خطر ایران برای صلح جهان

نویسنده

‏ الیور کام

دسامبر سال گذشته، گروه مطالعاتی عراق که توسط جیمز بیکر اداره می شود، توصیه کرد که با ایران و سوریه ‏باید وارد مذاکرات مستقیم شد. تونی بلر در آن زمان پاسخ داد که این پیشنهاد در صورتی قابل اجراست که این دو ‏طرف آماده برخورد سازنده باشند. او از ایران بعنوان یک تهدید استراتژیک بزرگ برای ایجاد تفاهم در منطقه نام ‏برد. فعالیت های نمایندگان ایران و سوریه حدس های تونی بلر را تایید کرد.‏

حماس نسبت به کشور های عرب که در کنفرانس صلح آناپولیس شرکت کردند خشمگین شد و اسرائیل را تهدید به ‏حملات موشکی بیشتر کرد. حزب الله به بی ثبات کردن دموکراسی در لبنان ادامه داد و تقاضای خلع سلاح که ‏توسط سازمان ملل مطرح شده بود، رد کرد. حزب الله خودسرانه به مقدار زیاد از ایران و از طریق سوریه اسلحه ‏وارد کرد. حکومت استبدادی و طرفدار اعدام بشار اسد، دست به قتل سیاستمداران لبنانی زد. حملات گروه های ‏نظامی شیعه علیه ارتش آمریکا در عراق کم تر شد، اما شواهد بیشتری دال بر اینکه ایران مواد منفجره و اسلحه ‏در اختیارشان قرار داده است، به دست آمد.‏

اگر خوانندگان گاردین بر اساس پیشینه ای که گفته شد، بخواهند باور کنند که ادعا های رژیم ایران درمورد اینکه ‏از انرژی هسته ای برای تولید برق استفاده می کند، آنوقت شاید ما از این پس باید کمتر از خشونتی بشنویم که ‏تونی بلر از آن گفته بود. اما به هر حال ایران از تروریسم حمایت می کند و اصرارش برای دست یابی به چرخه ‏سوخت اتمی، تحریک کننده است.‏

داشتن توانایی تشخیص این که سوخت هسته ای برای تولید برق است، یا تولید سلاح اتمی کار دشواری است و ‏ایران هم فعالیت هایش را پنهان می کند. ما از طریق یک گروه مخالف رژیم و نه خود ایران، مطلع می شویم که ‏این کشور دارای تاسیسات غنی سازی اورانیوم در نطنز و تاسیسات تولیدات آب سنگین در اراک است. اعتراض ‏ایران به پایمال شدن حقوقی که با امضای معاهده منع تولید سلاح اتمی برایش در نظر گرفته شده، به همان اندازه ‏خنده دار است که اظهارات رئیس جمهور، محمود احمدی نژاد، که ما در ایران همجنس گرا نداریم.‏

نیکلا سارکوزی، دورنمای ایران اتمی را “غیر قابل قبول” توصیف کرد. با توجه به اینکه سگولن رویال، رقیب ‏سوسیالیست او گفته بود که ایران حتی حق داشتن انرژی هسته ای با اهداف صلح آمیز را ندارد، منطقا باید ‏سارکوزی را مدرن تر از او بدانیم. در عین حال آمریکا و اروپا هم تا مرز افراط پیش رفتند. هیچ یک حاضر ‏نشدند درباره حق ایران به داشتن سلاح اتمی بحث کنند. حتی دولت بوش هم می خواست قبول کند که ایران در ‏خارج از کشور بتواند به غنی سازی اورانیوم ادامه بدهد. اما مسلم است که گزارش این ماه آژانس بین المللی ‏انرژی هسته ای نشان می دهد که ایران همچنان یا سازمان ملل همکاری می کند.‏

این وضعیت تفاوت زیادی با وضعیت عراق در زمان صدام حسین دارد. پروفسورگراهام پیرسن یکی از مقامات ‏کمیسیون تحقیق درباره سلاح های کشتار جمعی، در این مورد گفته است: “جای تاسف است که کشور های ‏اعضای دائمی شورای امنیت نتوانند درباره خطر کشوری که بدنبال دست یابی به سلاح اتمی و یا سلاح کشتار ‏جمعی است، راه حل مناسبی پیدا کنند و آژانس بین المللی انرژی هسته ای و سازمان ملل نتوانند کشورهایی را که ‏قصد دست یابی به سلاح اتمی را دارند،از این کار منع کنند. الان موقع فکر کردن به این است که اگر سازمان ‏های بین المللی عملکرد قاطع تر و سریع تری صورت گرفته بود، جنگ عراق هرگز اتفاق نمی افتاد.“‏

محتمل ترین راه برای جلوگیری از بالا بردن تنش و تشدید خرابکاری های ایران این است که طوری عمل بکنیم ‏که انگار دولت ایران کار اشتباهی نکرده است. اما خودداری از حمله نظامی، فشار سازمان ملل را می طلبد که ‏ایران را بعنوان کشور امضاء کننده توافقنامه منع تولید سلاح هسته ای، وادار کند که دستورات سازمان ملل را ‏اجرا کند. جوامع مدنی هم نقش مهمی در این میان بازی می کنند.‏

‏ اگر طالب صلح هستید، از تجمعات ضد جنگ که درباره تهدید آمریکا علیه دنیای اسلام خیال پردازی می کنند، ‏دوری کنید و به فکر وضعیت دشوار امنیت در اسرائیل باشید. اسرائیل کشوری است که از دل هولوکاست زاده ‏شده است و مورد تهدید کشوری قرار دارد که رئیس جمهورش معتقد است که این قتل عام را جامعه یهود ساخته ‏است. هرچند که برداشتی که از جمله (اسرائیل باید از نقشه جهان محو شود) شده خطای ترجمه آن از زیان فارسی ‏باشد. ‏

با یک سری فشار های دیپلماتیک، تحریم و کمی هم شانس، ممکن است پیام ما موثر واقع شود. رژیم ایران یک ‏رژیم تندرو است اما برخلاف کره شمالی و عراق بعثی، یک نظام توتالیتر نیست. جامعه مدنی این کشور، که بر ‏اساس گفته های روزنامه نگاران و اساتید دانشگاه، ضدیتی با آمریکا ندارند، یک متحد احتمالی به حساب می آیند ‏که حکومت را از حمایت از تروریسم و تحقیقات بلندپروارانه برای دست یابی به سلاح اتمی، باز می دارند. اما ‏همانطور که بلر بدرستی اشاره کرد، زمانی که به پیام های ما بی اعتنایی می شود، تلاش های دیپلماتیک اثری ‏ندارد.‏

منبع: گاردین 4 دسامبر‏

 

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

 

‏ ‏

‏ ‏

 

 

 

‏ ‏

‏ ‏