کشور قابل پیش بینی است. به قوانین بین المللی احترام می گذارد و در عمل به وظیفه خود برای پیشگیری از تنش ها و بحران های منطقه ای ناشی از قاچاق مواد مخدر، بنیادگرایی و تکثیر سلاح های هسته ای عمل می کند.
همکاری تهران با آژانس بین المللی انرژی هسته ای نیز موید صداقت و راستی برنامه هسته ای، تعهد ما به حرکت در راستای احترام و اهمیت به قوانین بین المللی است. ما نمی توانیم رفتار متعصبانه و تبعیض آمیز را تحمل کنیم. همه اعضای جامعه جهانی و نه فقط عده ای از آنها می بایست متعهد به معاهده منع تکثیر سلاح های کشتار جمعی شوند.
در طول سالهای گذشته، ایران با افتخار از یک ایده تاریخی به نام “خاورمیانه عاری از سلاح های کشتار جمعی” سخن گفت. چه تصویری از این شفاف تر می تواند تمایلات صلح جویانه ما را در منطقه به نمایش بگذارد. تلاش ها در جهت تخریب وجهه ایران عاقلانه نیست و سرنوشت ایران نمی تواند از سرنوشت جامعه جهانی جدا باشد. هر دو آمیخته به هم هستند.
تهدیدات و غرض ورزی ها کافی است. اجازه بدهید این روش های از دور خارج شده را به تاریخ بسپاریم. باید بدون تعصب از ایران حمایت شود، زیرا این کشور در تلاش است برای نسل های آینده خود، دانش و قابلیت هسته ای صلح آمیز را تامین کند.
منبع: گاردین – 4 فوریه