به عنوان یک عضو سابق روز، که هنوز فعالیت آن را با کنجکاوی دنبال می کند، معتقدم می توانم چیزهایی را در این نشریه بخوانم که در جاهای دیگر پیدا نمی کنم. در عین حال گذشته از جذابیت رسانه ای، فکر می کنم روز به چهار دلیل مشخص، در میان همتایان خود متمایز است:
۱- تداوم. همکاران این نشریه، متعلق به نسل های مختلف روزنامه نگاری ایران و دارای سوابق و دیدگاه های متفاوت – بعضا، به شدت متفاوت – هستند. کافی است آرشیو روز را در زمان هایی مشخص، مثلاً هفته های منتهی به انتخابات، مرور کنیم تا به “عمق” اختلاف دیدگاه همکاران آن پی ببریم! با وجود این، اعضای روز هشت سال و نیم است که بدون انشعاب، فروپاشی یا جابه جایی های گروهی، هنوز با هم کار می کنند. این اتفاق در میان پروژه های ایرانی، کمیاب است.
۲- گرد هم آوردن نام های بزرگ. می توان با گردانندگان روز موافق یا مخالف بود، اما قابل انکار نیست که این نشریه، توسط گروه از نامدارترین روزنامه نگاران ایرانی اداره می شود. مدیران، همکاران و نویسندگان روز، ده ها نفر از بزرگ ترین نام های مطبوعات ایران هستند که شاید ۱۰ سال پیش، حتی تصور همکاری آنها در یک نشریه واحد، غیرممکن بود.
۳- گستردگی ارتباط با داخل. روز از زمان تأسیس، بریده نشدن از داخل کشور را از اولویت های اصلی خود قرار داده است. یکی از ملموس ترین نشانه های ارتباط روز با داخل، استمرار، تعداد و تنوع بی نظیر گفتگوهایش با چهره ها و فعالان داخل کشور است. البته منتقدان روز، در مواقعی از این نشریه گلایه کرده اند که از فضای داخل کشور فاصله گرفته، اما بعید است که حتی این منتقدان، تاکنون از مصاحبه های خبرساز آن با چهره های داخلی متعجب نشده باشند.
۴- کار آمدی ساختاری. روز از زمان تاسیس فاقد هر گونه دفتر و تجهیزات سخت افزاری بوده و به صورت کاملاً آنلاین اداره شده است. به علاوه از زمان تأسیس، به صورت زیر مجموعه موسسات بزرگتری که وظیفه جذب بودجه و مدیریت کلان پروژه های رسانه ای را بر عهده دارند فعالیت نکرده و خود ـ- بدون واسطه ـ- چنین وظایفی را انجام داده است. این ویژگی ها، به تصور من، حکایت از وجود سطحی منحصر به فرد از مدیریت پروژه ای دارند.
آیا روز نمی توانست از این که هست بهتر باشد؟ حتما می توانست. اما فکر می کنم چهار ویژگی فوق، در حدی مهم هستند که در مقایسه با آنها، همه دیگر ویژگی های - مثبت و منفی - روز، اهمیت کمتری دارند.