هرچه صدای پایم در غربت کهنه تر می شود، یاد و خاطرات وطن دامنگیر تر؛ خاطراتی که نه تنها به زنده بودنم، که به ایرانی بودنم گواهی می دهند.آری، هیچگاه تا بدین پایه، ایرانی نبوده‌ام. و این حس بالندگی و غرور وقتی بیشتر می شود که خود را در جمع چراغدارانی می بینم که در شرایط وانفسای اطلاع رسانی حاکم بر کشورم، پنجره ی از آگاهی بسوی هم وطنانم گشوده اند.
گفتن از مصائب انتشار نشریه ای که بیرون از وطن، آن هم در دنیای مجازی به قصد آگاهی و تنویر افکار ملتی گرفتاردر چنبره ظلم، منتشر می شود، کار آسانی نیست که عشق را در سخن معنا نیست، به عمل عاشق باید بود.
“روز آنلاین ” سخت جان ترین نشریه اینترنتی فارسی زبان است که تا کنون در دنیای مجازی با صلابت و استوار باقی مانده است، و این ممکن نبود جز با همت اداره کنندگان آن که چراغداران آگاهی و از پیشکسوتان قبیله اطلاع رسانی هستند.
سال و ماه آغاز به کار “روز” یادم نیست اما خوب میدانم سال قحطی عشق بود، سال منع آگاهی، سال در بند شدن و آوارگی اهل قلم از وطن، و در آن وانفسا “روز” همچون پنجره ای رو به آفتاب روشن آزادی گشوده شد و اکنون با ۲۰۰۰ روز انتشار بی وقفه آگاهی، ازمعتبر ترین نشریات اینترنتی فارسی زبان است که در نزد بسیاری از ایرانیان داخل و خارج از کشور از جایگاه ویژه ای برخوردار است.
و چه غرور انگیز است برای صاحب این قلم کال و الکن، که از سال ۱۳۸۶ در رکاب مشعل داران کهنه کار آگاهی همچون مسعود بهنود، هوشنگ اسدی، نوشابه امیری، ابراهیم نبوی و دیگر چراغداران این خانه بوده ام و بر دل تاریکی زدیم و تا طلوع آزادی هرگز دل به شب نمی بندیم .