آندرانیک آساطوریان، از آهنگسازان پیش‌کسوت موسیقی پاپ ایران، روزهفته اول اسفند ۱۳۹۳ در سن ۷۳ سالگی در لس آنجلس درگذشت؛ شهری که بیش از سی و پنج سال در آن زندگی می‌کرد.
دو یادداشت کوتاه بدرقه راه اوست.
دریایی از نت و موسیقی
فرید زلاند
آندرانیک بزرگ ، عزیز صدا ها و سازها ، به هیچ طریقی نمی توانم پرکشیدنت را باور کنم! قلبم آکنده از اندوه است و بغض نه تنها در چشم که تمامِ قلبم را فرا گرفته! بینِ من و تو دریایی از نت و موسیقی مشترک است که پاره های جانم را با سرانگشتت شکل دادی! تو از بزرگترین هنرمندان و.بهترین تنظیم کننده های همیشه این سرزمین بودی و هستی و خواهی ماند
درگذشتِ تو ، گذشتن از تو نمی تواند باشد ، در گذشت ِ تو تولد ِ ماندگاری توست! و این زخم ، زخمِ از دست دادنِ تو تا پایانِ این راه و این نفس ، همراهِ من و دردهای ِ من خواهد بود. همراهِ تمام ما همکاران و دوستانت و خانواده ات…
آندرانیک بزرگ، آندوی نازنینم، رفیقِ جان
بهترین ِ هر چه نقش و صدا و ترنم
برای روحِ بزرگت آرامش آرزوی آرامش دارم.
همیشه جاودان خواهی ماند.
اگر مابیدار بودیم…
کوروش سمیعی
درگذشتِ “آندرانیک” نه حالا که از سالها پیش اتفاق افتاد. از زمانی که به خاطر سیلِ کپی کردن ها و دانلودها شرایطی به موسیقی خارج کشور تحمیل شد تا بودجه از تولید یک اثر خارج بشه و مفت کارها وارد این عرصه بشن از همون زمان، زمونه درگذشت ِ آندرانیک و آندرانیک هارو به تاریخ دیکته کرده بود!
“آندرانیک” بزرگ بود… بزرگتر از این موسیقی که حتا از بهترین دورانِ خودش تا امروز نتونست از تمام ظرفیت های هنری “آندو” استفاده کنه. چرا باید آهنگسازی در اشل “آندرانیک” تعداد کارهایی که کمپوز کرده به این کمی باشه؟ چرا باید یک همچین صدایی خلاصه به یک آلبوم ِ “اسم منو صدا کن” بشه که تو بهترین حالت نه در بینِ عموم جامعه ، که حتا تو اقلیت مخاطب جدی موسیقی و ترانه نوین هم به طور کامل شنیده نشده! آندرانیک بزرگ بود… بزرگتر از اونکه بخواد برای اشاعه و رشد هنرش تن به خفت ها و بازی های ِ مافیایی این کار بده تا بتونه خودش رو ارائه کنه! آندرانیک بزرگ بود بزرگتر از اونکه بشه حتا براش پیام تسلیت نوشت.
اون چیزی که اما هم اندازه با غم از دست دادن “آندو” دردناکه ، واکنش ناباورانه عده زیادی به خبر درگذشتِ این هنرمند بزرگه! وقتی پیام های تسلیت بعضی رو می خونم که با اشاره به “مجاهد” بودنِ “آندو” این مسئله رو دلیل بر ابراز نکردنِ مکنونات ِ قلبی شون اعلام می کنن واقعا متاسف می شم. متاسف واسه جامعه و اقلیتی که مثلا روشن فکر و آزادی شیداست اما تاب احترام به عقیده مخالفش رو نداره. من هم هیچ سمپاتی با گروه “مجاهدین خلق” ندارم اما این دلیل بر زیرِ سوال بردن یک انسان به خاطر خطی که داشته نیست. هرچند که ما اگر بیدارو آگاه بودیم می رفتیم بفهمیم چرا هنرمندهای ما تعدادی شون عضو این گروه شدن! این گروه چه چیزی رو به این هنرمندان داد که اونها حاضر شدن سالهای آخر عمرشون رو برای زندگی در یک رفاهِ نسبی با حمایت از این گروه سپری کنن! اگر ما اگاه بودیم، مایِ بیست و چهار ساعت در حالِ دانلود و کپی کردن ، برای خودمون متاسف می شدیم !
اگر ما بیدار بودیم پی می بردیم که وقتی تحمل شنیدن صدای مخالف رو نداریم ، یک جامعه با ساختار چند صدایی رو چه جوری طلب می کنیم؟ وقتی نمی تونیم به حضور احزاب مختلف، نه اعتقادشون! احترام بذاریم چه جوری قراره به یک جامعه مبتنی بر دموکراسی برسیم؟
آندرانیک بزرگ، آقای موسیقی
پدر تنظیم و نت و ترنم
پرکشیدنت مبارک
در دستهای خداوند باشی
