زمان مناسب برای نزدیکی به آمریکا

نویسنده

amricanazdik.jpg

‏ ایاسون اتاناسیادیس ‏

علیرضا تقریبا 20 ساله، یک جوانی متواضع ایرانی است. او به عنوان تهیه کننده در صدا وسیمای دولتی ‏ایران کار می کند. با اینحال، او یک خدمتگزار معمولی جمهوری اسلامی نیست.‏

علیرضا در نیویورک بزرگ شده بعد از تحصیل در یک دانشگاه معتبر کانادایی، دو سال پیش به کشور ‏برگشته است. توانایی او برای صحبت کردن به انگلیسی و فارسی و نیز تسلط او به زبان عربی، به همراه ‏ارتباطات خوب دولتی باعث شده در جمهوری اسلامی قرن 21 به جایی برسد.‏

قضیه این است که او چهره نمادین دیپلماتیک آینده ایران است. اگر قرار باشد رشد فزاینده ایران تا چند سال ‏دیگر آمریکا را به پیشنهاد هم پیمانی با ایران مجبور کند، هیچ بعید نیست که علیرضا دست در این نزدیکی ‏نقش مهمی داشته باشد.. ‏

به اتفاق علیرضا، که نخواست نام خانوادگی اش منتشر شود، بعد از ظهر یک روز بارانی در ماه گذشته در ‏یک رستوران سنتی در میدان ونک به گفتگو نشستیم و او درباره رشد منطقه ای ایران صحبت کرد.‏

علیرضا با اشاره به ماجرای رویارویی قایق های تندروی ایران با کشتی های جنگی آمریکا و با خاطر نشان ‏کردن احساس خوشایندی که در سطوح بالای ایران وجود دارد، گفت: “ما احتمالاً به آرامی در حال نبرد ‏هستیم.“‏

افراد برجسته دیپلماتیک ایرانی عقیده دارند زمان آن فرا رسیده که این کشور رهبری منطقه را در دست ‏بگیرد. درحالیکه بهای نفت به نقطه اوج خود رسیده و با توجه به اینکه ایران بعد از اسراییل و ترکیه، ‏صاحب پیشرفته ترین نیروی نظامی در منطقه است و در موقعیت سوق الجیشی شاهراه انتقال انرژی از ‏دریای خزربه خلیج فارس قرار گرفته است، این کشور تحت رهبری حکومت شیعه از نظر استراتژیک در ‏قوی ترین نقطه خود طی 30 سال گذشته قرار گرفته است.‏

محمود احمدی نژاد در مراسم شلیک یک موشک ایرانی در ماه گذشته، با جسارت اعلام کرد: “لازم است ما ‏حضور فعال و موثری در فضا داشته باشیم.“‏

انتظاری که ما از محور سنی ها برای خنثی ساختن هلال شیعه ها داشتیم، به خاطر چرخش دیپلماتیک ‏حکومت های سنی نظیر عربستان سعودی و مصر به سمت ایران، فرو پاشیده است. محمود احمدی نژاد در ‏حالی سفر خود به عراق را آغاز خواهد کرد که محبوبیت رئیس جمهور ایران در خانه های مردم قاهره و ‏ریاض رو به افزایش است. مردم مصر و عربستان حرف دل خود را درباره سیاست واشنگتن در منطقه ‏شان، که از به زبان آوردنش در خوف و هراس هستند، از زبان احمدی نژاد می شنوند.‏

در تهران هم استنباط عمومی از گزارش امنیتی ماه دسامبر آمریکا این است که بوش با علم به اینکه قادر به ‏وارد آوردن فشار سیاسی، اقتصادی یا نظامی به ایران نخواهد بود، سرافکنده شده است. ‏

با توجه به این دورنما، گزارش امنیتی به دولت بوش این امکان را داد که بوسیله یک مکانیسم آبرومندانه از ‏تلاش برای تشکیل جبهه بین المللی علیه ایران دست بردارد، و حل و فصل موضوع هسته ای ایران را برای ‏دولت بعدی به ارث بگذارد. ‏

علیرضا علیرغم اعتماد به جهت گیری های ایران، از فرهنگ پارتی بازی در جمهوری اسلامی ایران ‏ناراضی است. او می گوید که زندگی ساده ای را برای خود انتخاب کرده و از ولخرجی های شمال شهری ‏دوری می کند. ‏

او به من گفت چیزی که هر روز صبح او را از تختخوابش بیرون می آورد، کمک به این پیش بینی است که ‏روزی واشنگتن، تهران را به عنوان یک هم پیمان در منطقه به رسمیت بشناسد. او گفت: “وقتی بالاخره این ‏توافق بین ایران و ایالات متحده امضاء شود، توافقی که آینده منطقه را ترسیم خواهد کرد، من دوست دارم در ‏آن جلسه باشم – البته نه به عنوان یک مشاهده کننده. من می خواهم کسی باشم که با تلاش زیاد کار را به آنجا ‏کشانده است.“‏

رهبران ایران، اعم از سکولار یا مذهبی، اهدافی در راستای منافع ملی را دنبال می کنند. این اهداف بر پایه ‏تضمین برتری اقتصادی و سیاسی کشور بر گلوگاه های سوق الجیشی نظیر تنگه هرمز، دریای خزر به ‏عنوان نقطه ورود به آسیای مرکزی، پهنه های شرقی در مجاورت با افغانستان و بلوچستان پاکستان، و نیز ‏راه ارتباطی مدیترانه- بین النهرین به سوی لبنان، سوریه و عراق، استوار شده است. ‏

تهاجم علیه افغانستان و عراق تحت رهبری آمریکایی ها، نقش کمک کننده ای برای دستیابی ایارن به این ‏اهداف بازی کرده است. این تهاجم با از سر راه برداشتن حکومت های ضد ایرانی، باعث گسترش نفوذ ‏اقتصادی و سیاسی ایران شد.‏

ظرف سه سالی که به مسافرت در ایران پرداختم، کاروان های متعدد کامیون را دیدم که کالاهای ایرانی را در ‏امتداد بزرگراه ها از شهر مشهد در شمالشرق به سوی هرات در منتها علیه غربی افغانستان حمل می کردند. ‏نظیر همین جریان هم به سوی جنوب عراق وجود داشت. ‏

با توسعه نفوذ ایران در منطقه و نزول آمریکا پس از چندین شکست موجود در سیاست خارجی، ایران در ‏اشتیاق رسیدن به استیلای منطقه ای است. علیرضا می تواند به خوبی یکی از مقاماتی باشد که در نهایت در ‏مورد آینده منطقه، وارد مذاکره با واشنگتن شود.‏

منبع: کریستین ساینس مانیتور – 27 فوریه ‏