ایران تهدیدی است برای انگلستان

نویسنده

» مقاله ای از هافینگتون پست

عادل درویش

با بالا رفتن این احتمال که اسرائیل دست به حمله پیشگیرانه علیه تاسیسات اتمی ایران بزند، اقدام تلافی جویانه تروریستی ایران در انگلستان، یک احتمال واقعی است که باید توسط دولت جدی گرفته شود.

روز سه شنبه، نخست وزیر بریتانیا، دیوید کامرون به کمیسیون ارتباطی پارلمان گفت که ایران در تلاش است موشک هایی بسازد که برد آن تا بریتانیاست. صبح همان روز اعضای کابینه با رئیس تحقیقات در مورد برنامه های اتمی تهدیدآمیز ایران، جلسه داشتند و در جریان این دیدار ده نفر نمایندگان پارلمان به گزارش سیا در مورد ایران اشاره کردند که در آن نوشته شده بود موشک های ایران تا سال 2015 به آمریکا می رسند، این درحالی است که روز دوشنبه آقای کامرون به کمیسیون ارتباطی گفته بود  در مورد سوریه و ایران هیچ واکنشی از سوی سازمان ملل، اتحادیه اروپا و اتحادیه عرب، صورت نگرفته است. دولت بریتانیا اعلام کرد که این یک مسئله بین المللی است.

با تونی بلر که روابط عمومی اش در ماجرای عراق وی  را گمراه کرده بود، و آلستر کمپل که “پرونده خطرناک” اش هنوز مهری است که بر سینه دولت بریتانیا خورده، تقریبا غیر ممکن بود از یک حمله پیشگیرانه به کشوری که تهدیدی بزرگ برای بریتانیا  محسوب می شود، پشتیبانی کرد.

سیاستمداران بریتانیا نباید اجازه بدهند پیشینه بلر آسمان قضاوتشان را ابری کند، در عین حال نباید به مزخرفاتی چون آغاز جنگ سرد توسط ایران گوش بدهند.

جمهوری اسلامی ایران دچار پارانویا در مورد اسطوره بریتانیا  و آمریکا است. به دانش آموزان ایرانی تاریخ وارونه  می آموزند و درمورد نقش بریتانیا  در کودتای 28 مرداد که منجر به سقوط مصدق در سال 1953 و بازگشت شاه به سلطنت شد، اغراق می کنند.

چهل سال پیش، زمانی که آیت الله خمینی به نجف تبعید شده بود، بین مادر دو خانواده درگیری بوجود آمد زیرا فرزند یکی از آنها در بازی مجروح شده بود. زمانی که معلوم شد پسربچه عراقی به پسر ایرانی سنگ زده است، خمینی دستور داد پسر ایرانی به پیشانی پسر عراقی سنگ بزند. زمانی که دو پسر بچه لرزان را رها کردند، خمینی گفت که عدالت اجرا شد.

درحالی که مهاتما گاندی عدالت چشم در برابر چشم را رد می کرد  و می گفت  ”این باعث می شود که نیمی از جهان کور شود”، قصاص در جمهوری اسلامی آموزش داده می شود. به دانش آموزان ایرانی، مثل بسیاری از دانش آموزان کشور های مسلمان آموزش داده می شود که بریتانیا سرزمین های فلسطین را به اسرائیل بخشیده است. در ایران چنین تبلیغ شده است که آمریکا و انگلستان را یهودیان اداره می کنند.

ممکن است ایران به این زودی ها نتواند چنان که رئیس جمهورش خواسته است، اسرائیل را از کره زمین محو کند اما یک تردید وجود دارد، داشتن یک بمب ایران را قادر می سازد از کشور های حاشیه خلیج فارس باج بگیرند، قیمت نفت را تعیین کنند یا حتی کشتی های بریتانیا  را هدف قرار بدهند. از همه بدتر، ممکن است برخی از این مواد اتمی به دست گروه های تروریستی بیافتد جوری که حملات سال 2005 لندن، در مقابلش شبیه به یک پیک نیک باشد.

یک گزینه دیگر حمله پیشگیرانه به تاسیاست اتمی ایران است، اما زمان به سرعت می گذرد. ایران 24 ساعته کار می کند تا در سایت فردو در زیر کوهی در کویر نمک، بوسیله 696 سانتریفوژ، اورانیوم را غنی سازی کند. اگر این چرخه کامل شود، این تاسیسات در مقابل قوی ترین بمب اسرائیل مقاوم شده است. در بهترین حالت اسرائیل فقط می تواند ورودی تاسیسات را هدف قرار بدهد که آن هم در عرض چند هفته تعمیر می شود.

برای جنگ با ایران در حدود 14 تن بمب جی بی یو-27 آمریکایی را می شود توسط جنگنده های بی 52 حمل کرد اما پرزیدنت اوباما تمایلی به این کار ندارد.

اگر ناتنیاهو دست به این قمار بزند که به تنهایی به ایران حمله کند، خسارت زیادی به برنامه اتمی ایران نمی زند، درست مثل آنچه در سال 1981 در مورد صدام اتفاق افتاد. ایران بیش از 18 سایت اتمی شناخته شده در سرتاسر کشور دارد که اسرائیل با حمله به این سایت ها بسیاری از افراد عادی را می کشد و خشم جهانی، بخصوص کشورهای عرب و مسلمان را بر می انگیزد.

اقدام تلافی جویانه ایران از طریق حزب الله لبنان و حماس در غزه، مردم اسرائیل را زیر بارانی از موشک و راکت قرار می دهد.

ایران از حمایت منطقه چنانکه در سال های قبل از بهار عرب و انقلاب مصر و تونس داشت، برخوردار نیست. بخصوص به دلیل حمایتش از دیکتاتوری مثل بشار اسد به این روند دامن زده است. اقدام احمقانه حمله به تاسیسات اتمی ایران ، باعث می شود این کشور ها که 14 ماه است دیگر از ایران حمایت نمی کنند، بار دیگر پشت سر ایران قرار بگیرند.

دولت کامرون باید برای حکومت آیت الله ها روشن کند که هر نوع حمله تروریسیتی در خاک بریتانیا  با حمله دقیق و فوری به مراکز مهم اقتصادی و صنعتی ایران پاسخ داده خواهد شد.

هافینگتون پست، 9 مارس